Του Στάθη Χαλαστάρα
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και μείς συνεχίζαμε. Βλέπετε η ζέστη του καλοκαιριού δεν είναι και ότι καλύτερο για ανάβαση στο βουνό, ακόμη και για τα όμορφα μονοπάτια και καλντερίμια του Πήλιου με χαμηλό υψόμετρο, γι΄ αυτό προτιμούμε οι εξορμήσεις να γίνονται πολύ πρωί ή όταν ο ήλιος γέρνει…
Άντε λέω στον συνοδοιπόρο μου, ακόμα λίγο και φτάσαμε. Θα πάρουμε μια ανάσα και θα συνεχίσουμε αφού δροσιστούμε από το γάργαρο και ελεύθερο σε όλους νερό των Σταγιατών. Ο Αποστόλης παλιός καλός φίλος και συνάδελφος, με καλές αντοχές και πολύ υπομονή, σε όλα, αλλά πόσο ν αντέξει και αυτός όπως και εγώ. Μοναδική κουβέντα λίγο πριν πέσει η νύχτα στο καλντερίμι που οδηγεί από το Βόλο στις Σταγιάτες, η απώλεια του Βασίλη Μάγγου που μας έχει όλους συγκλονίσει. Προσωπικά δεν γνώριζα το παιδί αλλά γνωρίζω τον πατέρα του. Ένας εξαιρετικός άνθρωπος που δεν θα μπορούσε παρά να έχει ένα εξαιρετικό γιό. Το είπαν όλοι όσοι γνώριζαν το Βασίλη και το επικρότησαν όσοι τον γνώρισαν μετά το επεισόδιο του ξυλοδαρμού του έξω από τα δικαστήρια του Βόλου και μετά τη θλιβερή απώλειά του. Μ΄ αυτά και πολλά άλλα και μέσα από βαθιές ανάσες – ελπίζουμε χωρίς χημικά πρόσθετα και φουράνια – φτάσαμε στην όμορφη πλατεία των Σταγιατών. Θα ήταν κοντά στις εννιά και μισή το βράδυ και μια απόλυτη τάξη και ησυχία επικρατούσε στην όμορφη πλατεία του χωριού. Προσεκτικά τοποθετημένα καθίσματα και άνθρωποι [κορωνοϊός βλέπετε] και μια μουσική πανδαισία χάιδεψε τ΄ αφτιά μας. Τι γίνεται εδώ αναλογίστηκα, μας κόπηκε η ανάσα από ήχους που αγαλλιάζουν την ψυχή και ηρεμούν σκέψεις και λογισμούς. Δεν πάμε πουθενά, η συνέχεια μπορεί να περιμένει, αυτό που συμβαίνει εδώ στις Σταγιάτες είναι πρωτόγνωρο, απίστευτο. Ο πολιτισμός απέκτησε μια ακόμη μόνιμη έδρα. Ήπιαμε νερό από την κοινόχρηστη βρύση της πλατείας και καθίσαμε να παρακολουθήσουμε δύο υπέροχους βολιώτες μουσικούς να εξαγνίζουν με τους ήχους τις ψυχές όλων.
Πολιτισμός σκέφτηκα, άραγε πρέπει κάποιος να γεννηθεί με τον βλαστό του πολιτισμού ή στην πορεία τον ανακαλύπτει και θεριεύει μέσα του; Όπως και να έχει εκεί πάνω στις Σταγιάτες γίνεται κάτι σημαντικό, που ξεφεύγει από καθιερωμένες καθημερινές συμπεριφορές. Προάγουν το εμείς, όλοι μας, μέσα από την προστασία της πηγής του χωριού τους και των Ελεύθερων Νερών από την ιδιωτικοποίησή τους. Σοβαρό θέμα που πρέπει να απασχολήσει τον καθένα και κάθε μια. Σύσσωμη η στήριξη και συμμετοχή του χωριού σ΄ αυτή την προσπάθεια, πολλών ανθρώπων της πόλης, των Κινημάτων, πολύ ευρύτερα, στην Ελλάδα και το εξωτερικό! Το μόνο όπλο τους η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη και η ανάπτυξη ενός πολιτισμού και αγώνα που σπάνια συναντά κάνεις, έχοντας αλληλέγγυα τα κινήματα της πόλης μας και όχι μόνο.
Μ΄ αυτές τις σκέψεις μεσάνυχτα πια, ξεκινήσαμε την κατάβασή μας προς το Βόλο, μέσα από την υπέροχη ρεματιά του Κραυσίδωνα. Πόσο όμορφο θα ήταν σκέφτηκα αυτό το ορεινό τμήμα του χειμάρρου, να συνδέονταν με το πεδινό, μέσα από ένα γραμμικό πάρκο που θα έφτανε ως τις εκβολές του Κραυσίδωνα. Αυτά όμως είναι για άλλες πόλεις, ίσως και χώρες, εδώ το έχουμε δίπλα μας, μας φωνάζει και ούτε καν αντιλαμβανόμαστε την πολύτιμη ύπαρξή του. Μετά από κάμποση ώρα επανήλθαμε στο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ», στο «15 μπαχαλάκιδες», στους «κοπρίτες» και σ΄ όλα αυτά τα «ωραία» που ζούμε στην πόλη μας εδώ και κάποια χρόνια.
Το σίγουρο είναι ότι θα ξαναβρεθούμε εκεί στις Σταγιάτες, παρακολουθώντας τα δρόμενα του πολιτιστικού και αγωνιστικού καλοκαιριού που οι άνθρωποι της «Λαϊκής Συνέλευσης Σταγιατών» ακούραστα και με μεράκι διοργανώνουν, με την εθελοντική συμμετοχή πολλών και πραγματικά αξιόλογων ανθρώπων της Τέχνης και του Πολιτισμού. Σας προτείνω την επόμενη φορά να είστε και εσείς εκεί και να το πείτε και σε άλλους. Δεν είναι ανάγκη να πάτε από τα μονοπάτια για να σας κοπεί η ανάσα, το ίδιο θα συμβεί στην ανάσα σας αν βρεθείτε σε μια από τις εκδηλώσεις αυτών των ανθρώπων, εκεί στις Σταγιάτες!