Πολιτισμός

Ένα μικρό οδοιπορικό από τις αρχαίες Γλαφυρές στη λίμνη Κάρλα

Κείμενο-Φωτογραφίες ΛΙΛΗ Χ. ΤΣΟΥΡΝΑΒΑ-ΚΟΥΤΣΟΡΙΖΩΦ

Θελήσαμε ένα πρωινό να περιηγηθούμε τις αρχαίες Γλαφυρές, πάνω από το σημερινό χωριό Κάπουρνα. Ανεβήκαμε τον μικρό λόφο, σκοντάφτοντας στα πάμπολλα διάχυτα πήλινα όστρακα. Σκαρφαλώνοντας στα αρχαία τείχη για να φτάσουμε στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, μας φάνηκε πως αντήχησαν στα αυτιά μας οι ήχοι από τα όπλα των πολεμιστών που ετοιμάζονταν να συνοδέψουν τα 11 πλοία που θα έφευγαν για την Τροία. Η κώμη που ίδρυσε ο γιος του Μάγνη, ο Γλαφύρας, έστειλε 11 πλοία στη μεγάλη εκστρατεία!
Περπατήσαμε όσα τείχη της αρχαίας Ακρόπολης ήταν βατά, αντικρίζοντας προς την Ανατολή την ακρόπολη της Γορίτσας και στα δυτικά χαμηλά τη λίμνη Κάρλα – όση απέμεινε – να γυαλίζει στην ηλιόλουστη πεντακάθαρη ατμόσφαιρα.
Η περιοχή κατοικείται από τους Κλασσικούς ίσως και από τους Μυκηναϊκούς ακόμη χρόνους. Έχουν βρεθεί λίγα μυκηναϊκά όστρακα και αρκετές μαρτυρίες αρχαιολόγων την ταυτίζουν με τις αρχαίες Γλαφυρές, χωρίς όμως το όνομα να έχει επιβεβαιωθεί επιγραφικά.

Νιώθοντας την ενέργεια που εξέπεμπε ο χώρος, κατηφορίσαμε στο αρχαίο πέρασμα προς τη λίμνη Κάρλα, την αρχαία Βοιβηίδα. Τη λίμνη που πήρε το όνομα από την πόλη Βοίβη, που ίδρυσε στις όχθες της ο Βοίβος, ο γιος του Γλαφύρα. Είναι το ίδιο πέρασμα που ακολουθούσαν οι αρχαίοι κάτοικοι προς το ζωτικό γι’ αυτούς πλούτο της λίμνης. Κατηφορίζαμε συνεχώς μέσα σε χαμηλή βλάστηση στο καλό μονοπάτι με τα ίχνη αρχαίων λίθων.
Μας ακολουθούσε μια καφετιά σκυλίτσα που εμφανίστηκε από το πουθενά, ζητώντας παρέα. Κάποιους τους δυσαρέστησε η παρουσία της, αλλά λίγα μέτρα πιο κάτω άλλαξαν γνώμη. Συναντήσαμε δυο μεγάλους ποιμενικούς σκύλους, που κινήθηκαν απειλητικά προς το μέρος μας. Κατάπληκτοι την είδαμε να ορμάει γαυγίζοντας και να τους διώχνει! Ο νέος ντόπιος ροδομάγουλος βοσκός δεν χρειάστηκε να τους φωνάξει κοντά του. Η «ατρόμητη», έτσι την ονομάσαμε, έγινε η επίσημη συνοδοιπόρος μας. Εκείνο το ρέμα που κατεβαίναμε λεγόταν κακόρεμα, μας είπε ο βοσκός. Μια στεγνή ποτίστρα και ένα ξερό πηγάδι – αποτέλεσμα γεωτρήσεων δυστυχώς – έκαναν παρέα σε δυο αιωνόβια πλατάνια με χωρισμένους στα τέσσερα κορμούς από τη διάβρωση του χρόνου.

Συνεχίσαμε την κατάβαση μέχρι που στην ησυχία της εξοχής ένα μπουμπουνητό ακούστηκε και μια ομάδα τολμηρών με δυνατές μηχανές μάς προσπέρασε. Φτάσαμε σε ένα παλιό διατηρημένο μονότοξο γεφύρι στο βάθος του ρέματος και ανηφορίσαμε στην απέναντι κατάξερη γεμάτη πέτρες και κατολισθήσεις πλαγιά (σάρα) που ήθελε ιδιαίτερη προσοχή. Είχαμε διαβάσει ότι στην περιοχή είχαν βρεθεί κομμάτια ραβδωτών μαρμάρινων κιόνων και ο νους ερεθίστηκε να φανταστεί την ύπαρξη αρχαίου ναού στην περιοχή. Ο ορίζοντας ήταν κλεισμένος από τις κορυφές που μας τριγύριζαν, μέχρι που από μια καμπή αντικρίσαμε από ψηλά τον κάμπο, τη λίμνη και το χωριό Κανάλια. Κατηφορίζοντας φτάσαμε μέσα από αμυγδαλιές και καρυδιές στο ανακαινισμένο εκκλησάκι του Αϊ Νικόλα, του προστάτη των ναυτικών! Σαν θάλασσα ήταν η Κάρλα – Βοιβηίδα, καράβια ονόμαζαν οι ψαράδες τις περίεργες βάρκες τους, ένα ψαροχώρι στην άκρη του κάμπου!
Το βυζαντινό εκκλησάκι του 12ου-13ου αιώνα βρίσκεται στην ανατολική όχθη της αποξηραμένης λίμνης. Νησάκι κατά περιόδους γινόταν η περιοχή του Ναϊδρίου όταν ανέβαινε η στάθμη των νερών. Έμεινε κλειστό κοντά σαράντα χρόνια, πρόχειρα στηριγμένο, μέχρι που ανακαινίστηκε με όμορφο τρόπο (χωρίς όμως πια την πατίνα του χρόνου…) σώζοντας και σπάνια εικονογράφηση με νωπογραφίες στο εσωτερικό. Στους τοίχους υπάρχουν ενσωματωμένα υλικά από την αρχαιότητα.

Φτάνοντας στα κανάλια είχαμε την τύχη να ξεναγηθούμε στο περίφημο λιμναίο μουσείο. Είδαμε και μάθαμε για πράγματα της καρλιώτικης ζωής, τόσο μακρινά και τόσο κοντινά ταυτόχρονα. Οι βάρκες, οι καλύβες οι επιπλέουσες στο νερό, ο τρόπος ζωής, τα ρούχα, η διατροφή των ψαράδων τους μήνες του χειμώνα μέσα στη λίμνη, αναπαριστώνται με ακρίβεια. Πλήθος οι φωτογραφίες πριν το ξεψύχισμα της ψαράδικης ζωής και τη στροφή των κατοίκων στη γεωργία.
Φανταστήκαμε παρόμοια τη ζωή και στους αρχαϊκούς χρόνους στην πόλη Βοίβη, δίπλα στη λίμνη, σε έναν παράδεισο πουλιών. Να συνεχίζεται έτσι στους κλασσικούς, τους βυζαντινούς χρόνους και κατά την περίοδο της τουρκικής κατοχής. Συνεχής είναι η κατοίκηση μέχρι σήμερα.
Στην πλατεία του χωριού, αφού πρώτα ταΐσαμε και ποτίσαμε την «ατρόμητη», γευτήκαμε τις νοστιμιές της περιοχής. Δυστυχώς όχι ψάρια. Τα καρλιώτικα δεν υπάρχουν από πολύ καιρό πια.
Μπήκαμε στα τροχοφόρα για τον γυρισμό στον Βόλο, αφήνοντας τη σκυλίτσα που χοροπηδούσε χαρούμενα, να γυρίσει από το ίδιο μονοπάτι στα μέρη της.

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το