Του Πάνου Λαμπρινίδη – Στάχτου
1/2: Μια Ανάλυση
Ο ντόρος που γίνεται την περίοδο αυτή με επίκεντρο την ενδιάμεση έκθεση Πισσαρίδη, δεν είναι υπερβολικός. Η κριτική που ασκείται τόσο στην όλη μεθόδευση και χρήση της από τη κυβέρνηση, όσο και στο περιεχόμενο της για κρίσιμους τομείς της κοινωνικής πολιτικής, όπως η παιδεία, είναι μια συζήτηση για τις σκοπιμότητες της κυβέρνησης και την επιθετική προώθηση των επιλογών της σε συνθήκες πολύπλευρης κρίσης.
Πριν σχολιάσουμε ένα τόσο βαρυσήμαντο θέμα όπως είναι η παιδεία και όποιες αποφά-σεις γύρω από αυτήν, έχει σημασία να το σκεφτούμε ξεκινώντας από τον εαυτό μας και τις απαιτήσεις που υπάρχουν για την ικανοποίηση αυτού του κοινωνικού αγαθού σε μια σύγ-χρονη κοινωνία.Τότε λοιπόν, διαπιστώνουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας είναι υπέρ της δημόσιας και παιδείας!Ξέρω ακούγεται κλισέ, μα δεν είμαστε τρελοί ή “κολ-λημένοι” όλοι εμείς που απαιτούμε κάτι τέτοιο. Ο λόγος είναι ότι η κοινωνική πλειοψηφία θέλει-θέλουμε ισότητα ευκαιριών και πραγματικά προσόντα-εχέγγυα που θα μας βοηθή-σουν στην καλύτερη κοινωνική μας ένταξη. Ας μη γελιόμαστε λοιπόν, η δημόσια εκπαίδευ-ση είναι μία και ίση για όλους.
Η έκθεση Πισσαρίδη, ως συνέχεια του πρόγραμμα της ΝΔ, έχει ως σκοπό την απορρύθ-μιση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης (“αυτονομία πρωτοβάθμιας και δευτερο-βάθμιας εκπαίδευσης”), αλλά και τη συρρίκνωση της δημόσιας χρηματοδότησης-κάτι το οποίο είναι το λιγότερο εκτός τόπου και χρόνου-όταν κάθε έτος δεν επαρκούν οι αίθουσες και οι υποδομές με τα τωρινά δεδομένα-η έκθεση προβλέπει “Συγχωνεύσεις σχολείων-δημιουργία μεγαλύτερων μονάδων(αλήθεια με τι πόρους;).Επίσης, σχεδιάζει μια “κατανομή της κρατικής χρηματοδότησης στις σχολικές μονάδες με την επίτευξη στόχων.”Ουσιαστικά μιλάμε για μια ένταξη της εκπαίδευσης στην ιδιωτική πρωτοβουλία και μια χειραγώγηση της αξιολόγησης με όπλο την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την “εξωτερική και εσωτερική αξιολόγηση των σχολικών μονάδων”. Ονειρεύεται “μαγαζιά” που πρέπει να “κυνηγήσουν” τους “μαθητές-πελάτες” τους τόσο ποιοτικά, όσο και ποσοτικά (“κατηγοριο-ποίηση” των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων,“άρση των γεωγραφικών ορίων” και “ελεύθερη επι-λογή σχολείου”), για να εξασφαλίσουν τη χρηματοδότηση τους…
Ειδικά δε στα πανεπιστήμια, η επιτροπή εισηγείται προς την ίδια κατεύθυνση την εμμέ-σως πλην σαφώς βίαιη ιδιωτικοποίηση τους μέσω “οικονομικών ποινών” (“Τέλη επανεγ-γραφής παράτασης σπουδών”) και της “Χρηματοδότησης ερευνητικών προγραμμάτων από επιχειρήσεις”, ενώ θα πρέπει για τη δίκη τους “αυτονομία” και “αυτοτέλεια”, τα ίδια τα πανε-πιστήμια να μεριμνήσουν για χορηγίες, ακόμη και να ορίσουν δίδακτρα για να ανταπεξέλ-θουν οικονομικά…
Η έκθεση δεν είναι σημαντική για όσα λέει και προτείνει, πρόκειται για μια “βιτρίνα” (με μπόλικη “νομπελική” χρυσόσκονη) των θέσεων της Νέας Δημοκρατίας και ένα τρόπο “επι-στημονικής” κάλυψης των επιλογών της. Κυρίως είναι σημαντική για όσα…δεν λέει! Και αυ-τό είναι η ενίσχυση-ποικιλοτρόπως του δημοσίου εκπαιδευτικού συστήματος και η ανα-βάθμιση του περιεχομένου της εκπαίδευσης σε αυτό. Για την αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας θα επανέλθουμε…
*Δημοσιεύτηκε στο realpolitik.gr (08.12.20)