Μόνιμη κάτοικος Αλοννήσου δηλώνει την τελευταία τετραετία η Μαριλένα Πονηράκη, η οποία πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει τους πιεστικούς ρυθμούς της Αθήνας και επέλεξε ως τόπο κατοικίας το πανέμορφο νησί των Βορείων Σποράδων. Πλέον ζει μακριά από τα φώτα της πόλης, έχοντας εγκατασταθεί στο Πατητήρι, αλλά η ίδια δεν δείχνει να μετανιώνει στο ελάχιστο για τη μετακόμισή της στην Αλόννησο. Ωστόσο, δεν παύει να τονίζει ότι η ζωή σε ένα απομακρυσμένο νησί κρύβει συχνά και δυσκολίες, με την Αθηναία σκηνοθέτιδα να τονίζει ότι η Αλόννησος πρέπει να εξέλθει από την απομόνωση που βιώνει τους χειμερινούς, κυρίως, μήνες.
Τέσσερα χρόνια μετά τη φυγή της από το κλεινόν άστυ, η κ. Πονηράκη έχει ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο. Πρωτίστως, όμως, απολαμβάνει την ποιότητα ζωής που προσφέρει η Αλόννησος: «Από την πρώτη στιγμή που εγκαταστάθηκα στο νησί, ήρθα σε επαφή με τη φύση. Το νησί είναι καταπράσινο, ενώ όλα κινούνται σε πιο ήρεμους και ανθρώπινους ρυθμούς».
Ανάμεσα στις δραστηριότητές της συμπεριλαμβάνεται και η ενασχόληση με το Θεατρικό Εργαστήρι του Πολιτιστικού Συλλόγου Αλοννήσου, με τη Μαριλένα Πονηράκη να αναλαμβάνει το κομμάτι της σκηνοθεσίας. Πριν από οκτώ μήνες σκηνοθέτησε την παράσταση «Φωνάζει ο κλέφτης» του Δημήτρη Ψαθά, ενώ τον περασμένο Δεκέμβριο ανέλαβε τη σκηνοθεσία στη «Μεγάλη Στιγμή», ένα έργο του Αλέκου Λιδωρίκη.
«Η θεατρική ομάδα έχει καταστεί ιδιαίτερα δημοφιλής στις προτιμήσεις των μόνιμων κατοίκων της Αλοννήσου, όπως και άλλες δραστηριότητες που διοργανώνονται κυρίως από τον τοπικό Δήμο και αφορούν προγράμματα χορού ή και γυμναστικής. Πιο παλιά γίνονταν και μαθήματα φωτογραφίας, ενώ άξια αναφοράς ήταν και τα προγράμματα του Κέντρου Διά Βίου Μάθησης. Υπάρχει ενέργεια, αλλά πρέπει να προσφέρονται διέξοδοι για να διοχετεύεται», τόνισε η κ. Πονηράκη, αναφερόμενη στο πώς μπορεί κάποιος στο νησί να αξιοποιήσει τον ελεύθερο χρόνο του.
Πάντως, σε κάθε περίπτωση η καθημερινότητα όσων ζούνε στην Αλόννησο συχνά δοκιμάζεται από προβλήματα, με την κ. Πονηράκη να λέει: «Το σημαντικότερο μείον είναι η ακτοπλοϊκή σύνδεση με την Αλόννησο. Το πλοίο προσεγγίζει το νησί δύο με τρεις φορές την εβδομάδα και στην ουσία οι μόνιμοι κάτοικοι δεν μπορούμε να φεύγουμε όποτε θέλουμε. Έπειτα είναι η τιμή των εισιτηρίων. Δεν υπάρχουν εκπτώσεις για τους ντόπιους, όπως συμβαίνει σε άλλα νησιά της χώρας κι έτσι το ταξίδι καθίσταται ασύμφορη υπόθεση. Μία καλή ιδέα θα ήταν να μιμηθούμε το παράδειγμα των κατοίκων της Σκύρου, που ίδρυσαν μία ναυτιλιακή εταιρεία λαϊκής βάσης. Αγόρασαν το δικό τους καράβι και εξυπηρετούν όλες τις ανάγκες τους, δίχως να εξαρτώνται από τα συμφέροντα των πλοιοκτητριών εταιρειών. Κάποτε πρέπει να βγούμε από την απομόνωση».
Η έλλειψη ιατρών από την Αλόννησο είναι ένα ακόμη ζήτημα, το οποίο απασχολεί την κ. Πονηράκη: «Διανύσαμε μία περίοδο που δεν υπήρχε καν παθολόγος στο νησί. Περιμέναμε δύο φορές το μήνα να έρθουν γιατροί από το Κέντρο Υγείας Αργαλαστής. Το Περιφερειακό Ιατρείο είναι υποστελεχωμένο. Η Πολιτεία και ο Δήμος θα πρέπει να θεσπίσουν μπόνους, ώστε να βρεθεί λύση και να αντιμετωπιστεί η απροθυμία των γιατρών να έρχονται σε δυσπρόσιτες περιοχές. Ακόμη και οι ιδιώτες μας επισκέπτονται σε εβδομαδιαία βάση και μιλάμε για ειδικότητες όπως παιδίατροι, οδοντίατροι, μέχρι και κτηνίατροι».