Του Γεώργιου Καπουρνιώτη
Τα σχολεία άνοιξαν, τα μαγαζιά άνοιξαν, ο τουρισμός στη χώρα μας ξεκίνησε… Ο αριθμός των εμβολιασμένων συνανθρώπων μας, διαρκώς αυξάνεται. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι σύντομα θα ξαναγυρίσουμε στις παλιές μας συνήθειες. Θα συναντηθούμε πάλι με τις παρέες μας και θα κάνουμε εξορμήσεις όλοι μαζί. Αυτός ο ιός μας έκανε να εκτιμήσουμε πολλές στιγμές της ζωής. Μας υπενθύμισε, πόσο όμορφη είναι αυτή όταν μοιράζεσαι με άλλους απολαύσεις και χαρές και όχι όταν την περνάς μόνος, κλεισμένος στο σπίτι από νωρίς το απόγευμα. Μπορεί να ακούγεται αυτονόητο αλλά δεν είναι.
Όλο αυτό το διάστημα της πανδημίας οδήγησε στην ταύτιση της πολυτέλειας με την ιδιωτική απόλαυση. Η διασκέδασή μας, γάμοι, βαφτίσεις, φιλικές συγκεντρώσεις, περιλάμβαναν μικρό αριθμό ατόμων και αυτοί αποτελούσαν τον στενό μας κύκλο. Μάθαμε, ωστόσο, να χαιρόμαστε με όσα μπορούσαμε να απολαύσουμε με λίγους ανθρώπους. Έγιναν ανάμνηση οι εκδρομές πολλών ανθρώπων με τουριστικά λεωφορεία, κρουαζιερόπλοια διότι πλέον φοβόμαστε τον κορωνοϊό. Οι ηλικιωμένοι συμπολίτες μας, είχαν την ευκαιρία να συμμετέχουν σε πολλά ταξίδια που διοργάνωνε η εκκλησία, π.χ. επισκέψεις σε μοναστήρια, σε άλλες πόλεις, χωριά. Τους δινόταν μία ευκαιρία να αλλάξουν παραστάσεις. Τώρα έχουν ξεχάσει ακόμα και τη βόλτα στο σούπερ μάρκετ, αφού ακόμα και τα είδη βασικής ανάγκης, έρχονται στο σπίτι με ένα τηλεφώνημα!
Ξεχάσαμε τις διακοπές σε μέρη που συγκεντρώνουν πολύ κόσμο, εξόδους σε εστιατόρια, καφετέριες, μπαράκια. Ψάχνουμε ερημικές παραλίες για να κάνουμε μπάνιο στη θάλασσα και αποφεύγουμε τις οργανωμένες. Φοβόμαστε να πλησιάσουμε κόσμο και να συναναστραφούμε με τουρίστες. Σταματήσαμε να πηγαίνουμε κινηματογράφο, θέατρο, γυμναστήριο γιατί είναι κλειστοί χώροι. Παρακολουθούμε σειρές και ταινίες στην τηλεόραση ή στον υπολογιστή και γυμναζόμαστε σε εξωτερικούς χώρους, συνήθως μόνοι ή παρέα με ένα φίλο ή φίλη μας, καθώς η γυμναστική επιτρέπεται για ένα άτομο ή σε δυάδες, την εποχή του κορωνοϊού. Αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε συνήθειες, τίποτα πλέον δεν είναι δεδομένο …
Τα δύο τελευταία χρόνια, το Πάσχα ήταν διαφορετικό. Πέρυσι γιορτάσαμε την Ανάσταση του Κυρίου στα μπαλκόνια μας και παρακολουθήσαμε την Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία στην τηλεόραση. Φέτος πήγαμε στην εκκλησία, οι περισσότεροι χωρίς να μπορούμε να εισέλθουμε σε αυτή, διότι ο αριθμός των ατόμων που επιτρέπονταν να είναι μέσα σε αυτή, ήταν μικρός, εξαρτώμενος από το μέγεθός της. Το Πάσχα στο χωριό ακούγεται ως μακρινή ανάμνηση. Θα θέλαμε να το επισκεφτούμε, όχι για να απομονωθούμε στην ησυχία του αφήνοντας πίσω την κουραστική μας πόλη, αλλά για να βρούμε τους ανθρώπους μας που εκεί μάς περιμένουν. Για να γεμίσουμε τις πλατείες και τις εκκλησίες, να πιούμε μία μπύρα, ένα καφέ κάπου που γίνεται χαμός, να χαρούμε με αρκετούς συνανθρώπους μας, που σαν εμάς αγαπούν τη γιορτή.
Έφτασε η στιγμή που μπορούμε να πάμε ξανά σε μία καφετέρια να πιούμε έναν καφέ καθισμένοι διαβάζοντας εφημερίδα ή αγναντεύοντας τη θάλασσα, να φάμε σε ένα εστιατόριο με κόσμο, να πιούμε ένα ποτό σε ένα μπαρ, έστω στα εξωτερικά τραπέζια. Θέλουμε να ανοίξουν τα γυμναστήρια για να τα βλέπουμε απλά γεμάτα. Κάθε φορά που βλέπουμε την ομάδα μας να σκοράρει στο άδειο γήπεδο μας πιάνει μια ζήλια αφόρητη για όσους έχουν την τύχη να είναι εκεί και να το πανηγυρίζουν μασκοφορεμένοι. Η αλήθεια είναι πως ο κορωνοϊός ήρθε για να μας υπενθυμίσει πως η ζωή είναι ωραία όταν μοιράζεσαι και την απολαμβάνεις συναναστρέφοντας με πολύ κόσμο. Ήρθε να μας υπενθυμίσει πως πρέπει να προσέχουμε το σπίτι μας, αλλά ότι δεν είμαστε και φτιαγμένοι για να ζούμε κλεισμένοι συνέχεια μέσα. Ήρθε να μας υπενθυμίσει πως η απομόνωση είναι τιμωρία και όχι τρόπος ζωής, όσο ακριβοπληρωμένη κι αν είναι.
Τη στιγμή που θα ανοίξουν τα πάντα, θα τα χαρούμε για ακόμα μία φορά όλοι μαζί. Να τραγουδήσουμε όλοι μαζί σε συναυλίες ή έστω στα μαγαζιά που ο τραγουδιστής φωνάζει «δικό σας». Να διασκεδάσουμε, γελώντας ή δακρύζοντας, όλοι μαζί βλέποντας ιστορίες ηρώων σε μεγάλη οθόνη. Να φάμε και να πιούμε τσουγκρίζοντας ποτήρια και φωνάζοντας στην «υγειά μας». Και να χορέψουμε σε πανηγύρια, σε πίστες και σε αυλές, αδέξια και μακάρι μεθυσμένοι, αλλά παρέα με άλλους μεθυσμένους και όχι μόνοι μας.
Η εποχή του κορωνοϊού μας βοήθησε να εκτιμήσουμε στιγμές, καθημερινές ή γιορτινές, που τις θεωρούσαμε δεδομένες. Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι ένας ιός θα μας ήταν υπεύθυνος για οικονομικό πόλεμο και πως θα σκότωνε εκατομμύρια συμπολίτες μας; Σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, ήρθαν τα πάνω-κάτω στις ζωές μας … Όλα αλλάξανε …
Αν ποτέ όλα τελειώσουν, ας κάνουμε την αυτοκριτική μας γιατί δεν είχαμε καταλάβει πόσο ωραία είναι όλα αυτά. Δεν είχαμε, βλέπεις, ποτέ φανταστεί πως μπορεί να γίνουν τόσο απίστευτα και σπάνια ώστε να τα λαχταράμε, ακόμα κι όσα ποτέ δεν τα κάναμε… Νιώθουμε ότι με το εμβόλιο, φτάνουμε στο τέλος της όλης ιστορίας και ελπίζουμε, παρόλο που οι ειδικοί μας προετοιμάζουν για τέταρτο κύμα, τον επόμενο χειμώνα … Είμαστε πιο δυνατοί από τον ιό και θα τον νικήσουμε. Σύντομα θα ξανά ζήσουμε όλες εκείνες τις στιγμές που νοσταλγήσαμε …