Του Βασίλη Καλλία,
παιδαγωγού κυκλοφορίας- εκπαιδευτή οδηγών
Ευτυχώς για κάποιους, το μαύρο χρώμα βρίσκεται σε αιώνια έλλειψη στον παράδεισο. Αν βρίσκανε, θα βουτούσαν σε αυτό εκατομμύρια χαρτάκια για να τα «καρφώσουν» στην κάλπη των θνητών. Όλοι αυτοί οι αδικοχαμένοι ως θύματα πολέμου, βίας και εγκληματικότητας, ή ως οδηγοί, πεζοί, επιβάτες (τρένου π.χ.), δεν θα μαύριζαν κάλπες για να χαρούν και να δικαιωθούν. Θα το έκαναν για να ξυπνήσουν τον κάθε Homo Sapiens (άνθρωπος σοφός), που στις μέρες μας τον κατάντησαν Home Sapiens ( άνθρωπος του καναπέ). Εκλογές του «κόβω χρήμα», υποσχόμενο και μοιρασμένο σε κουπόνια από τα τηλεοπτικά στούντιο. Ξύστε με τα νυχάκια σας (του ποδιού σας, μη σηκωθείτε, δεν χρειάζεται) το τζάμι της τηλεόρασης να τα αρπάξετε. Ούτε η γάτα του σήμερα δεν το κάνει πια αυτό. Πιο επαναστατική από μας, προτιμά να ρίξει και να σπάσει τη γυάλα, για να φάει το χρυσόψαρο. Η αγανάκτηση ξεχειλίζει από τα εσώψυχά μου. Δυστυχώς ανατροφοδοτείται όταν παρακολουθώ τους τοπικούς υποψήφιους βουλευτές, αναμένοντας την ελπίδα μήπως και αναφερθούν σε κάτι ουσιαστικό και με προσωπικό αγώνα αναδεικνυόμενο για τα προβλήματα του τόπου μου. Παπαγαλίστικη αντιγραφή των προεκλογικών λόγων από τα κεντρικά του κάθε κόμματος, με προσεκτική και ελάχιστη παραλλαγή τους. Στοχευμένες επισκέψεις ανάλογα με την ιδιότητα και εντοπιότητα του καθενός, (μη χάνουμε και τον χρόνο μας) με εξαίρεση τα SOS σημεία, όπως σταθμός του Ο.Σ.Ε., λαϊκές αγορές, κεφαλοχώρια, συλλόγους και σωματεία. Παρουσία (για να μην πάρω απουσία) στα δύο(!!!) περιβαλλοντικά προβλήματα της περιοχής μας, συγκεκριμένα η κατασκευή πλωτού σταθμού LΝG στον Παγασητικό και η καύση RDF από την ΑΓΕΤ. Ποιος υποψήφιος(α), προβληματίστηκε και «έβγαλε λαγό» για την περίεργη πρωινή μυρωδιά που κατακλύζει τις περισσότερες μέρες του χρόνου την πόλη μας; Να ψάξει απλά. Όχι να ανακαλύψει, αφού αυτό έχει γίνει εδώ και καιρό, με εκθέσεις και πορίσματα από επιστήμονες υπαλλήλους των αρμόδιων υπηρεσιών. Ανακαλύψεις που πρέπει να τις υποστηρίξει ένας πατριώτης και να βρεθεί αντιμέτωπος σε πολύ μεγάλα συμφέροντα. Μη τολμήσει κανείς και πει ότι υποστηρίζω την ΑΓΕΤ, γιατί ακόμα θυμάμαι που έπαιζα μικρός στο μπαλκόνι του σπιτιού μου, κτίζοντας τσιμεντένια σπιτάκια.
Όμως, σήμερα ο πιτσιρικάς που παίζει στον μπαλκόνι δεν φτιάχνει λάσπη με κουβαδάκια και φτυαράκια, αφού κάποιοι φρόντισαν η μόλυνση να μη έχει αφή και χρώμα. Προτείνω να ανέβεις σε ένα ηλεκτρικό ποδήλατο υποψήφιε, (όχι κλειστά παράθυρα και αιρκοντίσιον) και ταξίδεψε από την άλλη μεριά, προς… κάμπο (άντε και πολλά είπα). Έκπληκτος(;), δεν θα μυρίσεις την άνοιξη, αλλά θα σου έρθει η πρωινή μπόχα της πόλης σου. Κάνε μόνο αυτό! Για μένα είναι ένα βήμα μπροστά και θα με προβληματίσεις θετικά αν θα σε ψηφίσω ή όχι. Μαζί με μένα και άλλοι επαγγελματίες ποδηλάτες που κάνουν καθημερινά προς τα εκεί το δρομολόγια και ρουφάνε αυτό το… «άγνωστο». Οφείλω να σημειώσω ότι η ιδέα αυτής της ποδηλατάδας δεν είναι δικιά μου, αλλά αγαπητού συναδέλφου ποδηλάτη. Εννοείται ότι όλοι οι υποψήφιοι, όλων των παρατάξεων δικαιολογούνται, όταν εμείς οι ψηφοφόροι, δεν έχουμε απαιτήσεις από αυτούς για το κοινό συμφέρον αυτού του τόπου. Χαιρόμαστε όταν έρχονται στο γάμο και στην βάπτιση του παιδιού μας, και φουσκώνουμε σαν το παγώνι όταν βρίσκονται στο ίδιο τραπέζι για καφέ, τσίπουρο ή κοπή πίτας. Έχουν περάσει (όλοι υποχρεωτικά και όσοι δεν το έκαναν θα το κάνουν μετέπειτα ως εκλεγμένοι) σχολεία ειδικής συμπεριφοράς και αποφυγής στενάχωρων ερωτήσεων. Είναι άξιο προσοχής, σε παρεΐστικα πηγαδάκια πολιτικών συζητήσεων, να σε ακούν παθητικά και μόνο από ευγένεια, όταν αναφέρεσαι σε έναν προβληματισμό πέρα από το οικονομικό. Μπορεί να σε «καίει» πιο πολύ από αυτούς, όμως το θεωρείς ένα πολύ σημαντικό αλλά όχι το μοναδικό πρόβλημα. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί που μονοπωλούν την συζήτηση σε τέτοιες συναντήσεις είναι αυτοί που αποτελούν (συνήθως) την μεσαία τάξη. Αυτή η μεσαία που τόσο πολύ ακούγεται τώρα τελευταία, για τους σημερινούς πολιτικούς, είναι αυτή που παράγει, προσλαμβάνει κόσμο, που(ίσως μόνο αυτή) θα πρέπει να παίρνει επιδοτήσεις και επαγγελματικά δάνεια από τράπεζες και είναι ο στυλοβάτης της ανάπτυξης. Μάλλον, Καλλία βιοπαλαιστή, με την μικρομεσαία επιχείρηση, περνάς κρίση ταυτότητας. Δεν ξέρεις καλά καλά σε ποια τάξη ανήκεις και απαιτείς να απαιτήσουμε από κοινού, αυτά που κρύψαμε ως «δεν χρήζουν περαιτέρω έρευνας», στο ερμάριο του μη βιώσιμου μέλλοντος. Δεν ξέρω αν στον άλλο κόσμο δέχονται ετεροδημότες, ευτυχώς, γιατί εδώ, δόξα τω θεώ έχουμε ποικιλία αποχρώσεων σε μαύρο χρώμα. Η αλήθεια είναι ότι εδώ και καιρό η άνοιξη φιγουράρει με ολοένα και περισσότερα γκρίζα σύννεφα. Βρε, μπας και δεν είναι σύννεφα και είναι καπνοί; Στείλτε γρήγορα τις αρχές και τις περιβαλλοντικές οργανώσεις. Μάλλον εκεί ψηλά, οι αθεόφοβοι… φτιάχνουν μαύρο χρώμα!