Ένα μυθιστόρημα… μέσα στο μυθιστόρημα στο τελευταίο βιβλίο του Βασίλη Τσιράκη

Παρουσιάστηκε χθες στη Χάρτα το τρίτο ιστορικό μυθιστόρημα μιας τριλογίας με τίτλο «Οι αλώβητοι» (εκδόσεις Τόπος) του Βασίλη Τσιράκη, το οποίο ξεκινά από τον Εμφύλιο Πόλεμο και καταλήγει στη μέρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα μέσα στο μυθιστόρημα…
Ο συγγραφέας τόνισε ότι το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Οι αλώβητοι» είναι το τρίτο ιστορικό μυθιστόρημα μιας τριλογίας που ξεκινά με το «Σελανίκ», το οποίο διαδραματίζεται στη Θεσσαλονίκη στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και συνεχίζεται με το βιβλίο «Τα χρόνια ανάμεσα», το οποίο κι αυτό διαδραματίζεται στη Θεσσαλονίκη από τον ερχομό των προσφύγων έως την Κατοχή. Το τρίτο βιβλίο της τριλογίας ξεκινά από τον Εμφύλιο Πόλεμο και καταλήγει στη μέρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

«Η λογοτεχνία δεν υπάρχει απλά για να περνά μηνύματα, αλλά υπάρχει για πολλούς λόγους. Για να αποκαλύπτει απόκρυφες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης, για να καταβυθίζεται στον εσωτερικό κόσμο των ηρώων, για να δίνει μία άλλη οπτική γωνία του κόσμου. Και μέσα από αυτά σίγουρα υπάρχουν και κάποια μηνύματα, τα οποία όμως πρέπει να δίδονται όχι με διδακτισμό, αλλά ο συγγραφέας να αποστασιοποιείται από τα πράγματα και να αλληλοεπιδρά με την κοινωνία και τις διεργασίες» ανέφερε ο κ. Βασίλης Τσιράκης.
Όσον αφορά στον τίτλο του βιβλίου ο ίδιος εξήγησε ότι «προέρχεται από τον τίτλο ενός μυθιστορήματος που γράφει μια ηρωίδα του μυθιστορήματος. Είναι δηλαδή ένα μυθιστόρημα μέσα στο μυθιστόρημα, το οποίο έχει τον τίτλο «Οι αλώβητοι»».
«Ο κάθε αναγνώστης διαβάζει το δικό του βιβλίο και επομένως η άποψη του συγγραφέα δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, αλλά πιστεύω πως στη ζωή τελικά κανείς δεν μένει αλώβητος» επισήμανε.

Στα μελλοντικά του συγγραφικά σχέδια είναι ένα βιβλίο που θα αναφέρεται στη σύγχρονη Ελλάδα, στην κρίση, στις επιπτώσεις της, στο θέμα της εργασίας, το προσφυγικό. «Η τέχνη πρέπει να αλληλοεπιδρά με αυτά που γίνονται γύρω μας, το περιβάλλον, την κοινωνία, τους ανθρώπους. Δεν μπορεί να είναι απομονωμένη από τον κόσμο. Δεν είμαι της άποψης «η τέχνη για την τέχνη», όπου ο συγγραφέας απλά λύνει τα εσωτερικά του προβλήματα, κάτι που μοιάζει με ναρκισσισμό» κατέληξε.