Ένα τρίτροχο Attica 200 αραγμένο σε φυτώριο στα Κάτω Λεχώνια “Θ”

Σε μία γωνιά του φυτώριου του Στέφανου Χρόνη στο δρόμο Αγριάς-Κάτω Λεχωνίων, το αμάξωμα ενός Attica 200, συγκεντρώνει τα βλέμματα των περαστικών, θυμίζοντας στους παλαιότερους ένα από τα δημοφιλέστερα αυτοκίνητα που κυκλοφόρησαν τη δεκαετία του 1960 στους ελληνικούς δρόμους. Βαμμένο σε έντονο κίτρινο χρώμα κι έχοντας επάνω του ζωγραφισμένα λουλούδια, ξεχωρίζει ανάμεσα στον παράδεισο από λουλούδια που διατηρεί ο Πηλιορείτης ανθοκόμος.

Το συγκεκριμένο Attica 200 μπορεί τα τελευταία χρόνια να βρίσκεται παροπλισμένο από τον τωρινό ιδιοκτήτη του, ωστόσο κουβαλάει τη δική του ξεχωριστή ιστορία. Πριν από μισό και πλέον αιώνα, ένας Έλληνας σχεδιαστής, ο Γιώργος Δημητριάδης από το Μοσχάτο Αττικής, κατασκεύασε ένα τρίτροχο επιβατηγό μοντέλο, το οποίο συνέχισε να παράγεται μέχρι το 1972 και κατέστη ένα από τα πλέον εμπορικά αυτοκίνητα που σχεδιάστηκαν στη χώρα μας.
Ανάμεσα σε εκείνους που επέλεξαν αυτό το μοντέλο ήταν και ο Δημήτρης Βαλασσάς από την Αγριά, ο οποίος το εμπιστεύθηκε για αρκετά χρόνια, μέχρι που αποφάσισε να το χαρίσει στον Στέφανο Χρόνη. Ο τελευταίος θυμήθηκε πώς βρέθηκε υπό την κατοχή του το τρίτροχο όχημα, αναπολώντας μοναδικές στιγμές της εφηβικής ηλικίας του: «Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο το πήρα όταν ήμουν 16 ετών. Τώρα έφτασα τα 35 χρόνια πια. Αρχικά ανήκε στον Δημήτρη Βαλασσά, ο οποίος το αγόρασε κι εκείνος σε νεαρή ηλικία και το κυκλοφόρησε για πολλά χρόνια. Το κοντέρ του έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα, αφού ο ίδιος έκανε πολλά ταξίδια με αυτό σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Ήμασταν οικογενειακοί φίλοι και κάποια στιγμή πήρε την απόφαση να μου το κάνει δώρο».

Ο νεαρός ανθοκόμος θυμήθηκε πώς ένιωσε όταν έπιασε το τιμόνι του αυτοκινήτου, αλλά και την εντύπωση που του έκανε το γεγονός ότι διέθετε τρεις ρόδες: «Την πρώτη φορά που το οδήγησα, ένιωσα σαν να πήρα ένα μεγάλο παιχνίδι. Το κυκλοφόρησα ελάχιστα, αλλά εκείνο το καλοκαίρι θα μου μείνει αξέχαστο για πάντα. Είχαμε τον χαβαλέ μας, μαζί με την υπόλοιπη παρέα. Καμιά δεκαριά φτάναμε. Τότε όλοι ήμασταν 16-17 χρόνων, πάνω στην εφηβεία μας. Συνήθως τα τρίτροχα είχαν τη μία ρόδα μπροστά, στο Attica είναι τοποθετημένη στο πίσω μέρος. Αυτή είναι η ιδιομορφία του συγκεκριμένου μοντέλου, ενώ και οι πόρτες άνοιγαν ανάποδα και όχι από μπροστά. Η μηχανή του είναι 125 κ.ε., όμως η οδηγική συμπεριφορά του ήταν πάρα πολύ καλή».
Μία βλάβη στον κινητήρα στάθηκε αφορμή να το αποσύρει από την κυκλοφορία και τα τελευταία χρόνια το χρησιμοποιεί στην επιχείρηση με τα άνθη που έχει στην Αγριά: «Έχω όλα τα αξεσουάρ του αυτοκινήτου. Πόρτες, καθίσματα, όλα βρίσκονται μέσα σε μία αποθήκη. Κάποια στιγμή θα το ξαναβγάλω στην κυκλοφορία. Τα τελευταία χρόνια το έχω για ντεκόρ στο κατάστημα και το καμαρώνουν όλοι. Όταν το πρωτοπήρα, ήταν πράσινο. Μετά κάποια στιγμή το έβαψα μπλε, αλλά κίτρινο το έκανα φέτος. Σκέφτηκα να του δώσω χίπικο χαρακτήρα, άρεσε και στα παιδιά μου έτσι πιο πολύ».
Όσο για τις αντιδράσεις των περαστικών; Ο Στέφανος Χρόνης είπε: «Πολλοί σταματάνε να το δούνε, ειδικά ξένοι. Οι τουρίστες, οι οποίοι έρχονται από το εξωτερικό και γνωρίζουν περισσότερα για τις αντίκες πάντοτε θα κάνουν μία στάση για να το φωτογραφίσουν. Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστοι αναγνωρίζουν τη μάρκα. Μόνο ένας ήξερε ότι το αυτοκίνητο είναι Attica, αλλά δεν ήξερε ποιας χρονιάς είναι το μοντέλο που έχω. Μία μέρα ένας σταμάτησε και μου ζήτησε να το αγοράσει. Βέβαια, εγώ δεν το δίνω. Έχει συναισθηματική αξία. Άλλωστε μου το χάρισε ένας φίλος και τα δώρα δεν αλλάζουν χέρια».