«Έγκλημα ή τιμωρία…»

*του Βασίλη Χαλαστάρα

Η πραγματική κατάσταση της χώρας μας με χιλιάδες πολίτες να βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας ή να απειλούνται από αυτήν? Η φτώχεια ως πραγματικότητα η ως απειλή έχει για τα καλά εγκατασταθεί στην καθημερινότητα μας και διογκώνεται καθημερινά με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Η εικόνα του φτωχού αφορά πλέον ανθρώπους της διπλανής πόρτας προερχομένους από τα χαμηλά, μικρομεσαία ακόμα και από τα μεσαία αστικά στρωματά, ανέργους που δεν μπορούν να βρουν δουλειά, χρεοκοπημένους μικροεπιχειρηματίες και μέσους οικογενειάρχες, πνιγμένους στα δάνεια. Ανθρώπους που δεν ζητάνε ελεημοσύνη αλλά δουλειά και μισθούς αξιοπρεπείας. Ανθρώπους που βρεθήκαν σε αυτή την κατάσταση όχι λόγω δικής τους υπαιτιότητας η ανικανότητας, αλλά πληρώνουν τις συνέπειες της κρίσης, πληρώνοντας τη χασούρα και τα αδιέξοδα του συστήματος.Με τους μισθούς και τις συντάξεις καθηλωμένους και σε πολλές κατηγορίες μειωμένους , την ώρα που η ακρίβεια και η κερδοσκοπία καλπάζει επιβαρύνουν όλο και περισσότερο τον οικογενειακό προϋπολογισμό με έξοδα υγειάς και παιδείας, η φτώχεια και η δυσκολία αξιοπρεπούς διαβίωσης αποτελούν γεγονός ή απειλή για έλληνες, που δηλώνουν εισοδήματα σχετικά κοντά στο όριο της φτώχειας. Με συνταξιούχους , αγρότες, ανέργους νέους να αποτελούν ομάδες υψηλού κινδύνου , ελάχιστοι είναι εκείνοι που αισθάνονται ασφαλείς .Με τα δάνεια νοικοκυριών και επιχειρήσεων να δυσκολεύονται να τα αποπληρώσουν, με τους ανέργους να αυξάνονται κάθε μέρα , καθώς πληθαίνουν τα λουκέτα και οι απολύσεις, με τη μερική απασχόληση να γίνεται κανόνας, εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαία νοικοκυριά βρίσκονται προ των πυλών κοινωνικού αποκλεισμού και της φτώχειας.Αντιμέτωπη με αυτή την εκρηκτική κατάσταση η πολιτεία προσπαθεί με επικοινωνιακά τρικ να κερδίσει χρόνο και να καθυστερήσει κοινωνικές εκρήξεις. Το έλλειμμα εμπιστοσύνης και η ανησυχία του κόσμου είναι υπαρκτή, και η συνάντηση τους με τη διεύρυνση και την απειλή της φτώχειας δυναμιτίζει το πλαστό ήρεμο κλίμα. Οι σκληροί δείκτες οικονομίας που πρέπει να ευημερούν αντί για εμάς υποδηλώνουν επιτηρήσεις, νέα λιτότητα και φοροεπιδρομές. Η φτώχεια και η ανασφάλεια, που με μαζικό τρόπο γεννά η κρίση, δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται από την πολιτεία σαν ζητήματα της πολιτικής αντζέτας.Όταν η φτώχεια βιώνετε σαν προσωπική ανικανότητα, προκαλεί ενοχές και οδηγεί συχνά σε απονενοημένες καταστάσεις, όπως οι αυτοκτονίες για οικονομικά προβλήματα που αυξάνονται τον τελευταία χρόνια.
Όταν η απόγνωση πάψει να είναι εξατομικευμένη και γίνει συλλογική, όταν αποκτήσει μαζικά χαρακτηριστικά, μπορεί να οδηγήσει σε έκρυθμες κοινωνικές καταστάσεις. Στόχος είναι να υπάρξει μια άλλη αντιμετώπιση,αγωνιστική στάση, οργάνωση, συλλογικότητα, και αλληλεγγύη, που μπορεί να θωρακίσει το λαό μέσα από την δύναμη που έχει όταν είναι ενωμένος. Τότε μπορεί η απόγνωση να μετατραπεί σε ποτάμι οργής, που θα παρασύρει όλους αυτούς που ευθύνονται για τη φτώχεια. Σταματήστε το κοινωνικό έγκλημα και την τιμωρία του λαού…