Της Χαριτίνης Μαλισσόβα
Περίπου δυο δεκαετίες πριν, όταν ξεκίνησε το αντιεμβολιαστικό κίνημα διεθνώς, οι υποστηρικτές του διακήρυτταν ότι μακροπρόθεσμα καιροφυλακτούν στα εμβολιασμένα μας παιδιά δεκάδες γνωστές και άγνωστες ασθένειες ως παρενέργειες των εμβολίων.
Ιδιαίτερα για το εμβόλιο της μηνιγγίτιδας είχε γίνει τόσος θόρυβος, που πολλοί από εμάς που δεν χάναμε ούτε μέρα από το προγραμματισμένο ραντεβού με τον παιδίατρο, είτε καθυστερήσαμε τις δόσεις είτε εμβολιάσαμε τα παιδιά μας με την α’ δόση είτε αρνηθήκαμε εντελώς να πράξουμε αυτό που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε υποχρέωση και ιερό καθήκον απέναντι στα παιδιά μας και στο κοινωνικό σύνολο που δεν είναι άλλο από την προστασία όλων μέσω των εμβολιασμών.
Η πρόσφατη πανδημία σε συνδυασμό με τους μακροχρόνια πλέον αρνητές των εμβολίων δημιούργησε όχι μόνο δυο, αλλά περισσότερες αντίπαλες απόψεις για τον εμβολιασμό, κατά της Covid-19 αυτή τη φορά.
Γιατί, ακόμα και όσοι περιμέναμε τα εμβόλια ως το μόνο μέσο για την πολυπόθητη ελευθερία, στο πίσω μέρος του μυαλού μας δεν παύαμε να έχουμε αμφιβολίες για το πόσο αποτελεσματικό μπορεί να είναι απέναντι στις τόσες μεταλλάξεις που κυκλοφορούν, αλλά, κυρίως, απέναντι στις παρενέργειες που σίγουρα σε ένα νέο φάρμακο δεν φαίνονται εξαρχής, αλλά συν τω χρόνω.
Η αμηχανία για τις ενδεχόμενες παρενέργειες στους πρώτους που εμβολιάστηκαν ήταν εμφανής, όσο εμφανής ήταν και η ανάγκη για ελπίδα πως ο εμβολιασμός θα τους προστατεύσει από τον θανατηφόρο ιό.
Όσο περνούσε ο καιρός και οι παρενέργειες που ακούγονταν θεωρούνταν ήπιες και αντιμετωπίσιμες, τόσο περισσότεροι συνάνθρωποί μας με περισσότερο θάρρος προχώρησαν κι εμβολιάστηκαν, ώστε σήμερα που μιλάμε, οι εμβολιασμοί στη χώρα μας να φτάνουν περίπου τα 6 εκατομμύρια.
Αριθμός διόλου ευκαταφρόνητος για το πολυπόθητο τείχος ανοσίας που όλοι όσοι μπήκαμε στη διαδικασία περιμένουμε πώς και πώς να χτιστεί.
Από την άλλη οι αρνητές φτάνουν σε ακραίες, τρομακτικές προειδοποιήσεις για το κακό που θα βρει όσους ενέδωσαν στον εμβολιασμό, σενάρια που ακόμα και συγγραφείς βιβλίων επιστημονικής φαντασίας διαβάζοντάς τα μένουν άφωνοι.
Στο ενδιάμεσο υπάρχουμε όλοι όσοι δεν υποτιμούμε τον ιό, όσοι ακούσαμε για συγγενείς, φίλους και γνωστούς να βρίσκονται σε θαλάμους αρνητικής πίεσης, να διασωληνώνονται και να χάνουν τη ζωή τους και παρότι μπορεί να σκεφτόμαστε ακόμα και ένα απλό παυσίπονο να πάρουμε, στις παρούσες συνθήκες σπεύσαμε μετά φόβου ιού, πίστεως στην ιατρική επιστήμη και αγάπης για τη ζωή να προσέλθουμε στα εμβολιαστικά κέντρα συχνά με όχι τις ηπιότερες των παρενεργειών να περιμένουμε να δούμε φως στο τούνελ.
Περιμένουμε να αγκαλιάσουμε τους ηλικιωμένους γονείς, τα παιδιά και τα εγγόνια μας χωρίς φόβο.
Περιμένουμε να ξαναχτίσουμε σταδιακά τη χαμένη μας κοινωνικότητα, απαραίτητη για την ψυχική μας ισορροπία.
Περιμένουμε να ξαναβρούμε τα βήματά μας στην πολυπόθητη καθημερινότητα χωρίς να τρομοκρατούμαστε με το παραμικρό φτάρνισμα.
Περιμένουμε να ξαναγυρίσουμε στα σχολεία χωρίς μάσκες, αντικρίζοντας τα πρόσωπα των μαθητών μας, να συμμετέχουμε σε δραστηριότητες, εκδρομές, να βλέπουμε τα παιδιά να παίζουν ελεύθερα στο προαύλιο και να αντιμετωπίζουμε τις παιδικές ιώσεις σαν ιώσεις κι όχι σαν πιθανά κρούσματα ή ενδεχόμενη διασπορά του ιού.
Μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού περισσότερος από τον μισό πληθυσμό της χώρας θα έχει αποκτήσει το πιστοποιητικό εμβολιασμού, ένα είδος πτυχίου που ανοίγει δρόμους για να ξανακερδίσουμε όσα χάσαμε αυτούς τους 18 και πλέον μήνες.
Να ξανακερδίσουμε τη ζωή μας.
Όσο το καθυστερούμε, τόσο οι μακροπρόθεσμες συνέπειες από τον φόβο και τον εγκλεισμό θα γίνονται τραγικότερες.
Εμβολιασμένοι και με πιστοποιητικό, λοιπόν!
Η εμπιστοσύνη στην επιστήμη είναι μονόδρομος!