Η 31χρονη Βολιώτισσα Ελπίδα Λάμπη εργάζεται στο Λονδίνο ως business develpment manager της Marriott International. Έφυγε σε ηλικία 27 ετών από την Ελλάδα για να ασκήσει την πρακτική της και έμεινε για περισσότερα από 5 χρόινα στην Αγγλία, ως μόνιμη κάτοικος, ενώ ετοιμάζεται να πάρει και την αγγλική υπηκοότητα / διαβατήριο.
Τις μέρες του Πάσχα στο αεροπλάνο που τη μετέφερε στον αγαπημένο της Βόλο συνάντησε αρκετούς παλιούς συμμαθητές της που επίσης έχουν παραμείνει στο εξωτερικό.
Σήμερα μοιράζεται τις ματαιώσεις, αλλά και τις ελπίδες της νέας γενιάς που αναζητά καλύτερη τύχη εκτός συνόρων.
Τις μέρες του Πάσχα και των διακοπών, με παλιούς συμμαθητές σου, έρχεσαι και φεύγεις από το αεροδρόμιο της Ν. Αγχιάλου. Τι ξεχωριστό συναντάμε στο αεροπλάνο της φυγής;
Δυστυχώς το ξεχωριστό είναι ότι κάθε φορά έχουμε ένα μίνι reunion. Όταν επιστρέφω για τις γιορτές ή για καλοκαίρι, πάντα ταξιδεύω με πολλά άτομα που πήγαινα σχολείο μαζί και έχουμε φύγει στο εξωτερικό. Χαίρομαι που τους βλέπω, που μαθαίνω τα νέα τους, αλλά πόσο άσχημο να βρισκόμαστε γιατί έχουμε όλοι ξενιτευτεί και βρίσκουμε απλά την ευκαιρία να επιστρέψουμε επιτέλους σπίτια μας για λίγες μέρες, να γιορτάσουμε τις παραδόσεις μας με τους δικούς μας, να δούμε ήλιο, θάλασσα, να πιούμε ένα τσιπουράκι, να πάρουμε μία γεύση από τον παράδεισο, που θέλουμε τόσο πολύ να επιστρέψουμε κάποια στιγμή.
Κάποτε ταξίδεψες στη Βρετανία με σκοπό να μείνεις λίγους μήνες και παρέμεινες αρκετά χρόνια. Ποια ήταν η ματαίωση ή η αμφιβολία που ένιωσες για την παραμονή στην Ελλάδα και ποιες ελπίδες γέννησε η χώρα στην οποία βρέθηκες;
Σκοπός μου δεν ήταν ποτέ να ζήσω εκτός Ελλάδας. Αφού τελείωσα το μεταπτυχιακό μου εδώ προσπάθησα πολύ να βρω δουλειά, αλλά έβρισκα μόνο εποχιακή σε ξενοδοχεία ή δουλειές που δεν είχαν καμία σχέση με το αντικείμενο. Πήγα για πρακτική στο Λονδίνο με σκοπό να αποκτήσω εμπειρία, να χτίσω το βιογραφικό και μετά να βρω δουλειά στην Ελλάδα. Δυστυχώς συνάντησα ακριβώς την ίδια εικόνα που άφησα. Δουλειές που πληρώνονται με μικρότερο του βασικού, καμία προοπτική, δουλειές του ποδαριού και ακόμη και σε αυτές έπρεπε να έχω κάποιον γνωστό. Στο Λονδίνο μού έγινε άμεση πρόταση για μόνιμη δουλειά. με πολύ καλό πακέτο αποδοχών για πρώτη εργασία, και συγκεκριμένο πλάνο εξέλιξης, προαγωγών, και καλύτερων θέσεων. Μέσα σε 5 χρόνια από απλή πρακτικάριος, έχω φτάσει να εργάζομαι στην Marriott International ως business develpment manager, να διαχειρίζομαι τεράστιους πελάτες παγκοσμίως, να εκπροσωπώ την εταιρεία σε διεθνή συνέδρια και η εξέλιξη να είναι δεδομένη και χωρίς ταβάνι. Η χώρα εκεί έχει αξιοποιήσει με το παραπάνω όλα μου τα προσόντα, τα οποία το ελληνικό δημόσιο και η οικογένειά μου πλήρωσε αδρά για να αποκτήσω. Και με την σειρά μου εγώ πληρώνω φόρους σε μία χώρα που δεν ξόδεψε τίποτα για μένα, αντί να τα πληρώνω εδώ.
Σε ανάλογη θέση είναι και άλλοι νέοι Βολιώτες;
Δεν είμαι η μόνη. Είναι δύσκολο να ζεις μακριά από τον τόπο σου, την οικογένειά σου, τους φίλους σου. Στο μυαλό σου έχεις συνέχεια τι γίνεται πίσω στο σπίτι σου. Έχεις τύψεις που δεν είσαι μαζί με τους δικούς σου ανθρώπους. Πολλές φορές αναρωτιέσαι αν αξίζει να είσαι έξω, να χάνεις στιγμές από εδώ, όμως, είναι δύσκολο και να γυρίσεις ξέροντας ότι δεν έχεις μέλλον εδώ. Πως να κάνεις τη δική σου οικογένεια, πώς να κάνεις όνειρα, να ζήσεις ως άνεργος ή με μια 4ωρη απλά εργασία. Δεν γίνεται. Γι’ αυτό όσο μπορούμε προσπαθούμε να έχουμε ελληνικές κοινότητες, μαγαζιά, να αισθανόμαστε όσο γίνεται κοντά στην Ελλάδα.
Η τηλεργασία είναι ένα από τα «καλά» που έφερε ο Covid; Ποιές προοπτικές ανοίγονται για να εργάζεστε στον Βόλο με μισθούς Βρετανίας; Υπάρχουν φίλοι σου που ήδη εργάζονται κατ’ αυτόν τον τρόπο;
Αυτό είναι δεδομένο. Πλέον οι εταιρίες όλο και περισσότερο δίνουν τη δυνατότητα στους εργαζομένους να εργάζονται από οπουδήποτε θέλουν. Πολύ συχνά συνδυάζω κάποιες εβδομάδες διακοπές και κάποιες δουλειά όταν έρχομαι Βόλο. Αυτό δίνει τεράστια ευελιξία και μπορώ να εργάζομαι για καιρό από τον Βόλο ή οπουδήποτε στον κόσμο και να κάνω την δουλειά μου κανονικά. Υπάρχουν βέβαια προϋποθέσεις σε κάθε εταιρεία, ώστε να μην υπάρχει φορολογικό πρόβλημα. Ακόμη καλύτερα, πλέον υπάρχουν συμβόλαια που επιτρέπουν σε εργαζόμενους να εργάζονται εξ’ ολοκλήρου από άλλες χώρες, με μισθούς και πακέτα Μεγάλης Βρετανίας, όπου αυτό πλέον είναι ένα ιδανικό σενάριο αν σκεφτούμε το κόστος ζωής της Ελλάδας με μισθό Αγγλίας. Γνωρίζω άτομα που έχουν καταφέρει να το κάνουν και μπορώ να πω ότι είναι υπέρ ευχαριστημένοι.
Ποια κίνητρα χρειάζεται να δοθούν στους νέους για να επιστρέψουν στην πατρίδα και να προσφέρουν τις ιδέες και τον δυναμισμό τους;
Καλοί μισθοί, ποιότητα στον εργασιακό χώρο και ευνοϊκό φορολογικό πλαίσιο για όσους επιστρέψουν και είτε εργάζονται για ελληνικές είτε για ξένες εταιρείες είτε θέλουν να κάνουν δική τους επιχείρηση. Δεδομένο ότι πολλοί νέοι έχουν κάνει και οικογένειες, να δοθούν κίνητρα και βοήθεια και στους συντρόφους τους που δεν είναι απαραίτητα Έλληνες. Κανείς μας πλέον δεν θα γύριζε για μισθούς πείνας που θα μας επέτρεπαν να βγάζουμε μόνο τα έξοδά μας και αυτό στην καλύτερη των περιπτώσεων. Κανείς δεν θα γύριζε με το σκεπτικό ότι θα έχει βοήθεια από τους γονείς. Είναι μια τεράστια συζήτηση και ίσως το κράτος πρέπει αρχικά να βοηθήσει τις εταιρείες, ώστε στη συνέχεια αυτές να μπορέσουν να μας φέρουν πίσω. Πρέπει να γίνουμε μια εξελιγμένη χώρα επενδύσεων, τα πανεπιστήμιά μας να είναι συνδεδεμένα με την αγορά εργασίας και γιατί όχι, να υπάρχει ένα υπουργείο αποκλειστικά με αυτόν τον σκοπό. Είμαστε χιλιάδες νέοι έξω, ακόμη περισσότεροι φεύγουν καθημερινά, μόνο καλό θα κάναμε με την επιστροφή μας στην Ελλάδα.