Έφυγε από τη ζωή η «ψυχή» του «Ακροπόλ» – Πέθανε ο καφετζής της Νέας Ιωνίας Θανάσης Ράπτης

Πριν οκτώ χρόνια είχε βάλει λουκέτο το «Ακροπόλ», ένα από τα παλαιότερα καφενεία της Ν. Ιωνίας. Το βράδυ της Τετάρτης έφυγε από τη ζωή η «ψυχή» του «Ακροπόλ», ο άνθρωπος που το είχε φτιάξει και είχε εργαστεί σ’ αυτό επί 62 χρόνια… Ο Θανάσης Ράπτης, ο καφετζής του «Ακροπόλ», έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 85 χρόνων.

Ο Θανάσης, όπως τον γνώριζαν στη Ν. Ιωνία, είχε συνταξιοδοτηθεί πριν μερικά χρόνια, αλλά καθημερινά τον έβλεπες έξω από το καφενείο, μαζί με τη σύζυγό του Χαρίκλεια. Αναπολούσε τα χρόνια που ήταν με ένα δίσκο στο χέρι και με τους καφέδες να συνοδεύουν τάβλι και «χαρτιά»…

Άρρηκτα συνδεδεμένο με την ιστορία της Νέας Ιωνίας ήταν το «Ακροπόλ», στην συνοικία Κουφόβουνο.

Από το 1946 που άνοιξε μέχρι το 2009 που κατέβασε ρολά, μέρα-νύχτα, χειμώνα-καλοκαίρι αποτελούσε τόπο συνάντησης για μια παρτίδα τάβλι, ένα παιχνίδι με «χαρτιά». Από το καφενείο, όπως και από τα άλλα δυο-τρία ιστορικά που έχουν απομείνει στη Ν. Ιωνία, παρέλασαν υπουργοί, βουλευτές, δήμαρχοι.

Στα τραπέζια του παίχθηκαν αμέτρητες ώρες τάβλι, πρωταθλήματα ολόκληρα, που είχαν μάλιστα και έπαθλα…

«Το όνομα το έδωσε η νύφη μου. Δύσκολα χρόνια, δραματικές καταστάσεις. Πέντε δεκάρες ο καφές, βγάζαμε 3,5 δραχμές μεροκάματο και πληρώναμε 18 δραχμές ενοίκιο», είχε δηλώσει ο Θανάσης Ράπτης σε μια συνέντευξή του στη «Θ».

Παιδί πολύτεκνης οικογένειας (δέκα παιδιά) από το Μυρόφιλο Τρικάλων ο Θανάσης Ράπτης είχε έρθει «ξυπόλητος», όπως έλεγε, στη Νέα Ιωνία. «Πήγα φαντάρος, γύρισα και άνοιξα το καφενείο, εκείνο το μικρό. Το ’57 μεγάλωσε το μαγαζί στο κτίριο του Ηλιάδη», έλεγε.

Δεκαπέντε χρόνων ήταν όταν ξεκίνησε το καφενείο. «Μέναμε σ’ ένα δωμάτιο, χωρίς πλυσταριό. Δύσκολοι καιροί. Τα πρώτα πέντε-έξι τραπέζια που πήραμε, ήταν εκείνα τα σιδερένια, τα στρόγγυλα. Πουλάγαμε καλαμπόκια και παγωτά για να βγάλουμε μεροκάματο».

Μαιάνδρου με Κορδελιού γωνία, απέναντι από το καινούργιο σχολικό συγκρότημα, το πάλαι ποτέ 20^ό Δημοτικό Σχολείο, το «Ακροπόλ» στέκει σήμερα έρημο, αφού στις καρέκλες του δεν κάθονται πια άνθρωποι.

«Ψείρα, φτώχεια, φόβος», θυμόταν σε συνέντευξή του στη «Θ»

«Οι πρώτες καρέκλες στο μαγαζί ήταν ψάθινες, γεμίσαν κοριούς και τις κάψαμε. Τις είχε πάρει ένας για ένα γάμο, τις έφερε και άρχισαν όλοι και ξύνονταν. Κοιτάμε, κοριοί. Και τις κάψαμε. Ύστερα πήγα στα Φάρσαλα και πήρα αυτές εδώ. Στην αρχή το ψυγείο ήταν με πάγο. Μετά, το ’67, πήραμε το ηλεκτρικό. Κεφτέδες, μπύρες, μπακαλιάρο, τσίπουρο, ένα φράγκο το 25άρι… Απ’ τον Μουστακαλή παίρναμε τις μπύρες, Φιξ. Καφέ μ’ έφερνε ο Θόδωρος απ’ τον Άνω Βόλο, καλός άνθρωπος, Μικρασιάτης, γιαχωβάς… Να μην γνωρίσει ο κόσμος τέτοιες καταστάσεις. Ψείρα, φτώχεια, φόβος… Απ’ την αρχή είχα τάβλια ξύλινα, χαρτιά. Παίζαν ξερή, μπουρλότο. Επί Καραμανλή πήραμε και τα ξύλινα τραπέζια.

Με το μηχανάκι καφέδες μέχρι τη Βαμβακουργία, στην Αστυνομία, στις οικοδομές. Μες στη βροχή με το κρεμαστό…», είχε εκμυστηρευτεί στη συνέντευξή του στη «Θ».

«Τα παγωτά τα παίρναμε από τον Άγιο Νικόλαο και τα φέρναμε εδώ πάνω με το ποδήλατο, ΕΒΓΑ. Αναψυκτικά ΕΨΑ με το αυτοκίνητο, οδηγούσε τότε ο Γεώργιος Σαρικάκης. Τσίπουρο από τον Τύρναβο… Το ’58 παντρεύτηκα τη Χαρίκλεια και μπήκε κι αυτή στο μαγαζί μαζί μου. Πελάτες φεύγαν αυτοί που πέθαιναν, τους έρχεται ζόρι τώρα που αλλάζουν καφενείο», έλεγε στη «Θ».

Μέσα στις φλόγες του εμφυλίου πολέμου, σε δύσκολες εποχές για τα πολιτικά ήθη, το «Ακροπόλ» αποτελούσε στέκι τόσο των αριστερών όσο και των δεξιών. Εκεί τα πάθη έμεναν έξω από το καφενείο.

«Ό,τι λέγαμε, έμενε εδώ. Και οι κουκουέδες μίλαγαν ελεύθερα… Το λεωφορείο ερχόταν μέχρι το Πορταθούρ, μετά έφθασε στο Φαρδύ και μετά στον Τριγκώνη. Ο Στέφανος είχε μια παράγκα απέναντι που ήταν ψησταριά, έξω από το σχολείο ήταν ένα ιταλικό πολυβολείο, όπου καθόταν η Ροζαλία, ο Σουλούκος παραδίπλα… Ο αδερφός μου απέναντι έφτιαξε πατσατζίδικο. Όλα τα άλλα ήταν χωράφια στο Κουφόβουνο. Μετά η χούντα έφτιαξε τις πολυκατοικίες», είχε δηλώσει ο εκλιπών.

«Μετά το Φαρδύ με τον Ντάφη και τον Μαστρογιάννη ήταν το Ακροπόλ. Το Φαρδύ είχε ζωή τότε. Από δω πέρασαν και ο Βολίδης, ο Μπαλλής, ο Ανδρέας ο Βαλαχής. Τον θυμάμαι τον Βολίδη πάνω στο γκρέιντερ με το μεγάλο χιόνι, αυτός μπροστά και πίσω τα λεωφορεία. Επί Βολίδη ήρθε το τσιμέντο και η αστική. Πέρασαν και ο Γκλαβάνης, ο Ελαφρός, ο Διακόπουλος, ο Παπαστεργίου, ο Πώποτας. Μιλούσε μια μέρα ο Παπαστεργίου και μου λέει ο Θανάσης ο Πώποτας, θα μιλήσω κι εγώ. Δος μου ένα χιλιάρικο του λέω…».

«Επί Πράπα έγινε και το σχολείο, ήταν μικρό και έγινε μεγάλο. Έπινε καφέ εδώ ο Πράπας, έγινε και επιθεωρητής μετά», θυμόταν ο Θανάσης Ράπτης.

Στην τελευταία του κατοικία τον συνόδευσαν η σύζυγός του, τα παιδιά του, τα εγγόνια του, γνωστοί και φίλοι, που θα τον θυμούνται ως την «ψυχή» του «Ακροπόλ».