Το διήγημα του Γιάννη Βλαχογιάννη «Η Έξοδο» προσπάθησαν να αποδώσουν με μορφή δημοτικού τραγουδιού οι μαθητές της Α΄ Τάξης του 2ου Γυμνασίου Νέας Ιωνίας στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και συγκεκριμένα της δράσης «Δημιουργική Γραφή».
Τα παιδιά εμπνεύστηκαν από το σύντομο αυτό διήγημα το οποίο γράφτηκε το 1911 και ανήκει στην ενότητα «Το Μεσολόγγι», από το βιβλίο Μεγάλα χρόνια. Αναφέρεται στην Έξοδο του Μεσολογγίου, που χάρη στην αυτοθυσία των πολιορκημένων καθιερώθηκε ως σύμβολο της ελευθερίας.
Η προσπάθεια των παιδιών ήταν εξαιρετική, ξεχώρισε όμως ο μαθητής του Α1 τμήματος Ανέστης Ζαζόπουλος, ο οποίος απέδωσε παραστατικά το διήγημα σε μόλις 11 στίχους, γεμάτους εικόνες και συναισθήματα.
Η Δημιουργική Γραφή έχει εισαχθεί από το 2011 στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση ως δεξιότητα λογοτεχνικού γραμματισμού, στο πλαίσιο του μαθήματος της λογοτεχνίας, στα πιλοτικά Αναλυτικά προγράμματα του Γυμνασίου. Πολύ πρόσφατα, μόλις το σχολικό έτος 2016-2017, η Δημιουργική Γραφή εισήχθη για πρώτη φορά ως ένα από τα δυο ερωτήματα επιλογής στο μάθημα της Λογοτεχνίας για την Παραγωγή Λόγου.
Οι κατάλογοι των ασκήσεων που περιέχουν ιδέες για τη γραφή ενός πεζού ή ενός ποιήματος είναι πολλοί (γράψε ακροστιχίδα, άλλαξε το τέλος, γράψε ένα φανταστικό αυτοβιογραφικό σημείωμα, δημιούργησε μια σκηνή διαλόγου κ.ά.). Απαραίτητη προϋπόθεση αποτελούν τόσο ο «πειραματισμός» των μαθητών, όσο η αναγνωστική εμπειρία αλλά και η επιστημονική κατάρτιση του διδάσκοντα, με βάση βέβαια την αγάπη για τη λογοτεχνία.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι μαθητές του 2ου Γυμνασίου Νέας Ιωνίας πειραματίστηκαν λογοτεχνικά πάνω στο διήγημα «Η έξοδο», προσπάθησαν να προσλάβουν συναισθηματικά το κείμενο και να αποδώσουν αφηγηματικά τον ηρωϊσμό των αγωνιστών του Μεσολογγίου, τη μητρική αγάπη, την αγάπη για την πατρίδα και την ανάγκη για επιβίωση.
Το δημοτικό τραγούδι του μαθητή Αν. Ζαζόπουλου «Η Έξοδο»
Σαν αστραπή μες το μυαλό και σπίθα στην καρδιά της
ήρθε της μάνας η βουλή να διώξει το σκοτάδι.
Άρπαξε τη μονάκριβή της κόρη, η καημένη
και αναζήτησε φυγή, να τρέξει να τη σώσει.
Ο φόβος δεν τη ζύγωνε, τράβηξε το σπαθί της
και στο πλευρό την κόρη της φυλούσε να γλιτώσει.
Μα ο εχθρός ήταν σκληρός, καθόλου δεν λυπόταν
και το παιδί της έκλεψε και πήρε τη ζωή του.
Όλα ξάφνου χάθηκαν, πατρίδα και αγάπη,
Και τούτη η μάνα έστεκε μονάχη σαν αγρίμι.
Δίχως πατρίδα, δίχως φως, δίχως παιδί και άντρα.