Εκατοντάδες παλιά αντικείμενα που «ζωντανεύουν» το παρελθόν του Παλιουρίου εκτίθενται από προχθές στη λαογραφική έκθεση που διοργανώνει ο Πολιτιστικός Αναπτυξιακός Σύλλογος «Ο Άγιος Νικόλαος». «Ενθυμήματα ζωής, κοσμήματα ψυχής», είναι ο τίτλος της έκθεσης, που θα μείνει ανοικτή για το κοινό μέχρι και μεθαύριο. Ο ταμίας του συλλόγου κ. Θανάσης Αγγελόπουλος μιλάει για την πρωτοβουλία που αναδεικνύει μία ξεχασμένη όψη του οικισμού.
Τα εκθέματα, από τα οποία τα περισσότερα είναι προπολεμικά, παρουσιάζονται στο ελαιοτριβείο Γαλάνη που πλέον λειτουργεί ως μουσειακός χώρος στον οικισμό, αποτελώντας παράλληλα την έδρα του δραστήριου συλλόγου. Το παλιό λιοτρίβι από προχθές φιλοξενεί περισσότερα από 250 εκθέματα, την ίδια ώρα που ο επιτυχημένος τίτλος της έκθεσης κεντρίζει το ενδιαφέρον. Μάλιστα, ο κ. Αγγελόπουλος αποκάλυψε και τον εμπνευστή του τίτλου, ο οποίος είναι ο έφορος του διοικητικού συμβουλίου, Άγγελος Μπαράκος: «Με τα κτήματα ασχολείται, αλλά έχει ποιητική φλέβα. Πάντοτε, μιλάει πολύ όμορφα για το χωριό. Εκείνος μας πρότεινε τον τίτλο και δεχτήκαμε με χαρά. Εξαιρετικό παιδί, αγαπάει το Παλιούρι, πολλά ποιήματά του είναι για τον τόπο μας. Στα ημερολόγια που εκδίδουμε κάθε χρόνο, βάζουμε και δικούς του στίχους. Έχουμε σκεφτεί να συγκεντρώσουμε τα ποιήματά του, τα οποία είναι πολύ ωραία και να προχωρήσουμε στην έκδοση μίας συλλογής».
Η ανταπόκριση του κόσμου ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Πολλοί με καταγωγή από το Παλιούρι έσπευσαν να προσφέρουν οικογενειακά κειμήλια, ανεκτίμητης συναισθηματικής αξίας. «Με μεγάλη προσπάθεια και πολλά τηλεφωνήματα, καταφέραμε να κινητοποιήσουμε τον κόσμο. Συγκεντρώσαμε αρκετό υλικό. Τα εκθέματα υπερβαίνουν τα διακόσια πενήντα. Τα περισσότερα είναι πολύ παλιά. Από τις δεκαετίες του ’20, του ’30 και του ’40. Οι παλιοί κάτοχοί τους δεν ζούνε, αλλά όλα αυτά τα είδη πέρασαν στις επόμενες γενιές. Και οι πρόγονοί τους, που φύλαγαν τα αντικείμενα στις αποθήκες και τα σεντούκια τους, μας τα έφεραν με χαρά για να τα εκθέσουμε. Συγκεντρώσαμε οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κάποιος. Από είδη καθημερινά, γεωργικά εργαλεία, είδη προικός και ρουχισμού, θηκιαστές, μέχρι κάπες που φορούσαν είτε στη βοσκή είτε όταν έβγαιναν οι παλιοί για τη βόλτα τους», σημείωσε ο κ. Αγγελόπουλος.
Ο ταμίας του συλλόγου και απόστρατος αξιωματικός των Ενόπλων Δυνάμεων, μπορεί να μη γεννήθηκε στο Παλιούρι, εντούτοις κληρονόμησε από τους γονείς του την αγάπη για το χωριό. «Ο πατέρας μου γεννήθηκε στο Παλιούρι. Έμεινε στο χωριό μέχρι τα τριάντα πέντε χρόνια του. Το 1970, όταν παντρεύτηκε δηλαδή, κατέβηκε στον Βόλο», θυμήθηκε χαρακτηριστικά ο Θανάσης Αγγελόπουλος, ο οποίος στη συνέχεια τόνισε ότι εκείνη την εποχή άρχισε η… αντίστροφη μέτρηση για το Παλιούρι.
«Το χωριό είχε ζωή και μετά τον σεισμό του 1955. Βέβαια εξαιτίας του συγκεκριμένου συμβάντος άρχισε να εγκαταλείπεται σταδιακά. Οι περισσότεροι κάτοικοι μετακινήθηκαν κυρίως στο Διμήνι, ενώ σήμερα στο χωριό μας κατοικούν όλες κι όλες τρεις οικογένειες, που ασχολούνται με την κτηνοτροφία. Σημείο καμπής για το Παλιούρι υπήρξε η απόφαση του τελευταίου προέδρου της παλιάς κοινότητας, να ενσωματωθεί στο Διμήνι. Η μεταβολή αυτή έγινε στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, με την προϋπόθεση πως έτσι θα εξασφαλιζόταν μεγαλύτερη βοήθεια για το Παλιούρι, το οποίο μέχρι το 1980 δεν είχε καν σύνδεση με το ηλεκτρικό ρεύμα. Τότε ηλεκτροδοτήθηκε πρώτη φορά ο οικισμός και κατασκευάστηκε ο δρόμος που μας ενώνει με το Διμήνι, που απέχει μόλις δέκα λεπτά με τα πόδια. Μέχρι τότε δεν υπήρχε οδική πρόσβαση με το Παλιούρι», είπε ο κ. Αγγελόπουλος, ο οποίος κλείνοντας αναφέρθηκε σε ένα ακόμη… παράδοξο που χαρακτηρίζει το Παλιούρι: «Υπάρχουν αρκετά προβλήματα που μας απασχολούν και συμπεριλαμβάνονται στην ατζέντα του συλλόγου, όπως για παράδειγμα το ζήτημα που έχει προκύψει με τους δασικούς χάρτες. Όμως, το πιο σοβαρό είναι ότι εν έτει 2020 το Παλιούρι εξακολουθεί να μην είναι συνδεδεμένο με το δίκτυο ύδρευσης. Δεν έχουμε πόσιμο νερό στο χωριό, παρά μόνο αρδευτικό, παρότι υπάρχει μία γεώτρηση που μπορεί να εξυπηρετήσει τον οικισμό».