«Παρασυρόμενοι» παρασέρνοντας (Μέρος 2ο)
Του
Βασίλη Καλλία
Σε συνέχεια του άρθρου της 31ης Ιουλίου αγαπητοί μου αναγνώστες και συνοδοιπόροι, διασχίζω με το αυτοκίνητό μου την πόλη του Βόλου προς Αλυκές, έχοντας τη βιασύνη να φτάσω έγκαιρα στον προορισμό μου. Μια βιασύνη, που αν αναλογιστεί κανείς, θα αναθεωρήσει πολλά δρομολόγια, που έχει στο ενεργητικό του. Πάμε, όμως, στη διαδρομή εκείνη, την απογευματινή καθημερινή, που το timing με έχει βρει να οδηγώ με δυσκολία σε μια άσφαλτο που λαμποκοπά πάνω της ο ήλιος. Τόσο πολύ με θαμπώνει, που μου είναι δύσκολο ακόμα και με γυαλιά ηλίου. Δεν είμαι ειδικός, αλλά πιστεύω ότι σίγουρα σε μια άλλη πόλη μιας άλλης χώρας το φαινόμενο θα είχε τουλάχιστον περιοριστεί, ίσως με μια διαφορετική ποιότητα ή επεξεργασία ασφάλτου. Άραγε μόνο εγώ το παρατηρώ; Μόνο εμένα ενοχλεί; Μέχρι να λυθεί το θέμα, ας στέλνουμε μηνύματα στους εξωγήινους με τις αντανακλάσεις… και συνεχίζω. Εγκαταλείπω τον κόμβο στα παλιά ψαράδικα, στις γραμμές του τρένου, ξέρετε, εκεί λίγο πριν τη διάβαση των πεζών. Εκεί που πριν λίγα χρόνια απλώθηκε σαν σεντόνι παρθενικής πρώτης φοράς η είδηση και οι αναλύσεις σε όλα τα τοπικά μέσα για το πρώτο ατύχημα στους νέους κόμβους. Συζητήσεις του καφενείου για το ποιος προηγείται μπαίνοντας και βγαίνοντας. Μάλιστα, από ορισμένους ξεπήδησε ο «χορογράφος» που έκρυβαν μέσα τους, αναλύοντας (πολλές φορές με άγνοια και γι’ αυτό επικίνδυνα), τις τροχιές που θα πρέπει να ακολουθεί κάθε όχημα σε έναν κυκλικό κόμβο. Καθώς πλησιάζω τη διάβαση, στην οποία υπάρχει ακινητοποιημένος ένας πεζός, προσέχω ιδιαίτερα. Παρατηρώ με ανακούφιση από τον καθρέφτη μου ότι και ο πίσω που ακολουθεί, είναι προσεκτικός και προσαρμόζεται στην επιβράδυνση του οχήματός μου. Μια παρένθεση. Όχι ένας αλλά πολλοί υποψήφιοι ή και νέοι οδηγοί μου λένε: «κ. Βασίλη γιατί να σταματήσω, αφού δεν θέλει να περάσει; Είναι ακίνητος». Ο πεζός καλά μου «παιδιά» περιμένει να αλλάξετε ρόλους. Τέλος παρένθεσης. Συνεχίζω, προσέχοντας τους επικίνδυνους πεζούς, που δεν χρησιμοποιούν τη διάβαση, κοιτάζοντας την ευκολία τους. Στην αρχή της οδού Λαμπράκη συναντάμε αρκετούς. Ως δικυκλιστής με πολλή αγάπη στους δύο τροχούς, σας μεταγγίζω λίγη από αυτήν και πάμε μαζί να προσέξουμε ιδιαίτερα αυτόν που βρίσκεται μπροστά μου. Με τους μικρούς τροχούς των 12 ιντσών καλείται να αντιμετωπίσει τα πρόχειρα ασφάλτινα μπαλώματα, τα οποία κάλυψαν πρόσφατες εργασίες συνεργείων. Στα πιο πολλά σημεία έχουν «καθίσει» χωρίς κανένα σημείο συνοχής με το κύριο κομμάτι ασφάλτου. Πάλι απορώ μήπως εγώ μόνο είμαι ο «περίεργος». Στο άλλο ρεύμα κυκλοφορίας η δεξιά λωρίδα έχει «γκετοποιηθεί» από σταθμευμένα δίκυκλα. Αν παρατηρήσετε καλύτερα, όσο περνά ο καιρός, τόσο τα «σπρώχνουνε» προς τον δρόμο. Μάλλον κάποιοι νομίζουν ότι είναι στο χωριό τους και παίζουν με τα όρια των κτημάτων τους. Συνεχίζω και πλησιάζω το βενζινάδικο, που βρίσκεται δεξιά μου. Έχοντας συζητήσει με τα ευγενέστατα παιδιά, που δουλεύουν εκεί, θέλω να επισημάνω τα εξής: Προσέξτε το απρόσεκτο άνοιγμα μιας πόρτας ενός οδηγού, που σταματά για ανεφοδιασμό. Κρατάτε απόσταση από τον άνθρωπο που κάνει εκεί τη δουλειά του. Κάθε φορά που πλησιάζω το σημείο στο ύψος των Κ.Τ.Ε.Λ, πάντα, όσο και να βιάζομαι, ασυναίσθητα παίρνω το πόδι από το γκάζι, σαν να αποτίνω φόρο τιμής σε όλους αυτούς που χάθηκαν ή υπομένουν αναπηρίες σε όλη τους τη ζωή, ανάβοντας κάθε φορά βιαστικός, όπως πάντα, ένα φανταστικό κεράκι με φλόγα την προνοητικότητα και την υπομονή. Φίλε μου Σωτήρη θα προσπαθώ να σε θυμάμαι όχι μόνο εκεί, αλλά παντού και πάντα. Συνεχίζεται…