Της ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΤΣΑΚΟΥΡΙΔΟΥ
Ακάματοι εργάτες όλοι εμείς
στο γεώργιο της μάνας γης,
των προγονικών αναμνήσεων
εφήμεροι διαβάτες, σκαπανείς …
Ανασκάφτουμε και θάφτουμε
στο ξέφωτο της πλάνης
την ανία μας ολημερίς,
εθισμένοι στην καθημερινότητα
του μακάριου ύπνου της υποταγής.
Χωρίς μια ενδοσκαφή
στην ακένωτη διαυγή πηγή,
στη διερχόμενη χωροχρονικότητα
της αδιάπτωτης περιήγησής μας,
στα απολιθώματα της ακραιφνούς
αφήγησής μας.
Όλοι χειρονάκτες σκαπανείς,
μιας αυλακιάς περάσματα
στου ερειπωμένου κόσμου
της γύμνιας τα χαλάσματα.
Συνοδοιπορούμε, συμπλέουμε
συνθέτουμε και ισορροπούμε,
στο ρυθμό της τάξης και της αρμονίας,
δίκαιοι και άδικοι ομού,
στην ορχήστρα του παγκόσμιου μελωδού …
Σκυφτοί, ολόρθοι, γονατιστοί
αδύναμοι, φοβισμένοι,
ή και αποφασισμένοι,
στον λυσσαλέο αγώνα
του καλού και του κακού
στον καταιγισμό
του υπέρμαχου Εαυτού.
Στον επιτακτικό στρόβιλο της μοίρας
συστενάζουμε παγιδευμένοι…
σμιλεύουμε την άφθαρτη ομορφιά
στη λίθινη, την πέτρινη καρδιά
να υψωθεί ή ανώτερη θωριά
μια διάσταση ακόμη πιο ψηλά!!!
να κραταιωθεί ο αψεγάδιαστος αγώνας
ως τους αστραπόχαρους λειμώνας
να τανυστεί τ’ ανθρώπινο μυαλό
πάνω απ’ το κατώφλι το ορατό…
ν’ ανοίξουν οι καστρόπορτες της μέρας
να φέρουμε το έργο μας εις πέρας.
Η καρδιά, συνωδίνει και απαιτεί
τον λόγο τον αλάθευτο
την αμασκάρευτη αρετή
ν’ ακουστεί η φωνή των οραμάτων
μες την εύγλωττη σιωπή των θαυματουργημάτων
να πάψει ο αντίμαχος αδελφός
να θεωρείται άσπονδος εχθρός.
Μια ελπίδα άξαφνα, τον νου κορώνει
το ταξίδι στο αίνιγμα
με φως το πλαισιώνει…
Κι οι σκαπανείς… αρχέγονοι αγωγιάτες
στρατευμένοι στης γης τις στράτες
ευμήχανοι και συνάμα τεχνουργοί,
λευτερώνουν την εσώτερη κραυγή
στου μόχθου τον ατέρμονα κυκεώνα
στα σκάμματα στη συγκομιδή
σε μιας στιγμιαίας χωρητικότητας σταγόνα.
Η ρεούμενη άναρχη πνοή
τον εσωτερικό μονόλογο φιλοτεχνεί
με αλήθειες πολλές, δίκαιες, λάβρες και πικρές
σε μια διάπλευση πελάγους
στης λησμονιάς το ρεύμα
εκεί που δένει η σιωπή,
το όνειρο με το ψέμα…
απιθώνει στη ρίζα του «χωμάτινου» ανθού
τη βιωματική τέχνη
του προσωπικού Σταυρού
του ανακυκλώσιμου πεπρωμένου
του βουβού και χιλιοσμιλεμένου.
Η Υπεραγία Θεοτόκος να επαγάλλει και να εγκαλλωπίσει τις ψυχές όλων μας