«Σε κλάσματα δευτερολέπτου έρχεσαι αντιμέτωπος με τον θάνατο και πρέπει να παλέψεις μαζί του, για να ζήσεις». Αυτό τονίζουν δύο γυναίκες, οι οποίες «πάλεψαν» με τον καρκίνο του μαστού. Για τον δαιδαλώδη αγώνα τους απέναντι στον πιο δύσκολο και αόρατο «εχθρό», μιλούν σήμερα στη «Θ», με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καρκίνου του Μαστού, δύο γυναίκες -πρότυπα, η πρόεδρος του Συλλόγου Καρκινοπαθών Νομού Μαγνησίας κ. Σοφία Ιωάννου και το μέλος του κ. Μαρία Ευαγγέλου.
Συνέντευξη ΑΝΝΑ ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΑΚΑΝΑ
Ο Σύλλογος ξεκίνησε τη δράση του πριν δέκα χρόνια και έχει ως στόχο τη συμπαράσταση και την καλή λειτουργία των ασθενών καρκινοπαθών. «Βοηθάμε τους ασθενείς, να έχουν πρόσβαση και στην ογκολογική μονάδα του Νοσοκομείου Βόλου, όπου εκεί μπορούν να κάνουν όλες τις εξετάσεις και τις θεραπείες που χρειάζονται, καθώς η ογκολογική μονάδα του Βόλου αποτελεί ίσως μία από τις καλύτερες μονάδες στην Ελλάδα», τονίζει η κ. Σοφία Ιωάννου. Βέβαια η δράση του Συλλόγου δεν σταματά εκεί, διότι παρέχουν στους ασθενείς δωρεάν περούκα από την τράπεζα περούκας του Συλλόγου, αλλά και ψυχολόγο, με τον οποίο μπορούν οι καρκινοπαθείς να κάνουν δωρεάν συνεδρίες.
Επίσης γνωρίζοντας πάντα την οικογενειακή κατάσταση των ασθενών προσφέρουν οικονομική βοήθεια στις άπορες οικογένειες καρκινοπαθών, προσφέροντας τρόφιμα, δωροεπιταγές και καλύπτοντάς τους κάποιες οικονομικές υποχρεώσεις, όπως τους λογαριασμούς ρεύματος.
«Δυστυχώς στη Μαγνησία υπάρχει πολύ μεγάλο ποσοστό άπορων οικογενειών καρκινοπαθών, οι οποίοι μάλιστα είναι πολύ υπερήφανοι άνθρωποι, αλλά λόγω της ασθένειάς τους δεν μπορούν να εργαστούν και να συντηρηθούν μόνοι τους, γι’ αυτό και μετά ζητούν τη βοήθεια του Συλλόγου μας», υπογραμμίζει η κ. Ιωάννου.
Σε ποια ηλικία νοσήσατε;
Σ.Ι.: Διαγνώστηκα Μ.Ε. καρκίνο σε ηλικία 43 ετών.
Μ.Ε.: Νόσησα σε ηλικία 55 ετών.
Όταν διαγνωστήκατε με καρκίνο, σε ποιο στάδιο βρισκόταν η ασθένεια;
Σ.Ι.: Σε μένα ο καρκίνος δεν ήταν σε προχωρημένο στάδιο, γι’ αυτό δεν έκανα και μαστεκτομή, αλλά δεν παύει να ήταν ένας καρκίνος. Έκανα κάθε εξάμηνο εξετάσεις, διότι η μητέρα μου είχε νοσήσει από καρκίνο και υπήρχε πάντα στο μυαλό μου το ενδεχόμενο ότι μπορεί να νοσήσω και εγώ, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι ο καρκίνος μου οφειλόταν σε κληρονομικούς παράγοντες, γι’ αυτό και το πρόλαβα.
Μ.Ε.: Ο καρκίνος βρισκόταν στο δεύτερο στάδιο.
Ποια ήταν τα συναισθήματά σας όταν σας το ανακοίνωσαν;
Σ.Ι.: Στο άκουσμα και μόνο τρελαίνεσαι. «Φεύγει η γη κάτω από τα πόδια σου», όσο και να θέλεις να παραμείνεις ψύχραιμος. Σκέφτεσαι όμως την οικογένειά σου και λες παλεύω για τη ζωή μου, για τα παιδιά μου και για την οικογένειά μου.
Μ.Ε.: Δεν είναι ό,τι πιο εύκολο. Η πρώτη μου σκέψη ήταν το πώς θα το πω στα παιδιά μου. Είναι μια δύσκολη κατάσταση για την οικογένεια.
Πόσο δύσκολη ήταν η μετέπειτα πορεία; Ακολουθήσατε κάποιες θεραπείες;
Σ.Ι.: Ήταν πολύ δύσκολη φυσικά. Έκανα χημειοθεραπείες κάθε 22 μέρες στην Αθήνα και αφού τις τελείωσα ακολούθησαν οι ακτινοβολίες και από εκεί και πέρα έκανα μία θεραπεία με χάπια για οκτώ χρόνια. Βέβαια πλέον τον έχω ξεπεράσει, όμως με επηρεάζει το γεγονός ότι στον Νομό μας αυξάνονται τα ποσοστά των ανθρώπων που νοσούν από καρκίνο και σε νεαρή μάλιστα ηλικία.
Μ.Ε.: Ήταν πολύ δύσκολη. Ακολούθησα όλες τις θεραπείες που υπάρχουν. Το 2011 διαγνώστηκα με καρκίνο στο στήθος και έπειτα έκανα χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Το 2013 όμως λόγω της θεραπείας έπαθα έμφραγμα και μετέπειτα και ανεύρυσμα στο κεφάλι. Από εκεί και πέρα ο καρκίνος έκανε μεταστάσεις στους λεμφαδένες, στον πνεύμονα, στον οισοφάγο, στο ισχίο και στο αριστερό πλευρό Μ.Ε. αποτέλεσμα το 2017 να ξεκινήσω και πάλι χημειοθεραπείες κάθε εβδομάδα για ενάμιση χρόνο, τις οποίες όμως διέκοψα αργότερα, διότι μεγάλωνε από τις θεραπείες το ανεύρυσμα. Έπειτα από δύο χρόνια το 2019 έκανα ακόμη δύο χειρουργεία στο αριστερό μου στήθος, καθώς εμφανίστηκαν ογκίδια και έπρεπε να αφαιρεθούν. Πλέον επέλεξα να κάνω μόνο ορμονοθεραπείες κάθε 20 μέρες, αλλά και πάλι υπάρχουν παρενέργειες. Το να κάνεις όμως χημειοθεραπείες καθημερινά είναι «θάνατος».
Πόσο άλλαξε τη ζωή σας αυτό το γεγονός;
Σ.Ι.: Σε μία περιπέτεια καρκίνου αλλάζει η ζωή του ανθρώπου. Άλλοι παραμένουν όπως είναι, άλλοι γίνονται ευαίσθητοι και άλλοι πάλι γίνονται ιδιότροποι. Εμένα με έκανε ακόμη πιο ευαίσθητη αυτή η περιπέτεια. Αναθεώρησα πολλά πράγματα και κατάλαβα πως η ζωή μας είναι πολύ σύντομη, γιατί από τη μία ημέρα στην άλλη μπορεί να αλλάξουν όλα. Σε κλάσματα δευτερολέπτου έρχεσαι αντιμέτωπος με τον θάνατο και πρέπει να παλέψεις μαζί του, για να τον νικήσεις.
Μ.Ε.: Ανατρέπει τη ζωή σου, αλλά αν θέλεις να ζήσεις, βρίσκεις τρόπους και την προσαρμόζεις σε νέες συνθήκες. Βέβαια δεν μπορώ να κάνω αυτά που έκανα, αλλά προσπαθώ να κάνω πράγματα που με ευχαριστούν.
Οι περισσότεροι διανύουμε μία ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο, λόγω του κορωνοϊού. Για σας δεδομένου ότι ανήκετε στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες υπάρχει ένας φόβος παραπάνω;
Σ.Ι.: Υπάρχει μεγάλος φόβος, γιατί δεν μπορούν να λυθούν όλα τα προβλήματα τηλεφωνικώς, αλλά ούτε μπορείς να είσαι συνέχεια πίσω από μία οθόνη υπολογιστή. Στον Σύλλογο πηγαίνουμε μόνο κατόπιν ραντεβού, γιατί είναι επικίνδυνο να βρεθούμε από κοντά, διότι υπάρχουν και άτομα, τα οποία αυτή τη στιγμή κάνουν θεραπείες.
Μ.Ε.: Φυσικά και υπάρχει φόβος. Εγώ βέβαια λόγω της ασθένειας μου φορούσα και πριν μάσκα πόσο μάλλον τώρα. Ακόμη και τα παιδιά μου τα βλέπω από μακριά και συνήθως επικοινωνούμε μέσω κινητού. Έχουμε σχεδόν έναν χρόνο να βρεθούμε από κοντά, διότι λόγω της δουλειάς τους συναναστρέφονται με πολύ κόσμο και είναι επικίνδυνο να έρθουμε σε επαφή. Ακόμη και το φαγητό μου το αφήνουν έξω από την πόρτα. Είναι πολύ δύσκολο, αλλά η υγεία μας προέχει.
Υπήρχαν άτομα του περιβάλλοντός σας που πάσχουν από καρκίνο και λόγω αυτού καθυστέρησαν οι θεραπείες τους;
Σ.Ι.: Από το Νοσοκομείο του Βόλου δεν έχει ακυρωθεί καμία περίπτωση θεραπείας. Δεν χάθηκε καμία θεραπεία και καμία ακτινοβολία απ’ όσο γνωρίζω.
Μ.Ε.: Εμένα οι θεραπείες μου δεν καθυστέρησαν, αλλά γνωρίζω άτομα που οι θεραπείες τους «πήγαν» πίσω μέχρι και έναν μήνα.
Εν τέλει η ψυχολογία κατά τη γνώμη σας έχει εξίσου σημαντική θέση με τη θεραπεία, για να καταπολεμήσει κανείς αυτόν τον αόρατο εχθρό;
Σ.Ι.: Ίσως έχει και τη μεγαλύτερη. Εγώ όταν νόσησα το πρώτο πράγμα που συζητήσαμε με τον γιατρό μου ήταν το αν θα χρειαστώ ψυχολόγο, γιατί αν η ψυχολογία σου δεν είναι καλή δεν μπορείς να «παλέψεις» και να αντεπεξέλθεις σε όλο αυτό το «θηρίο», γιατί θηρίο είναι, όσοι το έχουμε βιώσει και το έχουμε νιώσει στον οργανισμό μας το καταλαβαίνουμε. Βέβαια η μεγαλύτερη θεραπεία και το πιο σημαντικό στήριγμα είναι και ο γιατρός. Είσαι στα χέρια του και κρεμιέσαι από εκεί αν θα σε σώσει ή όχι. Είναι ο πρώτος δικός σου άνθρωπος μετά τη διάγνωση. Η οικογένεια θα σε στηρίξει, αλλά δεν έχει τις γνώσεις που έχει ο γιατρός.
Μ.Ε.: Είναι το Α και το Ω. Εγώ όταν διαγνώστηκα με καρκίνο εκτός από τις θεραπείες μου έκανα και συνεδρίες με ψυχολόγο, για να με βοηθήσει να το διαχειριστώ. Πρέπει να έχεις θέληση να ζήσεις για να το ξεπεράσεις. Πρέπει να αντιλαμβάνεσαι την κατάσταση και να ζητάς βοήθεια. Είναι σημαντικό να βρεις κάτι, για να κρατηθείς. Πλέον έχω βρει τα πράγματα που με ευχαριστούν και έχω συμβιβαστεί με την ασθένειά μου.
Τι μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στις γυναίκες που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα υγείας με εσάς;
Σ.Ι.: Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι πραγματικά η πρόληψη σώζει ζωές. Πρέπει σε οποιαδήποτε ηλικία και αν είσαι να κάνεις εξετάσεις και με καλή ψυχολογία, θέληση και πρόληψη τότε μπορείς να τον «νικήσεις».
Μ.Ε.: Εκτός από την πρόληψη, που είναι το σημαντικότερο, πρέπει να έχουν υπομονή και κίνητρο στη ζωή τους. Σίγουρα δεν θα είναι όπως πριν, αλλά μπορούν να βρουν λύσεις να περνάνε καλά. Πρέπει να βρουν τρόπο να διαχειριστούν και να συμπορεύονται με τον καρκίνο. Αν παραιτηθούν σίγουρα κάποια στιγμή θα έρθει το τέλος.