Εδώ “που ζούμε…”

Ζούμε στο Μαγικό Βουνό κι αυτό σημαίνει πως δεν χρειάζεται να “μετράμε” απλά την ζωή μας σε Καλοκαίρια! Εδώ όλα είναι κύκλος κι όχι απλά ανένωτα μεταξύ τους σημεία, δεν ζούμε σε ύφαλους και σε βραχονησίδες αλλά σ’ ένα καλά στεριωμένο όρος.

Η εναλλαγή των Εποχών είναι ξεκάθαρη, τις βλέπεις να έρχονται από μακρυά, η κάθε μια με την δική της μοναδική και ιδιαίτερη ομορφιά, με τα δικά της χαρακτηριστικά και σημάδια. Οι μαγευτικές θερινές νύχτες, φυσικά, έχουν ακόμη πολύ δρόμο μπροστά τους, δρόμο γεμάτο μουσικές, ποτά, καλό φαγητό και παρέα, κέφι και γέλια… Κι όμως, καθώς οι περισσότεροι οδεύουν προς τις γεμάτες παραλίες προσπαθώντας να ξεπλύνουν από πάνω τους την σκόνη και τον θυμό της πόλης, εγώ, με το καλά εκπαιδευμένο μάτι μου, βλέπω τα πρώτα σημάδια του Φθινοπώρου στις άκρες των πλατανόφυλλων. Όχι, δεν είμαι εγώ που βιάζομαι, είναι η φύση που διψάει για νερό…

Είναι παράξενο που σου μιλώ για την αρχή του Φθινοπώρου μέσα στον Δεκαπενταύγουστο, για μένα όμως αυτή σηματοδοτείται από εκείνο το Πηλιορείτικο υπερθέαμα που θα έρθει σύντομα και τιτλοφορείται: “Αυγουστιάτικο Φεγγάρι”. Μετά από αυτό το Καλοκαίρι θα αρχίσει, σιγα-σιγα, να μαζεύει τις ομπρέλες και τις ρακέτες του και να αφήνει την Σκηνή στην φαντασμαγορική, χρωματική υπερπαραγωγή που έπεται!

Προσωπικά, από όλους τους μήνες ο Σεπτέμβρης είναι ο αγαπημενός μου. Όλα γίνονται ξανά πιο “πολιτισμένα” και “ανθρώπινα”. Ναι υπάρχει ακόμη αρκετή δουλειά για όλους αλλά χωρίς την παράλογα απαιτητική τρέλα του Αυγούστου. Ο καιρός εξακολουθεί να είναι υπέροχος και οι θάλασσες ζεστές αλλά έχεις χώρο να απλώσεις την πετσέτα σου χωρίς να πρέπει να δημιουργήσεις και “σχέση” με τον διπλανό σου. Άσε που μετά την πρώτη βροχή θα πάρουμε και τα πρώτα μανιτάρια!

Στο Πήλιο, βλέπεις, το ποτήρι δεν είναι ποτέ ούτε μισό γεμάτο ούτε μισό άδειο. Σε βγάζει από τέτοιου είδους ψευτοδιλήμματα προσφέροντας σου το πάντα γεμάτο ώς το χείλος του, να πιείς ώσπου να ξεδιψάσει η ψυχή και το σώμα σου κι έπειτα σου το ξαναγεμίζει απλόχερα μη τυχόν ξαναδιψάσεις. Ο τόπος μου είναι το έσχατο όριο στην δημιουργική φαντασία των θεων. Είναι ένα ιδεατό, μια κλίμακα, μια σταθερά. Ειναι η απολυτη μονάδα μέτρησης με δέκατα και υποδιαιρέσεις σύμφωνα με την οποία μπορεί κανείς να κρίνει την ομορφιά και του υπόλοιπου κόσμου. Όποιος δεν έχει επισκεφτεί το Πήλιο το Φθινόπωρο δεν μπορεί να κατανοήσει την μοναδικότητα του “εδώ” που ζουμε.

Και όποιος δεν εχει κατανοήσει αυτή την μοναδικότητα, ας μου επιτρέψει να του πω, με το συμπάθιο και κάθε σεβασμό, πως μια ζωή σπατάλησες και τίποτε, μα τίποτε, δεν κατάλαβες Ρε Φίλε…