Του Γιάννη Μαντίδη
Κάποιες φορές θυμάμαι τις δημοσιογραφικές νύχτες στην εφημερίδα μας, όταν με τους συναδέλφους προβληματιζόμασταν ποια από τις ειδήσεις που καίγανε να βάλουμε πρώτο θέμα. Και καταλήγαμε πότε ομόφωνα, πότε μαλώνοντας και πότε ετσιθελικά σ’ αυτό που θα εντυπωσίαζε (λέμε τώρα…) το αναγνωστικό κοινό μας. Πέρασαν πολλά τέρμινα και λόγω «κακής» συνήθειας, συνεχίζω να διαβάζω και σήμερα τοπικές και υπερτοπικές εφημερίδες για ν’ ανακαλύψω για τον εαυτό μου τώρα πια ποιο είναι το «πρώτο θέμα».
Δυστυχώς όμως οι περισσότερες ειδήσεις είναι κακές, οι καλές είναι ελάχιστες και δεν μου κάθεται καμία. Αλλά πού θα πάει; Θα τα καταφέρω μία να μου κάτσει. Και ξεφυλλίζω τις εφημερίδες από την αρχή μπας και βρω κάτι που μου ξέφυγε. Αλλά αυτό που καταφέρνω τελικά είναι να γεμίσω το καθιστικό με εφημεριδόφυλλα και να μην μπορεί να κάτσει κάπου ένας επισκέπτης.
Έτσι είχαν τα εφημεριδιακά μου πράγματα όταν τις προηγούμενες ημέρες έπεσαν τα μάτια μου σε μια είδηση «φωτιά». Μιλάω για τον Γιούλεν Ροσεγιό, το δίχρονο αγοράκι που κάπου στην Ισπανία έπεσε σ’ ένα στενό βαθύ πηγάδι κι όλος ο κόσμος με κομμένη την ανάσα προσευχόταν και περίμενε τους διασώστες να μπορέσουν να το βγάλουν ζωντανό. Κι από τον οικείο τόπο των ευχών, τη γέφυρα του Βρύχωνα προσέθεσα και τη δική μου προσευχή, προσβλέποντας στον Ύψιστο και στους Αγίους του Πηλίου, απομακρύνοντας όσο μπορούσα τη σκέψη μου από το να συνυπάρχω με το τραγικό δράμα που ζούσαν ο Γιούλεν στη μαύρη τρύπα και απέξω οι γονείς του…
Και δυστυχώς ήρθε η είδηση που απευχόμαστε όλοι: O Γιούλεν Ροσεγιό βρέθηκε τελικά νεκρός. Συγκλονισμένη η Ισπανία. Ήταν μία από τις χειρότερες κακές ειδήσεις που διάβασα στη ζωή μου. Ήταν σαν να έχασα κάτι πολύ δικό μου. Και ξαναπερνώντας απ’ τη γέφυρα θα σταθώ ξανά στο οικείο μπαλκόνι, στέλνοντας πάλι το βλέμμα και τη σκέψη μου στους φίλους Πηλιορείτες Αγίους: «Γιατί καλοί μου Άγιοι;». Τι να σου πουν όμως κι Αυτοί; Οι απαντήσεις είναι δύσκολες για τους κοινούς θνητούς…