Εφήμεροι διαβάτες σκαπανείς

Της 

ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΤΣΑΚΟΥΡΙΔΟΥ

Ακάματοι εργάτες όλοι εμείς / στο γεώργιο της μάνας γης, / των προγονικών αναμνήσεων / εφήμεροι διαβάτες, σκαπανείς…

Ανασκάφτουμε και θάφτουμε / στο ξέφωτο της πλάνης / την ανία μας ολημερίς, / εθισμένοι στην καθημερινότητα / του μακάριου ύπνου της υποταγής.

Χωρίς μια ενδοσκαφή / στην ακένωτη διαυγή πηγή, / στη διερχόμενη χωροχρονικότητα / της αδιάπτωτης περιήγησής μας, / στα απολιθώματα της ακραιφνούς / αφήγησής μας.

Όλοι χειρονάκτες σκαπανείς, / μιας αυλακιάς περάσματα / στου ερειπωμένου κόσμου / της γύμνιας τα χαλάσματα.

Συνοδοιπορούμε, συμπλέουμε / συνθέτουμε και ισορροπούμε, / στον ρυθμό της τάξης και της αρμονίας, / δίκαιοι και άδικοι ομού, / στην ορχήστρα του παγκόσμιου μελωδού…

Σκυφτοί, ολόρθοι, γονατιστοί / αδύναμοι, φοβισμένοι, / ή και αποφασισμένοι, / στον λυσσαλέο αγώνα / του καλού και του κακού / στον καταιγισμό / του υπέρμαχου Εαυτού.

Στον επιτακτικό στρόβιλο της μοίρας / συστενάζουμε παγιδευμένοι… / σμιλεύουμε την άφθαρτη ομορφιά / στη λίθινη, την πέτρινη καρδιά / να υψωθεί η ανώτερη θωριά / μια διάσταση ακόμη πιο ψηλά!!! / να κραταιωθεί ο αψεγάδιαστος αγώνας / ως τους αστραπόχαρους λειμώνας / να τανυστεί τ’ ανθρώπινο μυαλό / πάνω απ’ το κατώφλι το ορατό… / ν’ ανοίξουν οι καστρόπορτες της μέρας / να φέρουμε το έργο μας εις πέρας.

Η καρδιά, συνωδίνει και απαιτεί / τον λόγο τον αλάθευτο / την αμασκάρευτη αρετή / ν’ ακουστεί η φωνή των οραμάτων / μες την εύγλωττη σιωπή των θαυματουργημάτων / να πάψει ο αντίμαχος αδελφός / να θεωρείται άσπονδος εχθρός.

Μια ελπίδα άξαφνα, τον νου κορώνει / το ταξίδι στο αίνιγμα / με φως το πλαισιώνει…

Κι οι σκαπανείς … αρχέγονοι αγωγιάτες / στρατευμένοι στης γης τις στράτες / ευμήχανοι και συνάμα τεχνουργοί, / λευτερώνουν την εσώτερη κραυγή / στου μόχθου τον ατέρμονα κυκεώνα / στα σκάμματα στη συγκομιδή / σε μιας στιγμιαίας χωρητικότητας σταγόνα.

Η ρεούμενη άναρχη πνοή / τον εσωτερικό μονόλογο φιλοτεχνεί / με αλήθειες πολλές, δίκαιες, λάβρες και πικρές / σε μια διάπλευση πελάγους / στης λησμονιάς το ρεύμα / εκεί που δένει η σιωπή, / το όνειρο με το ψέμα… / απιθώνει στη ρίζα του «χωμάτινου» ανθού / τη βιωματική τέχνη / του προσωπικού Σταυρού / του ανακυκλώσιμου πεπρωμένου / του βουβού και χιλιοσμιλεμένου.

Στης ζωής το μονοπάτι είσαι όραμα είσαι αγάπη. 

Να ’σαι πάντα καλά μέσα στο φως του Θεού.