Του Δημήτρη Λύτρα
Είναι φαίνεται ιδιαίτερο γνώρισμα των μικρών κοινωνιών της επαρχίας, να έχουν ως αγαπημένη ενασχόληση την απαξίωση, την αρνητική κριτική έως και δυσφήμιση των δημόσιων υπηρεσιών υγείας που διαθέτουν. Ο Βόλος και το νοσοκομείο του, φυσικά και δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση του κανόνα. Δεν είμαστε πρωτεύουσα, ούτε καν συμπρωτεύουσα, για να προσφέρουμε «σκάνδαλα ολκής», ρεμούλες εκατομμυρίων ευρώ με προμήθειες υλικών, αντιδραστήρια, μοσχεύματα ή ακόμη και με θανάτους ασθενών μετά από πρωτοποριακές δήθεν τεχνικές.
Καταφέρνουμε όμως να είμαστε στην τοπική αλλα και πανελλήνια έντυπη και τηλεοπτική επικαιρότητα το 2018, για αναφερόμενο δήγμα φιδιού σε 19μηνών παιδί ! Κάνουμε –σωστά – εσωτερικό έλεγχο για το συμβάν και συγκινούμε αυταπαγγέλτως και τις εισαγγελικές αρχές, για πιθανή έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο της ζωής του!
Την ημέρα λοιπόν που το Μάτι φλεγόταν, δεκάδες άνθρωποι απανθρακώθηκαν και εκατοντάδες άλλοι πάλευαν να σωθούν, το συντονιστικό κέντρο του ΥΥΚΑ αλλά και του ΕΚΑΒ, το Κέντρο Δηλητηριάσεων αλλά και μια ντουζίνα τουλάχιστον από γιατρούς, αφιέρωναν χρόνο στον τραγέλαφο που παιζόταν ανάμεσα στο νοσοκομείο Βόλου, στα δύο νοσοκομεία της Λάρισας και στο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης όπου τελικά βρέθηκε ο μικρός ασθενής.
Είναι πραγματικά ιατρικά ασυνήθιστο να αντιμετωπίζει κανείς δήγμα φιδιού σε παιδί και μάλιστα 19 μηνών. Η συντριπτική πλειοψηφία ασθενών είναι ενήλικες, άνθρωποι με αγροτικές ασχολίες, ή με εργασίες σε υπαίθριους χώρους και τέτοια περιστατικά παιρνούν κατα δεκάδες κάθε έτος από τα επείγοντα περιστατικά των νοσοκομείων, εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, ένα 19 μηνών παιδί _υπό την εποπτεία των δικών του? – συναντήθηκε με το φίδι (που δεν είδε κανείς!) καθώς σήκωνε πέτρες σε ένα χωριό όπου υπάρχουν δηλητηριώδη φίδια, όπως δήλωσαν οι ίδιοι οι συγγενείς του. Εξαιρετικά σπάνιο και ατυχές, αλλά να που συμβαίνει.
Τυπικά, η διαδικασία αντιμετώπισης αυτών των περιστατικών είναι δεδομένη. Απαιτεί στοιχειώδη φαρμακευτική αγωγή για τα συμπτώματα (πόνο, αλλεργίες κλπ) και διαδοχικές επαναλαμβανόμενες εξετάσεις αίματος ώστε να αναγνωρισθεί η πιθανή επιδείνωση που θα απαιτήσει – ίσως – χορήγηση αντιοφικού ορού. Ο συγκεκριμένος ορός, που επί δέκα τουλάχιστον χρόνια έχουμε χορηγήσει ΜΙΑ φορά σε ενήλικα στο ΓΝ Βόλου, θεωρείται γενικά αχρείαστος, με παρενέργειες όχι και τόσο αθώες, αποτελεί ωστόσο το ζητούμενο στην σπάνια περίπτωση που δεν θα εξελιχθεί αίσια. Εδώ, συζητάμε αν θα έπρεπε να δοθεί και σε 19 μηνών παιδί που δηλώθηκε αρχικά ως ορθοπεδική κάκωση!
Εντός 4 ωρών από την στιγμή προσέλευσης στα επείγοντα του νοσοκομείου Βόλου, το «αβοήθητο??» παιδί διακομίσθηκε και επισκέφθηκε επιπλέον 2 παιδιατρικά τμήματα στη Λάρισα, που έχουν την υποστήριξη παιδοχειρουργών, αλλά και ορθοπαιδικών που ασχολούνται με παιδιατρικά περιστατικά. Διακομίσθηκε τελικά εκτός Θεσσαλίας !! –χωρίς να διασωληνωθεί !- ως παραπομπή Πανεπιστημιακής Παιδιατρικής κλινικής σε Παιδιατρική κλινική του ΕΣΥ που δεν διαθέτει μονάδα εντατικής θεραπείας παίδων! (η οποία δεν χρειάστηκε και ποτέ όπως αποδείχθηκε, όπως και καμία χειρουργική παρέμβαση).
Εν ολίγοις, τα παιδιατρικά τμήματα των μεγαλύτερων νοσοκομείων της Θεσσαλίας καθώς και οι συναφείς με αυτά ειδικότητες, αδυνατούν να υποστηρίξουν παιδί που είχε την ατυχία να «συναντήσει» φίδι. Γελοίο αλλά και τραγικό ταυτόχρονα ως γεγονός, θα περάσει μάλλον στα ψιλά γράμματα συγκριτικά με τον οδυρμό στα ΜΜΕ της επιβλέπουσας το παιδί γιαγιάς, και τα παραπονά της για την εξυπηρέτηση που της προσφέρθηκε.
Οι Λαρισαίοι λοιπόν ας κλείνουν τα Τέμπη για τα «ούρα του Τσίγκωφ» και οι Βολιώτες ας διαδηλώνουν για τον υποβιβασμό των ομάδων τους. Όσοι μεγαλώνουν παιδιά εκτός Θεσσαλίας δικαιούνται να κοιμούνται πιο ήρεμα, και να διασκεδάζουν με τα πρωτοσέλιδα που τους φτιάχνουμε. Όσο για το «ποιός εκθέτει ποιόν σε κίνδυνο» αλλά και «ποιός αυτοεκτίθεται», είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα…
Επιμ.Α’ Χειρουργικής
Γενικού Νοσοκομείου Βόλου