Είναι η επιλογή Στυλιανίδη ο άσσος του Μητσοτάκη ή είναι η αρχή ενός προαναγγελθέντος θανάτου;

Του Γιώργου Ινεπολόγλου, φυσικού 

Αν ξεφυλλίσεις εφημερίδες, περιοδικά, ιντερνετικές σελίδες για να σφυγμομετρήσεις τις αντιδράσεις για την επιλογή Στυλιανίδη θα διακρίνεις το χάσμα των απόψεων μεταξύ συμπολιτευόμενου και αντιπολιτευόμενου τύπου. Δεν θα ασχοληθώ με τις ικανότητες του Κύπριου πολιτικού. Μπορεί να είναι ο Άριστος των αρίστων. Θα ασχοληθώ μόνο με την ανάγκη να επιστρατευθεί «ξένο» αίμα για την άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά και την εμπλοκή της ομοσπονδιακής λύσης που επιδιώκει η Κύπρος. Ας αρχίσω από το δεύτερο.

Δεν θεωρώ τον κ. Στυλιανίδη «ξένο» σώμα γι’ αυτό χρησιμοποιώ τα εισαγωγικά. Είμαι από αυτούς που θεωρούν ότι Κύπρος και Ελλάδα πρέπει ενωμένοι να αντιμετωπίζουν τις παγκόσμιες προκλήσεις γιατί μόνο με την συνεννόηση προκύπτει η ισχύς. Στην συνεννόηση πρέπει να υπάρχουν οι απόψεις και των δύο πλευρών. Όπως όμως διαβάζω στο capital.gr «ο τέως ευρωπαίος Επίτροπος προκρινόταν ως μια προσωπικότητα που θα μπορούσε να συγκεντρώσει τη στήριξη των κομμάτων που τάσσονται υπέρ της ομοσπονδιακής λύσης του Κυπριακού. Ωστόσο, τα νέα δεδομένα που δημιουργούνται από την συμμετοχή του κ. Στυλιανίδη σε μια κυβέρνηση της “δεξιάς”, καθιστούν απίθανη τη στήριξη μιας ενδεχόμενης υποψηφιότητάς του από το ΑΚΕΛ, το κόμμα της Κυπριακής Αριστεράς». Μήπως αυτή η υπουργοποίηση αποτελεί κατά κάποιο τρόπο επέμβαση στα εσωτερικά της Κύπρου και αν ναι ποιος κρύβεται πίσω από αυτό;

Το «ξένο» λοιπόν αίμα έχει σχέση και με την άδεια δεξαμενή των άριστων πολιτικών της κυβερνητικής παράταξης. Δεν έχει ξανασυμβεί στα Ελληνικά χρονικά σε δημοκρατικές κυβερνήσεις να συνυπάρχουν τόσα ακροδεξιά στοιχεία που εκπροσωπούν παραδοσιακά μόνο το 5%, άντε και λίγο παραπάνω, του Ελληνικού λαού. Το αποτέλεσμα αυτό προέκυψε από έντεχνη, αλλά κολάσιμη, υφαρπαγή της ψήφου από τον Ελληνικό λαό και όλοι γνωρίζουμε ποιος είναι υπεύθυνος. Φυσικά η δεξιά παράταξη κατά καιρούς έδειξε ότι έχει και ικανά στελέχη και πρόθυμα να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Για να συμβεί αυτό πρέπει να υπάρχει αντίστοιχο κλίμα συνεννόησης και δημοκρατικής συνεργασίας. Οι μακροβιότερες δεξιές κυβερνήσεις είχαν επιμελώς ενταγμένες αλλά απομονωμένες τις ακροδεξιές φωνές. Στην σημερινή κυβέρνηση οι παραδοσιακοί ακροδεξιοί έχουν το πάνω χέρι. Τα συνθήματα διχασμού επικρατούν σε όλα τα επίπεδα και ο κάθε έξυπνος πολιτικός αποφεύγει την εμπλοκή του σε αυτές τις συνθήκες. Σαν αποσβολωμένος θεατής που έχει παραπλανηθεί, περιμένει και αυτός τον φυσικό εκφυλισμό και την πτώση που προμηνύεται σύντομη και κατακόρυφη. Να μην σας πω ότι αντιλαμβάνομαι από μερίδα του φιλοκυβερνητικού τύπου, να προετοιμάζουν το νέο αφήγημα μετά την παταγώδη πτώση.