Με την ταινία «Ένα Τραγούδι για το Ηλιοβασίλεμα» σε σκηνοθεσία Τέρενς Ντέιβις, συνεχίζονται οι προβολές της Κινηματογραφικής Κοινότητας από τον ΔΟΕΠΑΠ – ΔΗΠΕΘΕ του Δήμου Βόλου.
Η ταινία θα προβληθεί την Παρασκευή 21 Απριλίου στο Μεταξουργείο στη Ν. Ιωνία (έναρξη 21:30) και τη Δευτέρα 24 Απριλίου στο Αχίλλειο στις 21:15 (έναρξη 21:30).
Ηνωμένο Βασίλειο, Λουξεμβούργο, 2015.
Σκηνοθεσία: Τέρενς Ντέιβις.
Πρωταγωνιστούν: Άγκνες Ντέιν, Πίτερ Μούλαν, Κέβιν Γκάθρι, Iαν Πίρι.
Η κόρη ενός αυταρχικού αγρότη ενηλικιώνεται στη Σκοτία των αρχών του προηγούμενου αιώνα.
Ο Τέρενς Ντέιβις παραδίδει μια ακόμη υπέροχη ταινία για τον χρόνο που περνά, τους ανθρώπους που αντέχουν και την ομορφιά που μένει.
Η Ιστορία συναντά την προσωπική μοίρα σε μια ποιητική όσο και σκληρά ρεαλιστική μεταφορά ενός εμβληματικού βρετανικού μυθιστορήματος από τον στιλίστα Τέρενς Ντέιβις («Το Βαθύ Μπλε του Έρωτα»), ο οποίος καταφέρνει να «κλέψει» σκηνοθετικά πολύτιμα συναισθήματα και κρυμμένα πάθη, αποτυπώνοντας μελαγχολικά (και υπό τους ελεγειακούς ήχους του «Flowers of the forest») το τέλος των παλιών ημερών, τους ανθρώπους που αντέχουν και την ομορφιά που μένει.
Η πανέμορφη Κρις μεγαλώνει σε μια σκληρή, παραδοσιακή, αγροτική κοινότητα γεμάτη πάθος για τη ζωή, για τον ανήσυχο Γιούαν, αλλά και την αγέρωχη όσο και σκληρή σκωτσέζικη γη στην οποία έχει αποφασίσει να μείνει παρά τις δυσκολίες. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος πλησιάζει αθόρυβα, και ο μοντέρνος κόσμος κυκλώνει σταδιακά την παραδοσιακή κοινότητα με τον πιο ασφυκτικό τρόπο.
Ακόμη κι αν δεν ξέρεις ότι ο Τέρενς Ντέιβις προσπαθούσε δεκαπέντε χρόνια να μεταφέρει το βιβλίο του Λούις Γκράσικ Γκίμπον στην οθόνη, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθείς το πάθος του για την ηρωίδα, μια γυναίκα που μοιάζει να περιέχει κάτι σπουδαίο μέσα στην απλότητά της και γι’ αυτή την ιστορία που χωρά κάτι το μεγαλειώδες στον τρόπο που διηγείται κάτι τόσο δεδομένο όσο το πέρασμα του χρόνου.
Ο Τέρενς Ντέιβις κατορθώνει στο «Sunset Song» να κάνει ένα πορτρέτο όχι μόνο μιας γυναίκας που βρίσκει τη δύναμη να σηκώσει το ανάστημά της σε μια αντίξοη εποχή και κοινωνία, μα όπως συνήθως κάνει στις ταινίες του (με πιο πρόσφατο το «The Deep Blue Sea») να κοιτάξει τους ανθρώπους στην ακατάπαυστη ροή του χρόνου, να αποτυπώσει κάτι βαθύ και δυνατό από ιστορίες που από μόνες τους ίσως δεν ορίσουν τίποτα μεγαλύτερο, μα που μας βοηθούν να κατανοήσουμε τον εαυτό μας.
Κι εδώ, το κάνει με τρόπο αληθινά μεγαλειώδη, αφήνοντας ίσως για πρώτη φορά την πόλη, τα κλειστά σαλόνια, τα μικρά σπίτια της εργατικής τάξης, τους εσωτερικούς χώρους, για να ανοιχτεί στη φύση, στη γη, στα χωράφια με το στάρι, τα οποία κινηματογραφεί με έναν υπέροχο λυρισμό και την αίσθηση πως ο ρόλος τους είναι βαθύτερος και πολύ πιο ουσιαστικός από απλά σκηνικά της δράσης.