Της
Νάνσυς Γώγου
Τι περιμένεις να δεις πηγαίνοντας στην έκθεση ζωγραφικής του Μιχάλη Παπαδόπουλου που φιλοξενήθηκε για αρκετές μέρες (15 Σεπτεμβρίου – 15 Οκτωβρίου) στο café society μ’ αυτόν τον τίτλο; Αναστατωμένες φιγούρες με εναγώνια έκφραση στο πρόσωπο, αλλοιωμένες και σχηματικές υπάρξεις που αναζητούν επικοινωνία και ευτυχία, αγχωμένες συνερεύσεις, περίπλοκα όνειρα, ραγισμένες καρδιές και μοναξιά μέσα σε ένα άξενο και σκοτεινό παρόν, που στο βάθος του, όμως, θα αχνοφέγγει μία υποψία ελπίδας. Κάτι τέτοιο τέλος πάντων περίμενα και εγώ, σαν παλιά γνώριμη του Μιχάλη που έχει παρακολουθήσει – όχι ως ειδικός, αλλά ως εμψυχώτρια και θαυμάστρια του έργου του – την πορεία του και την εξέλιξή του στον χώρο της ζωγραφικής. Πράγματι, καλύτερος τίτλος δεν θα μπορούσε να υπάρξει· τόσο υπαινικτικός και εύστοχος!
Άτομο ο ίδιος ο Μιχάλης Παπαδόπουλος με πολλούς προβληματισμούς, πολλά ενδιαφέροντα και ανησυχίες, με διεισδυτική ματιά στον χώρο και στους ανθρώπους, κάνει το πινέλο του τη γραφίδα της εσωτερικής φωνής του και αποτυπώνει αβίαστα, μα τόσο καθηλωτικά, την ένταση και τα αδιέξοδα της εποχής μας. Αυτά που τα εισπράττουν πολλαπλάσια και μεγεθυμένα οι έφηβοι-νέοι, καθώς προσπαθούν να βρουν τον δρόμο της ωρίμανσης και της ολοκλήρωσης.
Έντονα χρώματα που δεν μπορείς να τα προσπεράσεις, αλλόκοτες, συχνά παραμορφωμένες, φιγούρες που δεν μπορείς να τις αγνοήσεις, ματωμένες ή φυλακισμένες καρδιές που δεν μπορούν να μη σε ταράξουν, μεταφέρουν έναν ιδιαίτερο, υποκειμενικό, αλλά και σαφή συμβολισμό, που δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο.
Το ζευγάρι και οι κρυφές (;) νυχτερινές συναντήσεις κάτω από το τεχνητό φως μιας λάμπας που το συντροφεύει, ένα λειψό μα πάντα «παρόν» φεγγάρι, δίνουν μια δραματική ωστόσο ρεαλιστική διάσταση στο ερωτικό στοιχείο, που βασανίζει και ορίζει τις ζωές, όχι μόνο των νέων, αλλά και των ενηλίκων. Τα ρολόγια με τους σπασμένους δείκτες και την όχι πάντα ορθολογική διάταξη των αριθμών, τα μακροσκελή μέλη – κυρίως τα χέρια που μοιάζουν να εκλιπαρούν ή να αναζητούν τον άλλο – με τις διογκωμένες αρθρώσεις, τα διασταλμένα μάτια που κοιτούν με αβεβαιότητα και ενίοτε με απόγνωση τον άνθρωπο και τον κόσμο, μεταφέρουν μία χαοτική, στρεβλή πραγματικότητα. Και ο άνθρωπος μία τραγική μα υποβλητικά κυρίαρχη φιγούρα, που φωνάζει -κραυγάζει καλύτερα – και πότε με όπλο τη μουσική – όπως στον πίνακα του κιθαρίστα – πότε με όπλο τον έρωτα – κυρίαρχο συναίσθημα στην έκθεση – ψάχνει για την ουσία της ζωής και την ευτυχία. Ο έρωτας είναι μια εναγώνια αναζήτηση του άλλου, του συντρόφου, του ανθρώπου, αλλά και του εαυτού μας, και δεν έχει ακόμη κατασταλάξει – πώς θα μπορούσε άλλωστε σε ένα νέο της γενιάς του – σε συμπόρευση και συντροφικότητα. Είναι μία «μάχη» αυτογνωσίας και μία δοκιμασία των ατομικών ορίων.
Η προσφυγιά, οι γκρίζες τσιμεντουπόλεις με τα κλειστά παράθυρα, οι μοναχικοί παράλληλοι βίοι και η ρέουσα πραγματικότητα του χρόνου που μας προσπερνά, είναι κατά τη γνώμη μου μερικές ακόμα διαστάσεις του μηνύματος που θέλει να περάσει ο καλλιτέχνης. Μη γελιέστε όμως! Όσο ζοφερό και αν φαντάζει το «σύμπαν» του Μιχάλη, οι πίνακές του θέλουν να μας κινητοποιήσουν και να μας προειδοποιήσουν ότι η εφηβεία και η νεότητα αντιστέκεται στο χάος του αιώνα μας και ετοιμάζει αναπάντεχες και ενδιαφέρουσες ανατροπές!