Τοπικά

«Αι Άδουσαι»: Μοναδικός χορός ψαλτριών στο Βόλο “Θ”

Σ02 ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΕΛ 2

Ο γυναικείος χορός «Αι Άδουσαι» απαρτίζεται από καλλίφωνες ψάλτριες (διπλωματούχους και πτυχιούχους στην πλειοψηφία τους) που έχουν φοιτήσει στην τέχνη της ψαλτικής σε περίφημους δασκάλους του Βόλου. Βασικό κίνητρο για τη δημιουργία γυναικείου χορού στάθηκε η ανάγκη για την από κοινού έκφραση της ψαλτικής γνώσης, καθώς για την ενδελεχέστερη σπουδή των εκκλησιαστικών μελοποιημάτων. Η σπουδαιότητα του εγχειρήματος έγκειται στο ότι πρόκειται για γυναικείο χορό, ο οποίος μέσα από τη γνώση της Ψαλτικής Τέχνης προσπαθεί να ερμηνεύσει και να αποδώσει τις ψαλτικές συνθέσεις. Είναι μία από τις πρώτες ανάλογες προσπάθειες που έχουν πραγματοποιηθεί στον ελλαδικό χώρο. Κύριοι σκοποί του χορού είναι η έρευνα, η σπουδή και η παρουσίαση στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, συνθέσεων βυζαντινών και μεταβυζαντινών μελουργών.

Η Σέβη Μαζέρα μιλά σήμερα στη «ΘΕΣΣΑΛΙΑ» για αυτήν την πρωτοπορία και μας καλεί την Πέμπτη 14 Απριλίου στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως Βόλου, στις 19.00 όπου θα παρουσιαστούν μελοποιήματα της περιόδου της Μ. Τεσσαρακοστής.
Η Σέβη Μαζέρα γεννήθηκε στον Βόλο. Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Α.Π.Θ. και διδάκτωρ Βυζαντινής Μουσικολογίας του Καποδιστριακού.
Διπλωματούχος πιάνου, Βυζαντινής μουσικής και πτυχιούχος ανώτερων θεωρητικών (Αρμονίας, Αντίστιξης και Φούγκας). Σολίστ πιάνου και ιδρυτικό μέλος τού Μουσικού Συνόλου Ίαμβος.
Διδάσκει στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία «Βελλάς» Ιωαννίνων.
Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα και οι συμμετοχές της ως εισηγήτριας σε διεθνή συνέδρια και αφορούν κυρίως στις Διδακτικές Μεθόδους της Ψαλτικής Τέχνης, καθώς και στον τομέα της Συγκριτικής και Ιστορικής Βυζαντινής Μουσικολογίας.
Τι είναι όμως η Βυζαντινή Μουσική;
«Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε πως πρόκειται για το μέγα εθνικό μας κεφάλαιο, τη μουσική μας την ελληνική, που στον χώρο της ελληνόφωνης ορθόδοξης λατρείας, στον οποίο και για τον οποίο γεννήθηκε, λέγεται Παπαδική Τέχνη ή Ψαλτική Τέχνη ή Μουσική Τέχνη και Επιστήμη, και κοινά από τις αρχές του 20ού αιώνα, Βυζαντινή Μουσική. Θα πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι η εκκλησιαστική μας μουσική και το δημοτικό μας τραγούδι είναι η ψυχή μας και πάνω από όλα αυτά είναι η ίδια η ύπαρξή μας. Η αξία τους είναι και καλλιτεχνική και ιστορική και εθνολογική».
Και ποια είναι η αξία της Ψαλτικής Τέχνης;
Η ανάγκη έκφρασης της Λατρείας της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας, δημιούργησε έναν από τους μεγαλύτερους μουσικούς πολιτισμούς της οικουμένης, το Βυζαντινό και Μεταβυζαντινό, που – όσον αφορά στην ομοιογενή γραπτή παράδοσή του – είναι και ο μακροβιότερος ανάμεσα στους γνωστούς μουσικούς πολιτισμούς στον κόσμο ολόκληρο έως τις ημέρες μας!
Η Ψαλτική Τέχνη ορίζεται ως ο αυτόνομος ελληνικός μουσικός πολιτισμός, που είναι γραπτός και έντεχνος και ως κύριο αντικείμενό του έχει τη μελική ένδυση του υμνογραφικού λόγου της ορθόδοξης εκκλησίας. Εκεί όπου η ηχητική έκφραση της λατρείας είναι το συναμφότερο «λόγος και μέλος». Και είναι ακριβώς ο λόγος, η ελληνική γλώσσα, που παραμένει αλώβιτη και καθαρή με την ποικιλία των καταλήξεών της, με τους τόνους και τα πνεύματά της, το ακαταμάχητο και αδιαμφισβήτητο τεκμήριο της ελληνικότητας της βυζαντινής και μεταβυζαντινής μουσικής και μαζί ένα από τα γνησιότερα μέσα της εθνικής μας αυτοσυνειδησίας.
Πρόκειται για έναν ανυπολόγιστης αξίας μουσικό θησαυρό που περιέχει αναρίθμητα αριστουργηματικά μελοποιήματα. Η όλη παραγωγή μουσικών έργων εκκλησιαστικής μουσικής, έχει καταγραφεί στο σύνολό της με τη βοήθεια της σημειογραφίας ή σημαδογραφίας ή παρασημαντικής (από τη φανέρωσή της, μέσα του 10ου αι. και έως σήμερα), και έτσι τα έργα αυτά διαδόθηκαν και παραδόθηκαν από γενιά σε γενιά. Τα μέλη της, κάποια από τα οποία είναι ανυπέρβλητα μνημεία φωνητικής μουσικής, είναι βασισμένα σε συγκεκριμένη Θεωρία, και συντέθηκαν με απόλυτο σεβασμό στην παράδοση των παλαιοτέρων για κάθε γενιά Δασκάλων. Η Ψαλτική είναι μία Τέχνη «ποικίλη και πολυσχιδής».

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το