Σήμερα Τετάρτη 7 Αυγούστου, στις 21.00, στην αυλή του Δημοτικού Σχολείου Σταγιατών, θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ «Μάνος Χατζιδάκις – Είδωλο στον Καθρέφτη» σε σενάριο και σκηνοθεσία του Δημήτρη Βερνίκου.
«Με μεγάλη μας χαρά θα βρίσκεται μαζί μας ο δημιουργός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Δημήτρης Βερνίκος και το κοινό θα έχει την ευκαιρία να συζητήσει μαζί του μετά το τέλος της προβολής» αναφέρεται σε ανακοίνωση.
Μάνος Χατζιδάκις – Είδωλο στον Καθρέφτη, σενάριο και σκηνοθεσία Δημήτρη Βερνίκου. Ένα ταξίδι στον μουσικό μύθο της ζωής του Μάνου Χατζιδάκι. Η συνάντησή του με την επιτυχία. Η άρνηση του Όσκαρ. Η επιμονή του ν’ απευθύνεται στην ονειρική διάσταση του ανθρώπου και να δείχνει τον δρόμο προς την ελευθερία και το ασυμβίβαστο.
Σημείωμα σκηνοθέτη:
Το εγχείρημα μιας οπτικοαουστικής βιογραφίας πάνω στη ζωή και το έργο του Μάνου Χατζιδάκι χρονολογείται από το 1982 όταν προσκλήθηκε στη Φρανκφούρτη για να πάρει το βραβείο για τα «Παιδιά του Πειραιά» ως ένα από τα 10 δημοφιλέστερα τραγούδια του αιώνα. Του άρεσε η ιδέα. Το προτείναμε στη γερμανική τηλεόραση. Ο Μάνος βέβαια για μία ακόμη φορά δεν πήγε να πάρει το βραβείο και η ιδέα έμεινε στο ράφι!
Συνέχισα να καταγράφω συναυλίες του, ηχογραφήσεις στο στούντιο και ηχητικές κουβέντες που είχα από παλαιότερα. Ποτέ όμως δεν καταφέραμε να κάνουμε μερικές κουβέντες μπροστά στην κάμερα. Δεν αναφέρω τον όρο συνέντευξη γιατί δεν μ’ αρέσει. Ο λόγος είναι απλός. Στον Μάνο δεν άρεσε καθόλου αυτή η συγκεκριμένη σχέση με την κάμερα. Μου έλεγε χαρακτηριστικά ότι «είναι σαν να μου ζητάς να φορέσω ένα σφιχτό φράκο για να πάω σε δεξίωση με επίσημους. Το απεχθάνομαι»! Όταν όμως βρισκόταν σε κατάσταση δράσης, δηλαδή ηχογράφησης, πρόβας ή όποιας άλλης δραστηριότητας, δεν τον ενοχλούσε καθόλου. Τότε ξεχνούσε την κάμερα εντελώς.
Τα χρόνια πέρασαν. Πολύ υλικό καταγράφηκε με διάφορες αφορμές. Ο Μάνος έφυγε και ταξιδεύει στ’ άστρα μεταξύ του Σείριου (ΑΛΦΑ του μεγάλου κυνός) και άλλων διαττόντων αστέρων.
Η ταινία αυτή πέρασε από πολλές πιθανές εκδοχές και ο συνολικός χρόνος ενασχόλησής μου ήταν 8 χρόνια δίχως να υπολογίζω τα χρόνια γνωριμίας μου με τον Μάνο που ξεπερνούν τα 25. Η πρώτη εκδοχή ήταν αυτή του δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ με τη φιγούρα του Μάνου να εμφανίζεται σε διάφορες ηλικίες από πέντε ετών έως την εποχή που τον είχα καταγράψει live. Φυσικά ηθοποιοί ή άτομα που προσομοίαζαν στον Μάνο θα εκδραμάτιζαν τη φιγούρα του δίχως να μιλούν.
Η δεύτερη εκδοχή που μου πήρε 3 περίπου χρόνια ήταν αυτή της μυθοπλασίας.
Τέλος η τρίτη εκδοχή είναι αυτή που ορίζεται ως ένα ντοκιμαντέρ με ελάχιστες μικρές δραματοποιήσεις που στηρίζουν την αφήγηση σε απαραίτητα κομβικά σημεία και δίνουν μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της εξέλιξης.
Ο στόχος μου ήταν να δώσω μια λιτή και με γρήγορους ρυθμούς ακριβή εικόνα της προσωπικότητας και του έργου του Μάνου Χατζιδάκι, που θα προσιδίαζε και στις δικές του προδιαγραφές. Ο Μάνος θα ήθελε το αποτέλεσμα σεμνό, ακριβές, βαθύ χωρίς φιοριτούρες και περιττολογίες.
Φυσικά αυτή είναι η εικόνα που εγώ αποτύπωσα και εσωτερίκευσα μέσα μου όλα τα χρόνια της γνωριμίας μου μαζί του, αλλά και τα χρόνια που ασχολήθηκα μαζί του κινηματογραφικά. Η δύσκολη προσπάθεια της συμπύκνωσης για να δώσω το απόσταγμα αυτής της μοναδικής για τη χώρα προσωπικότητας με έκαναν σοφότερο και βαθύτερο γνώστη του Μάνου Χατζιδάκι, αλλά και της ζωής.
Εύχομαι ν’ αφεθείτε και να ταξιδέψετε στην ιστορία του «μουσικού ονειροποιού». Ο Μάνος απορροφούσε τον εξωτερικό κόσμο, τον έκανε δικό του και μας τον χάριζε ξανά μέσα από τους μουσικούς του μύθους.
Όταν ταυτιστούμε με τους μύθους του νιώθουμε το κρυμμένο τους μυστικό, ανακαλύπτουμε τη μορφή του Μάνου, αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό γιατί η μουσική του μας εμπεριέχει…