Τοπικά

«Έφυγε» από τη ζωή ο Αθανάσιος Κορώνης, επί πολλά χρόνια Κοινοτάρχης Σταγιατών 

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 93 ετών, το πρωί της Παρασκευής 3 Ιουλίου 2020, ο Αθανάσιος Κορώνης, που για πολλά χρόνια υπηρέτησε την Τοπική Αυτοδιοίκηση και το χωριό του τις Σταγιάτες για πάνω από είκοσι χρόνια. Η κηδεία του θα γίνει αύριο Σάββατο 4 Ιουλίου, στις 11 το πρωί, στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Σταγιατών.

Γεννήθηκε στις Σταγιάτες Πηλίου στις 13 Αυγούστου του 1927. Ο πατέρας του Νικόλαος, από παλιά Σταγιατιώτικη γενιά, απόμαχος της ατυχούς Μικρασιατικής εκστρατείας, ασκούσε το επάγγελμα με το οποίο έγιναν γνωστές οι Σταγιάτες, αυτό του παραγωγού λουκάνικων, και η μητέρα του Χρυσάνθη με καταγωγή από τη μεγάλη Μακρινίτσα του 19ου αιώνα, φρόντιζε να μη λείπει τίποτε από την πενταμελή οικογένειά τους.
Λίγα θυμάται από την παιδική του ηλικία, κυρίως από το Δημοτικό Σχολείο του χωριού και τους συμμαθητές του. Ήταν καλός μαθητής, αλλά τα ισχνά οικονομικά της οικογένειας, καθώς και η ανάγκη υποβοήθησης στην εργασία του ασθενούς πατέρα του, δεν τον επέτρεψε να συνεχίσει στο Γυμνάσιο.

Η συμμετοχή της χώρας μας στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, τον βρίσκει στην τρυφερή ηλικία των δεκατριών ετών, το σπουδαιότερο όμως είναι ότι λόγω της έλλειψης φαρμάκων και απαραίτητων τροφίμων, που εμφανίζεται την περίοδο αυτή, επιβαρύνετε ακόμη περισσότερο η κλονισμένη υγεία του πατέρα του. Δύο χρόνια αργότερα, το 1942 και αφού πλέον στην Γερμανοκρατούμενη Ελλάδα έχει επέλθει «κατοχή» με όλες τις άσχημες συνέπειες, χάνει τελικά τον πατέρα του.
Δεκαπέντε χρονών έφηβος τότε, κράτησε στο ένα του χέρι και βαθιά στην ψυχή του την εικόνα και την αγάπη του πατέρα, και με το άλλο αγκάλιασε τις τρείς γυναίκες της οικογένειάς του, για να πορευτεί μαζί τους, να μεγαλώσουν οι αδελφές του, να ορθοποδήσουν και να αντιμετωπίσουν την έκρυθμη κατάσταση της εποχής. Τη μητέρα του και τις ανήλικες αδελφές του, την εξάχρονη Μαρία και τη δωδεκάχρονη Βασιλική.

Τότε, μεσούσης της κατοχής και χωρίς τη δυνατότητα να ασκήσει την εργασία του πατέρα του, αρχίζει ο «Γολγοθάς» του. Εργάζεται νυχθημερόν σε διάφορες δουλειές στο χωριό. Πηγαίνει τακτικά στην Πορταριά να πουλήσει διάφορα προϊόντα για να φέρει ψωμί στην οικογένεια. Όταν στο Πήλιο τα περιθώρια στενεύουν και η αναζήτηση τροφής γίνεται ολοένα και δυσκολότερη, αναγκάζεται να φτάσει για εργασία στα σταροχώραφα της ευρύτερης περιοχής Φαρσάλων. Δουλεύει από νύχτα σε νύχτα, κοιμάται στον αχυρώνα και κάθε Σάββατο ζαλικώνεται 30 οκάδες σιτάρι για να φτάσει ως τις Σταγιάτες με τα πόδια!!! Στον δρόμο αντιμετωπίζει τις Γερμανικές και Ιταλικές περιπολίες, αλλά και ένα πλήθος από άλλα εμπόδια. Σηκώνει όμως όλα τα βάρη, αντέχοντας και την απώλεια του πατέρα, δίχως να αγανακτήσει αναλογιζόμενος το μέγεθος της ευθύνης απέναντι στην οικογένειά του.

Η κατάσταση αυτή τον χαλυβδώνει και καθόλου δεν τον φοβίζει. Οργανώνεται στον ΕΠΟΝ, βρίσκοντας τον χρόνο να υπηρετεί τους αντιστασιακούς της στόχους, χωρίς να παραμελεί τις…γυναίκες του.
Μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς συνεχίζει για έναν ακόμη χρόνο να ασχολείται σε διάφορες εργασίες.
Το 1945 κατεβαίνει στον Βόλο και εργάζεται ως εμποροϋπάλληλος. Στη συγκεκριμένη εργασία και αφού άλλαξε τρία αφεντικά, έμεινε για σχεδόν σαράντα χρόνια, μέχρι το 1983 που συνταξιοδοτήθηκε.
Εργατικός, φίλος της αλήθειας, της χρησιμότητας και της αγάπης, αποσπά γρήγορα την εμπιστοσύνη όχι μόνο των αφεντικών του, αλλά και των συναδέλφων του, τότε που ο κλάδος των εμποροϋπαλλήλων είχε εκατοντάδες εργαζόμενους στον Βόλο. Ασχολείται και με τα θέματα του κλάδου για δεκαπέντε χρόνια από το 1955 έως το 1970, εκλεγόμενος στη θέση του Αντιπροέδρου του «Συνδέσμου Εμποροϋπαλλήλων και Ιδιωτικών Υπαλλήλων Βόλου και Νέας Ιωνίας».

Ευαισθητοποιημένος στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα, δραστηριοποιήθηκε και στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το χωριό του, τις Σταγιάτες. Με την παρότρυνση των συγχωριανών του κατέρχεται υποψήφιος στις Αυτοδιοικητικές εκλογές του 1954, εκλέγεται και αναλαμβάνει την θέση του Αντιπροέδρου. Είναι δε τόσο επιτυχής η ενασχόλησή του με τα κοινά, η αναγνώριση των συγχωριανών του, που επανεκλέγεται πρώτος στις επόμενες εκλογές του 1958. Τότε αναλαμβάνει την θέση του Προέδρου της Κοινότητας, την οποία διατηρεί μέχρι το 1964.
Στη διάρκεια της δεκαετούς πρώτης θητείας του, μιας ιδιαίτερα δύσκολης περιόδου, δεδομένου ότι έχουμε και τους μεγάλους σεισμούς του ΄55.
Το χωριό παθαίνει μεγάλες ζημιές. Η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου γκρεμίζεται, καθώς και το Δημοτικό Σχολείο. Η ευθύνη αποκατάστασης στην Κοινότητα, είναι καθοριστική. Ιδιαίτερα στην περίοδο της προεδρίας του, που είναι μεγαλύτερη της τετραετίας λόγω αποφάσεων της Κεντρικής πολιτικής σκηνής, πραγματοποιούνται πολλά έργα, που αλλάζουν την όψη του χωριού.

Χτίζεται νέο Δημοτικό Σχολείο, κατασκευάζεται η Κεντρική Πλατεία του χωριού το 1961, όπως αναφέρεται και στην αναμνηστική πλάκα που είναι αναρτημένη. Εκτελούνται έργα ύδρευσης, κατασκευάζονται υδραύλακες, που διατρέχουν ολόκληρο το χωριό, φτάνοντας μέχρι τον Άγιο Ονούφριο, διανοίγονται νέοι αγροτικοί δρόμοι και συντηρούνται οι παλιότεροι. Όλα αυτά τα έργα εκτελούνται, ενώ αντιμετωπίζεται με τον καλύτερο τρόπο η καθημερινότητα της Κοινότητας. Σε αναγνώριση της τεράστιας προσφοράς του στην Κοινότητα και στην Αυτοδιοίκηση γενικότερα, η πολιτεία του απονέμει στις 22 Ιανουαρίου του 1964 τον Αργυρούν Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος.
Πέραν όμως αυτής της μεγάλης τιμητικής διάκρισης, το 1960 επιλέγεται ως μέλος της «Επιτροπής Αποκατάστασης Απόρων Κορασίδων», σε αναγνώριση της κοινωνικής προσφοράς. Ο δε Ερυθρός Σταυρός τον τιμά το 1958 και το 1959 για τις υπηρεσίες του για την αποκατάσταση του τόπου μετά τους σεισμούς.
Η μεγάλη του διάθεση για προσφορά σε συνδυασμό με την βαθιά του πίστη, τον ωθεί να φροντίζει και για την ανοικοδόμηση του Ιερού Ναού του Αγίου Αθανασίου, που καταστράφηκε εντελώς από τους σεισμούς, και κατόπιν παρεμβάσεων λειτουργούσε σε ξύλινη παράγκα. Η συμβολή του, από τη θέση του ταμία της Ερανικής Επιτροπής την περίοδο 1968 έως 1980, που εγκαινιάζεται ο νέος Ναός, είναι καθοριστική, άκρως αποτελεσματική και τυγχάνει καθολικής αναγνώρισης από τους χωριανούς του και από την Μητρόπολη Δημητριάδος και Αλμυρού.
Το 1982, δεχόμενος και πάλι έντονες πιέσεις από τους συγχωριανούς του, κατέρχεται εκ νέου στις Αυτοδιοικητικές εκλογές, τις κερδίζει και αναδεικνύεται και πάλι Πρόεδρος της Κοινότητας Σταγιατών. Αναλαμβάνει τα νέα του καθήκοντα από το 1983 και διατηρεί τη θέση αυτή τη φορά για τρείς τετραετίες, μετά από αλλεπάλληλες επιτυχείς εκλογικές αναμετρήσεις, μέχρι το τέλος του 1994. Την περίοδο αυτή φροντίζει ακόμη περισσότερο το χωριό, δεδομένου ότι μετά την συνταξιοδότησή του από την κύρια εργασία του, την ίδια χρονιά, διαθέτει όλο τον παραγωγικό του χρόνο.

Επισκευάζεται η εσωτερική οδοποιία, διασώζονται και συντηρούνται τα καλντερίμια, επεκτείνεται η αγροτική οδοποιία και συνδέεται με τη Μακρινίτσα. Αξιοποιείται η περιοχή πίσω από την Εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, με τη δημιουργία ενός μικρού μεν αλλά εντελώς απαραίτητου χώρου στάθμευσης. Ξεκινά η ανέγερση σύγχρονου εμφιαλωτηρίου για την ανάδειξη του υπέροχου «Νερού Σταγιατών», έργο το οποίο δυστυχώς, παρά τις πρωτοβουλίες του, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Προχωράει στην αδελφοποίηση των Σταγιατών με το Φανάρι Καρδίτσας, τόπο καταγωγής του Αγίου Σεραφείμ, οποίος τιμάτε ιδιαίτερα στις Σταγιάτες.
Το 1995 αποφασίζει πλέον να αποσυρθεί από την ενεργό δράση και διάγει ήσυχα και γαλήνια, έχοντας την ικανοποίηση ότι επιτέλεσε συνολικά το καθήκον του.
Για την πολυετή και ιδιαίτερα επιτυχημένη προσφορά του στην Κοινότητα Σταγιατών, η νέα Κοινοτική αρχή, ομόφωνα του απένειμε «Τιμητική πλακέτα».
Η ζωή και η δράση του Αθανασίου Κορώνη είναι μια περίτρανη απόδειξη των αξιών που υπηρέτησαν, και υπηρετούν ακόμη, όσοι άνθρωποι της γενιάς του απόμειναν στη ζωή. Η τιμιότητα, η εργατικότητα, η προσφορά στην οικογένεια και στο κοινωνικό σύνολο, είναι μερικές από αυτές με τις οποίες πέρασε την παραλίγο αιωνόβια, σήμερα ενενήντα τριών ετών, βιωτή του.

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το