Δύναμη θέλησης από 500 άτομα με αναπηρία όρασης στη Μαγνησία

Στα 500 ανέρχονται τα άτομα με αναπηρία όρασης που διαβιούν στη Μαγνησία και προσπαθούν να βελτιώσουν την καθημερινότητά τους έχοντας τη στήριξη των οικογενειών τους.
Ένας αγώνας συνεχής, με μεγάλη δύναμη θέλησης και πάντα με την ελπίδα. Άλλωστε τα τελευταία χρόνια η εξέλιξη της τεχνολογίας,, η ανάδειξη νέων μέσων στήριξης από την πολιτεία, αλλά και η τόνωση μέσα από την εκπαίδευση και την επιμόρφωση έχουν συμβάλλει, ώστε τα άτομα με αναπηρία όρασης να αντιμετωπίζουν με ακόμη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα τη ζωή.
Ο πρόεδρος του συλλόγου «Μάγνητες Τυφλοί» κ. Λάμπρος Παρασκευάς και ιδρυτής του συλλόγου τόνισε πως «τα άτομα με αναπηρία όρασης στη Μαγνησία ανέρχονται γύρω στα 500. Βέβαια στον σύλλογο εγγεγραμμένα είναι 360 άτομα, ενώ υπάρχουν και τα επικουρικά μέλη που είναι οι συγγενείς τους, αλλά και όσοι πιστεύουν στους στόχους του καταστατικού».
Ο ίδιος ανέφερε πως η προσβασιμότητα είναι ένα πρόβλημα. «Βέβαια δεν ζητάμε να φτιάξουμε ξανά το Δημαρχείο, το Νοσοκομείο, το ΙΚΑ ή την Εφορία για να είναι προσβάσιμοι χώροι στα άτομα με αναπηρία όρασης. Αυτό που ζητάμε είναι, να οργανώνονται οι χώροι με τέτοιο τρόπο, ώστε, όταν μεταβεί εκεί κάποιος τυφλός να μπορεί να εξυπηρετηθεί, χωρίς να χρειάζεται να τον συνοδεύσει οποιοσδήποτε».

Από την πλευρά της η γενική γραμματέας κ. Βιβή Τεμπέλη η οποία έχει περιφερειακή όραση λόγω της νόσου Στάργκαρντ την οποία κληρονόμησε και στις δύο κόρες της, τόνισε πως η πολιτεία κάνει κατά καιρούς καλά βήματα, προκειμένου να έχουν τα παιδιά με αναπηρία όρασης τα απαραίτητα εφόδια για να προχωρούν στην εκπαίδευση. Αυτό συνεπάγεται την πρόσληψη εκπαιδευτικών παράλληλης στήριξης, τη διάθεση βιβλίων σε γραφή braille ή μεγάλη γραμματοσειρά. Επίσης και η εξέλιξη των τεχνικών στην τεχνολογία βοηθούν τα παιδιά, πώς να μάθουν με το τυφλό σύστημα να γράφουν στον υπολογιστή. Η ποιότητα ζωής των ανθρώπων με αναπηρία όρασης βελτιώνεται και δεν υπάρχει σχέση με πριν 30 χρόνια. Τώρα υπάρχουν τα απαραίτητα εφόδια, αλλά απαιτείται προσπάθεια για ακόμη περισσότερα».
Η ίδια πρόσθεσε πως η αναπηρία κοστίζει ψυχικά, αλλά και οικονομικά. «Είναι ένας συνεχής αγώνας για τα άτομα με αναπηρία όρασης τα οποία χρειάζονται να έχουν μέσα τους δύναμη ότι θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις, αλλά και μια νότα αισιοδοξίας ότι όλα θα πάνε καλά».
Μάλιστα η ίδια έχει εκπαιδευτεί, προκειμένου να αποκτήσει μια αυτονομία στην καθημερινότητά της λέγοντας πως «δεχτήκαμε δεξιότητες καθημερινής διαβίωσης, κάναμε αρκετά μαθήματα κινητικότητας και προσανατολισμού για να μπορούμε να κάνουμε τη χρήση λευκού μπαστουνιού».
Παίρνοντας τον λόγο η αντιπρόεδρος κ. Περσεφόνη Πετρά ανέφερε πως «ενεργοποιούμαι στον Σύλλογο εδώ και 16 χρόνια. Από την ηλικία των 27 ετών μου παρουσιάστηκε η αναπηρία όρασης. Παρά τα πολλά χειρουργεία και τα μεγάλα χρονικά διαστήματα νοσηλείας στα νοσοκομεία, προσπάθησα να αντιμετωπίσω όλη αυτή την κατάσταση με αισιοδοξία και δύναμη. Έχω κάνει τρία σεμινάρια κινητικότητας με δασκάλα που ήρθε από τη Θεσσαλονίκη και η οποία μας έμαθε πολλά πράγματα. Επίσης μας έκανε μαθήματα κίνησης και μέσα στην πόλη, όπως για παράδειγμα, πώς να επιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο, πώς να προχωράμε στα πεζοδρόμια, να σταματάμε στους φωτεινούς σηματοδότες, να κινούμαστε, όταν θέλουμε να περάσουμε έναν δρόμο και να είναι παρκαρισμένα οχήματα».
Μάλιστα πρόσθεσε πως ο σύλλογος χρειάζεται στήριξη, αλλά και επίκουρα μέλη για να βοηθήσουν.