Γαλάτεια Καζαντζάκη
Της Ιωάννας Παπαδημητρίου*
Ξεχειλίζει η οργή της κοινωνίας για τα εγκλήματα πάθους, για τα εγκλήματα κακοποίησης ανηλίκων, για τα εγκλήματα ενδοοικογενειακής βίας ,για τα εγκλήματα άνευ λόγου και αιτίας.
Εγκλήματα που ασφαλώς δεν είναι τωρινό φαινόμενο.
Εγκλήματα που τείνουν να γίνουν η καλλικρατική καθημερινότητά μας μέσα από τη δημοσιότητα που λαμβάνουν.
Μια αδιάφορη κοινωνία που κρύβει κάτω από το χαλί τις παθογένειες δεν λογίζεται υγιής κοινωνία.
Είναι μια κοινωνία που ζει με αναπνευστήρα.
Είναι μια κοινωνία που, όταν έκλεισαν κέντρα υγείας, νοσοκομεία, σχολεία και κοινωνικές δομές, δεν μίλησε.
Ένα κράτος από την άλλη που δεν προλαμβάνει, δεν λογίζεται κράτος πρόνοιας.
Επιτελικό κράτος δεν νοείται αυτό που στερείται δομών και εξειδικευμένου προσωπικού.
Επιτελικό κράτος είναι αυτό που εξασφαλίζει την ασφαλή διαβίωση για όλους τους πολίτες.
Επιτελικό κράτος είναι αυτό που η οργάνωσή του το κάνει αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας.
Η πανδημία εξελίσσεται από υγειονομική κρίση σε οικονομική, κοινωνική και ηθική.
Όπως όλες οι κρίσεις έτσι και αυτή θα αφήσει στο πέρασμά της θύματα αλλά και νέα επιστημονικά δεδομένα, θα αναδείξει προβλήματα εύχομαι και γόνιμα συμπεράσματα.
* Η κ. Ιωάννα Παπαδημητρίου είναι δικαστική υπάλληλος