Του
Μιχάλη Ζουμπουλάκη,
καθηγητή
Πανεπιστημίου
Θεσσαλίας
Η κοινή αντίληψη για τα ελληνικά δημόσια νοσοκομεία διαμορφώνεται συνήθως από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, κυρίως τα τηλεοπτικά. Έχουμε συνηθίσει, σχεδόν εθιστεί, σε μια εικόνα με υπερφορτωμένα νοσοκομεία, με διαμαρτυρίες για ελλείψεις μέσων και προσωπικού, με περιστατικά ιατρικών αστοχιών, ενίοτε με τραγικά αποτελέσματα, τα οποία όταν αφορούν σε παιδιά προβάλλονται ως πρώτη είδηση στα βραδινά δελτία ειδήσεων με πανελλήνια εμβέλεια.
Ούτε έχω την πρόθεση ούτε και τη δυνατότητα να πάω αντίθετα στην κοινή γνώμη. Θέλω απλώς να καταθέσω την προσωπική μου μαρτυρία από μια πρόσφατη εμπειρία σε ένα επαρχιακό νοσηλευτικό ίδρυμα, τη χειρουργική αντιμετώπιση πέτρας στη χοληδόχο κύστη στην Α’ Χειρουργική Κλινική του Γενικού Νοσοκομείου Βόλου «Αχιλλοπούλειο». Η προγραμματισμένη εδώ και έξι εβδομάδες λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή ορίστηκε να γίνει μια Τρίτη του Ιανουαρίου. Προσήλθα στο γραφείο κίνησης ασθενών στις 7.10 και ανέβηκα αμέσως στον θάλαμο. Λίγη ώρα αργότερα μια νοσηλεύτρια με προετοίμασε για το χειρουργείο. Σε λιγότερο από μια ώρα από την είσοδο μου στο νοσοκομείο, ο τραυματιοφορέας με μετέφερε στη αίθουσα χειρουργείου, όπου με περίμενε πολυμελής ιατρική ομάδα, παρόντος του Διευθυντή της Κλινικής. Τρεις ώρες αργότερα είχα ήδη «ξυπνήσει» στον θάλαμο, όπου παρέμεινα τις επόμενες 24 ώρες.
Η φυσιολογική ανησυχία όσων παραδίνονται γυμνοί και αναίσθητοι στα χέρια των ιατρών και των νοσηλευτών, αντιμετωπίζεται μόνον με την ευγένεια, τις ψύχραιμες κινήσεις και την εκμηδένιση των νεκρών χρόνων, ώστε ο ασθενής να μην καταλάβει τι τον περιμένει. Εγώ είδα περίσσια ευγένειας από την πρώτη νοσηλεύτρια μέχρι τον διευθυντή. Είδα και ανθρώπους έμπειρους, ψύχραιμους, μετρημένους στα λόγια, με αίσθηση καθήκοντος γι’ αυτό που κάνουν. Δεν είδα προχειρότητα, δεν είδα βιασύνη, δεν είδα αδιαφορία. Έχω ακούσει για ελλείψεις υλικού και προσωπικού. Εγώ ελλείψεις δεν είδα. Ίσως στη διάρκεια της νύχτας να χρειάζονταν μια επιπλέον νοσηλεύτρια για να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει ένα τροχαίο που όντως συνέβη σε ένα νεαρό ζευγάρι με μηχανή. Και πάλι όμως, καμμιά τους δεν γκρίνιαξε, καμμιά τους δεν είδε το συμβάν ως ατυχία στη βάρδια τους, παρά μόνο ως μια αναμενόμενη έκτακτη εξέλιξη που όφειλε να αντιμετωπιστεί.
Ευχαριστώ τον ιατρό μου Αλέξη Σταύρου για τις φροντίδες του και τον επαγγελματισμό του, τη χειρουργική ομάδα για τις άψογες υπηρεσίες της, τις νοσηλεύτριες για την υψηλή αίσθηση καθήκοντος και την καλή τους διάθεση και βεβαίως τον Δημήτρη Λύτρα, διευθυντή της Χειρουργικής Κλινικής που συντονίζει με μεγάλη επιτυχία ένα πολύπλοκο έργο σε δύσκολους καιρούς. Άξιοι.
Ειλικρινά σας εξομολογούμαι, θα το ξανάκανα ευχαρίστως!