Είναι άξιο απορίας ποιος παρασύρει ποιον μέσα στη Δημοτική Αρχή σε αυτές τις ακατανόητες, τις λάθος μάχες για το αντλιοστάσιο της Αγριάς και το νερό στην Πορταριά.
Οι όποιες διαφωνίες με τους πολίτες, προσωπικούς τους ψηφοφόρους, δεν έμειναν σε επίπεδο διαβούλευσης, διαφωνιών και αντιπαλοτήτων εντός πλαισίου. Πολίτες σύρθηκαν στα δικαστήρια, κατατέθηκαν εναντίον τους μηνύσεις, προπηλακίστηκαν, διασύρθηκαν. Έτσι, χωρίς λόγο. Έτσι, για να μοιάζουν όλοι ίδιοι με τους «τιμωρούς».
Μόνο κάποιος φοβισμένος, άσχετος ή αφελής θα μπορούσε να υποστηρίζει ότι υπάρχει σκοπιμότητα πίσω από κοινωνικές ομάδες που δικαίως ή αδίκως απαιτούν να εκπληρωθούν τα αιτήματά τους, χωρίς να υποψιάζεται ότι θα γίνει καταγέλαστος σε μια κοινωνία που δείχνει αυξανόμενη ευαισθησία σε θέματα περιβάλλοντος.
Δεν μπορεί κάθε αίτημα να αντιμετωπίζεται με κατάθεση μήνυσης εναντίον του διαμαρτυρόμενου και να θεωρούνται οι θέσεις τμημάτων του κοινωνικού συνόλου «περιττές» προς εξέταση από τον Δήμο. Δεν μπορούν οι πολίτες να αντιμετωπίζονται εκδικητικά.
Αρνούνται να αντιληφθούν στον Δήμο ότι πάντα οι λάθος μάχες οδηγούν σε ταπεινωτικές ήττες στους πολέμους γιατί η διοίκηση είναι μαραθώνιος και όχι κατοστάρι.
Τρεις παράγοντες διαμορφώνουν την πολιτική τους, αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει αυτό τον όρο, για τη Δημοτική Αρχή.
Πρώτον η άποψη ορισμένων «επιτελών» της ότι δεν ωφελεί μια ανοικτή συζήτηση με τους πολίτες, όποιο και αν είναι το αίτημά τους, διότι μπορεί να οδηγήσει στην «αποθράσυνσή τους».
Από την ώρα που σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα λειτουργίας της πόλης δεν τηρήθηκε καμία προεκλογική εξαγγελία, υπάρχουν δεκάδες δυσαρεστημένες κοινωνικές ομάδες. Η λύση για τη Δημοτική Αρχή είναι να «κυνηγά» όσους τολμούν να «εξεγείρονται» για να μη σηκώσουν «κεφάλι» όλοι οι υπόλοιποι. Το παράδειγμα της Πορταριάς και της Αγριάς είναι …τρανό.
Δεύτερον η Δημοτική Αρχή έχει απέναντί της τη συντριπτική πλειοψηφία του νομικού και τεχνικού κόσμου της πόλης, στους οποίους καταφεύγουν οι διαμαρτυρόμενοι δημότες, και έχει επιλέξει απέναντι στο επιστημονικό προσωπικό τη λογική του διασυρμού τους. Η διαφορά είναι πως δεν τους πιστεύει κανείς.
Οι υπολογισμοί τους και οι πράξεις τους έχουν οδηγήσει στο εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που θα επιθυμούσαν. Βγαίνουν συνεχώς στραπατσαρισμένοι, χαμένοι πολιτικά, απαξιωμένοι.
*της Κατερίνας Τασσοπούλου