Τοπικά

Εγκαταλειμμένα γλυπτά στο πάρκο του Αναύρου (photos)

Έχουν ιστορία άνω των 30 ετών και κοσμούν το πάρκο του Αναύρου από τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Δημιουργήθηκαν στην πλειονότητά τους στο πλαίσιο του Διεθνούς Συμποσίου Γλυπτικής του 1988, με τους γλύπτες να τα δημιουργούν επί τόπου μετά από την προσφορά των μαρμάρων από τον Δήμο Βόλου. Δυστυχώς, σήμερα, τα γλυπτά έχουν αλλοιωθεί λόγω της πολυκαιρίας και της εγκατάλειψης, αλλά κυρίως λόγω της ανθρώπινης παρέμβασης…

«Η πύλη» του Κύπριου ζωγράφου και γλύπτη Νίκου Κουρούση το 1988 και κάτω πώς είναι σήμερα

Η απελπισία και η αγανάκτηση κυριαρχούν για την εγκατάλειψη των γλυπτών στο πάρκο του Αναύρου, τα οποία έχουν ζωή πάνω από 30 χρόνια, αφού τα περισσότερα δημιουργήθηκαν το καλοκαίρι του 1988 στο Διεθνές Συμπόσιο Γλυπτικής στον Βόλο.
Δυστυχώς, σήμερα τα σημάδια από την πολυκαιρία, την εγκατάλειψη και την παρέμβαση των ανθρώπων είναι κάτι παραπάνω από εμφανή. Έχουν εγκαταλειφθεί και δεν έχουν συντηρηθεί ποτέ, ενώ έχουν επηρεαστεί και από το θαλασσινό νερό.

Το γλυπτό του Μάρτον Βάρο όπως ήταν το 1988 και κάτω όπως κατάντησε σήμερα

Όλα σχεδόν έχουν κιτρινωπό χρώμα, σε κάποια έχουν αναγραφεί συνθήματα με σπρέι ή μπογιά, ενώ κάποια έχουν εντελώς καταστραφεί, γλυπτά που ολοκληρώθηκαν από τους καλλιτέχνες τον Αύγουστο του 1988.
Πρόκειται για το γλυπτό του Ούγγρου καλλιτέχνη Μάρτον Βάρο, αναγνωρισμένος για τη μνημειακή δημόσια τέχνη του, ένα έργο που απεικονίζει μια γυναίκα με πτυχωτό φόρεμα, για το έργο «Η πύλη» του Κύπριου ζωγράφου και γλύπτη Νίκου Κουρούση, το έργο σαν διαμελισμένο σώμα με ονομασία «Post-mortem» («Μετά θάνατον») του Βούλγαρου Νικολάι Στόιτσεφ και το «Κοχύλι» του Έλληνα καλλιτέχνη Κώστα Δικέφαλου. Επίσης εικόνα εγκατάλειψης παρουσιάζει και το έργο του Φιλόλαου (Τλούπα), αδερφού του γνωστού φωτογράφου, Λαρισαίου, που ζούσε στο Παρίσι, το οποίο είχε προηγηθεί των άλλων, αφού το δημιούργησε ο ίδιος ο γλύπτης επί τόπου το 1985, όταν κι έγινε το πάρκο του Αναύρου.


Όπως προαναφέρθηκε τα υπόλοιπα γλυπτά έγιναν στο Διεθνές Συμπόσιο Γλυπτικής το 1988, όπου επί δυο μήνες οι γλύπτες, τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο, δούλευαν τα έργα επί τόπου, με μάρμαρα που είχαν προσφερθεί από τον Δήμο Βόλο.
Αλλά μέχρι σήμερα δυστυχώς δεν έχουν συντηρηθεί, με τους γνώστες της ιστορίας τους να μελαγχολούν και να στεναχωριούνται για την κατάντια τους.

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το