Τοπικά

Ελένη – Ελλάδα Δαμιανού:Πάθος για τον χορό και το σχέδιο μόδας

 

Η Ελένη – Ελλάδα Δαμιανού συνδυάζει με ξεχωριστή επιτυχία τις τέχνες του χορού και του σχεδίου μόδας, της ενδυματολογίας.
Έχει πάρει διακρίσεις σε εθνικούς διαγωνισμούς στον σύγχρονο χορό όσο ήταν ακόμη μαθήτρια. Στην πορεία, καθώς γνώριζε πολύ καλά πώς να χρησιμοποιεί το σώμα και να κάνει τα υφάσματα να κινούνται γύρω από τα σώματα των χορευτών, χορογράφοι την εμπιστεύονταν όλο και περισσότερο στον τομέα των κοστουμιών.
Το 2011 έπειτα από εξετάσεις πέρασε στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, της προσφέρθηκε υποτροφία για σχολή των Βρυξελλών όπου διαμένει, ενώ το 2016 έλαβε υποτροφία για να φοιτήσει σε σχολή στη Σενεγάλη.
Στο Δημοτικό ΙΙΕΚ Βόλου σπούδασε τα δύο τελευταία χρόνια για να πιστοποιήσει τις γνώσεις της και να αποκτήσει πτυχίο Σχεδιάστριας Μόδας.
Στο μεταξύ, έχει αναπτύξει το τελευταίο διάστημα σημαντικές συνεργασίες σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, ενώ από τον Σεπτέμβρη πρόκειται να εργαστεί και στην Αθήνα στον τομέα του ενδύματος.

Το ενδιαφέρον σου για την ενδυματολογία πότε άρχισε; Η ενασχόλησή σου με τον χορό πόσο σε επηρέασε; Φαντάζομαι ότι κάπως έτσι άρχισες να «ντύνεις» και τις πρώτες σου παραστάσεις;
Είχα πάντα την ανάγκη να δημιουργώ πράγματα με τα χέρια μου. Αισθανόμουν μεγάλη ικανοποίηση όταν κατασκεύαζα διάφορα αντικείμενα, τα οποία προορίζονταν για μένα ή για φίλους. Ήθελα πάντα τα χέρια μου να παράγουν έργο. Ο ενθουσιασμός μου όταν κάτι τελείωνε ήταν πολύ μεγάλος είτε αυτό ήταν κόσμημα είτε ρούχο. Ανέκαθεν με ενδιέφεραν τα υλικά, τα χρώματα, τα υφάσματα, οι τεχνικές, με τα οποία μπορούσα να κατασκευάσω τις δικές μου δημιουργίες. Μπορούσα να περνάω ώρες ατελείωτες μέσα σε ένα κατάστημα με υφάσματα, κορδέλες, είδη ραπτικής, και από πολύ μικρή μου άρεσε να συλλέγω περίεργα και πρωτότυπα υλικά για τις κατασκευές μου.
Όλο αυτό ξεκίνησε από την παιδική μου ηλικία και έφτασε να γίνει πάθος και στόχος ζωής έπειτα από μια περιοδεία μου με την ομάδα χορού που συνεργαζόμουν στη Νορβηγία και μέσα από μια άσχημη περίπτωση υγείας που πιθανότητα να με κρατούσε εκτός σκηνής, όλη μου η σκέψη επικεντρώθηκε στο πώς θα ήταν η ζωή μου εάν δε χόρευα ξανά. Η σχολή στην οποία κάναμε τις πρόβες μας στο Όσλο, είχε στο πρόγραμμα σπουδών της εκτός από τον χορό και άλλες εφαρμοσμένες τέχνες όπως το σχέδιο μόδας. Περνούσα ατελείωτες ώρες στη βιβλιοθήκη της σχολής και μελετούσα, σχέδιο μόδας, βιβλία σχεδιαστών, ιστορία ενδυμασίας και μέρα με την ημέρα ανακάλυπτα ότι το δεύτερο πάθος μου μετά τον χορό είναι το σχέδιο μόδας. Ξεκίνησα λοιπόν εμπειρικά να ντύνω ανθρώπους μέσα από την τέχνη του χορού, οι
οποίοι με εμπιστεύτηκαν γιατί ούσα χορεύτρια και εγώ, γνώριζα πολύ καλά πώς να χρησιμοποιώ το σώμα και πώς να κάνω το ύφασμα να κινείται γύρω από το σώμα του χορευτή. Οι άνθρωποι που μέχρι σήμερα συνεργάζομαι, είναι χορογράφοι και χορευτές που αποφοίτησαν από την ίδια σχολή με εμένα, το P.A.R.T.S., μια διεθνούς φήμης σχολή με μεγάλη διαπολιτισμική κουλτούρα.

Από πότε ξεκίνησες χορό; Είχες σχετικές διακρίσεις σε αυτήν την τέχνη;
Ξεκίνησα τον χορό από πολύ μικρή. Νομίζω πρώτα έμαθα να χορεύω και μετά να περπατάω. Οπότε ο χορός δεν αποτελούσε ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, ήταν η ζωή μου. Έχω πάρει διακρίσεις σε εθνικούς διαγωνισμούς χορού στον Σύγχρονο χορό όσο ήμουν ακόμη μαθήτρια και πάντα θεωρούσα τον χορό ένα μέσο διαφυγής από την πραγματικότητα.
Όταν την πορεία ο χορός έγινε επάγγελμα, το μέσο διαφυγής μου ήταν το σχέδιο. Το 2011 έπειτα από εξετάσεις πέρασα στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης και στο 2ο έτος έπειτα από οντισιόν μού προσφέρθηκε τριετής υποτροφία για τη σχολή P.A.R.T.S. στο Βέλγιο, στις Βρυξέλλες, που έμελλε να γίνει η 2η πατρίδα μου. Το 2016 το έτος της αποφοίτησής μου έλαβα υποτροφία για να φοιτήσω στη σχολή Ecole des Sables στη Σενεγάλη. Μια σχολή στην οποία κάναμε ανταλλαγή τεχνικών, παραδοσιακούς αφρικάνικους χορούς. Θεωρητικά μαθήματα χορού και τέχνης.

Ποιοι σε βοήθησαν σε αυτήν την πορεία; Με ποιους συνεργάζεσαι;
Σε ό,τι αφορά τις επιλογές μου, είχα μεγάλη συμπαράσταση από την οικογένειά μου και ιδιαίτερα από τη μητέρα μου, η οποία με υποστήριξε από την αρχή παρά τις ανησυχίες της ως προς τη διαμονή μου σε μια ξένη χώρα. Με ενθάρρυνε να συνεχίσω τις σπουδές μου και να συνδυάσω την τέχνη του χορού με την τέχνη του σχεδίου μόδας.
Σε ό,τι αφορά το κομμάτι της ενδυματολογίας ο άνθρωπος που αρχικά με βοήθησε είναι ο Christophe Coppens, ένας Βέλγος σχεδιαστής, ο οποίος δραστηριοποιείται μεταξύ Βρυξελλών, Λος Άντζελες και Βαρκελώνης και ο οποίος τον τελευταίο χρόνο επέστρεψε στο Βέλγιο. Ο κ. Κόπενς με δέχτηκε παρότι ήμουν αυτοδίδακτη να κάνω πρακτική στο εργαστήριό του και να μετέχω στην εικαστική του έκθεση το 2018. Ήταν ο πρώτος δάσκαλος που με εμπιστεύτηκε και μου έμαθε πάρα πολλά για τον χώρο της μόδας και τις εικαστικές τέχνες. Σε ό,τι αφορά την ενδυματολογία οφείλω πολλά στην κ. Όλγα Οικονόμου, η οποία ήταν σύμβουλος και εκπαιδεύτριά μου στο Δημοτικό ΙΙΕΚ Βόλου, στο οποίο σπούδαζα τα 2 τελευταία χρόνια για να μπορέσω να πιστοποιήσω τις γνώσεις μου και να αποκτήσω το πτυχίο της Σχεδιάστριας Μόδας. Μέχρι σήμερα έχω συνεργαστεί στον τομέα των κοστουμιών με τους χορογράφους Roman Van Houten (Βέλγιο), Marieke Dermuel (Βέλγιο), Jason Respilieux (Βέλγιο),
Mohamed Toukabri (Τυνησία), Karoliina Loimaala (Φιλανδία), Ζωή Ευσταθίου (Ελλάδα), τη συνθέτρια Mira Calix (Μεγάλη Βρετανία), τον performer και χορογράφο Mario Barrandes Espinoza κ.ά.

Τι σημαίνει για μια νέα στην ηλικία, όπως εσύ, να ζει και να εργάζεται σε άλλη χώρα; Θα ήθελες να επιστρέψεις στην πατρίδα σου; Πιστεύεις ότι δεν θα έχεις τις ίδιες ευκαιρίες;
Το να ζω και να εργάζομαι σε μια άλλη χώρα, όσο αφορά τα δικά μου επαγγέλματα που ανήκουν στον καλλιτεχνικό τομέα, μου δίνει πλεονεκτήματα εργασιακά που συνδέονται με τους καλύτερους μισθούς και τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Το ξεκίνημα μιας νέας ζωής στο εξωτερικό έχει τις δικές του δυσκολίες, ωστόσο, μόλις βρεις την άκρη, το αίσθημα ικανοποίησης είναι τεράστιο. Η εργασία στο εξωτερικό αποτελεί μεγάλη ευκαιρία για την επέκταση του επαγγελματικού μου δικτύου. Υπάρχει μεγαλύτερη επικοινωνία με ανθρώπους που δραστηριοποιούνται στο επάγγελμά μου. Τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη υποστηρίζουν τον καλλιτεχνικό τομέα, ενώ στην Ελλάδα η υποστήριξη είναι περιορισμένη και πιστεύω πως προσφέρεται σε αρκετά στενό κύκλο. Στην Ελλάδα οι εργασιακές σχέσεις στον τομέα της Τέχνης
βασίζονται στον «εθελοντισμό» και όχι στον επαγγελματισμό. Δε συνάπτονται συμβόλαια όπως στο εξωτερικό με αποτέλεσμα να μη σου δίνεται εύκολα η δυνατότητα να διεκδικείς τα δικαιώματά σου. Κάτι που στο εξωτερικό δεν υφίσταται. Σε αντιμετωπίζουν ως επαγγελματία με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις σου. Όσο αφορά την επιστροφή μου στην πατρίδα, δε θα το έθετα ως επιστροφή αφού τα 2 τελευταία χρόνια πηγαινοέρχομαι στο εξωτερικό, συχνότερα απ’ όσο περίμενα. Η φύση των επαγγελμάτων μου είναι τέτοια που μου επιτρέπει να δραστηριοποιηθώ ταυτόχρονα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έτσι αποφάσισα από φέτος τον Σεπτέμβρη να εργαστώ στην Αθήνα στον τομέα του Ενδύματος και να διατηρήσω ταυτόχρονα τα συμβόλαιά μου στις Βρυξέλλες οπότε θα μοιράζω τον χρόνο ανάλογα με την εργασία μου. Προς το παρόν δε σκέφτομαι τη μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα. Σχετικά με τις ευκαιρίες που μπορεί να προσφέρει η χώρα μου θα έλεγα πως ευκαιρίες υπάρχουν παντού, αρκεί να έχεις τα μάτια σου ανοικτά για να τις αξιοποιήσεις. Το ζήτημα είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου και σε αυτό που κάνεις, να τολμάς και να διεκδικείς.

Πώς αντιμετωπίζουν οι συνομήλικοί σου την προοπτική «μένω» ή «φεύγω» από την Ελλάδα;
Οι συνομήλικοί μου θα έλεγα ότι είναι χωρισμένοι σε δύο ομάδες. Σε αυτούς που θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα και να το παλέψουν εδώ όσο μπορούν, γιατί θεωρούν πως η ποιότητα ζωής της χώρας μας είναι ελκυστική και δύσκολα την εγκαταλείπει κανείς και στην άλλη ομάδα που θεωρούν πως οι βασικοί παράγοντες που κρίνουν το βιοτικό επίπεδο ενός πολίτη, όπως η επαγγελματική αποκατάσταση, η υγεία, η παιδεία, υστερούν στη χώρα μας.
Πολλοί νέοι διακατέχονται από μια αβεβαιότητα και ανασφάλεια. Έχουν απογοητευτεί από τη χώρα και τους θεσμούς της και δε διστάζουν να φύγουν για το εξωτερικό και να αναζητήσουν καλύτερες ευκαιρίες. Θεωρώ πως εγώ ανήκω σ’ αυτή την ομάδα.

Έκανες ένα μεγάλο όνειρό σου πραγματικότητα; Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδιά σου;
Ένα από τα πράγματα που πάντα ονειρευόμουν ήταν να γνωρίζω τον κόσμο
κάνοντας ταξίδια και αυτό το όνειρο θεωρώ πως έγινε πραγματικότητα.
Όμως εάν κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα μετά τι θα έχω να ονειρεύομαι; Πιστεύω πως οι συνθήκες της ζωής μας, επηρεάζουν την ευτυχία μας και αυτό που προσπαθώ συνεχώς είναι να κάνω αυτό που μου αρέσει και αγαπώ για να είμαι ευτυχισμένη. Όλα τα όνειρα μπορούν να πραγματοποιηθούν αρκεί να τα κυνηγήσουμε και να τα πιστέψουμε. Το σημαντικό είναι η δράση. Κάθε όνειρο απαιτεί σκληρή δουλειά και ένα πείσμα για να το πετύχεις και εγώ θεωρώ πως αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε αυτό το σημείο. Θέλω να εργάζομαι όσο γίνεται περισσότερο. Όσο αφορά τα μελλοντικά μου σχέδια αυτή τη στιγμή τρέχουν project στη Φιλανδία, Ελβετία, Ιταλία και στο Βέλγιο με το Βασιλικό θέατρο του Βελγίου, οπότε σε αυτή τη φάση τα μελλοντικά μου σχέδια είναι αρχικά να ανταπεξέλθω σε αυτές τις παραγωγές και στη συνέχεια να ασχοληθώ με το κομμάτι της ενδυματολογίας τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό.

 

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το