ΔΡΟΜΟΛΕΓΟΝΤΑΣ – “Θέλω μάθω οδηγώ όπως Ελλάδα”

Του
Βασίλη Καλλία,
παιδαγωγού κυκλοφορίας,
εκπαιδευτή οδηγών

Καλημέρα… ακούστηκε μια αντρική φωνή από την άλλη άκρη του τηλεφώνου. Με σπαστά ελληνικά, που χρειάζεσαι αρκετή φαντασία για να βγάλεις νόημα, άρχισε να μου μιλά χωρίς σταματημό προσπαθώντας να μου εξηγήσει τι θέλει. Ευτυχώς ήμουν προϊδεασμένος για το τηλεφώνημα από μια φίλη, ή οποία τον σύστησε σε μένα. «Θέλω μάθω οδηγώ όπως Ελλάδα». «Γιατί όλες οι περιπτώσεις σε μένα… γιατί θεέ μου!». Αυτή τη σκέψη έκανα γιατί ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να τον αποφύγω. Δεν ήθελα να απογοητεύσω τη φίλη μου και τον περίγυρό της που τόσα χρόνια με είχαν υποστηρίξει επαγγελματικά. Πρόκειται για πραγματικό γεγονός, για αυτό θα δώσω ένα ψευδώνυμο στον φίλο, που μας ήρθε ως ερωτικός μετανάστης από τις βόρειες χώρες. Θα τον ονομάσω… Μαξ. Γνωρίζοντας με τον καιρό τον Μαξ, κατάλαβα ότι πρόκειται για ένα ευφυέστατο άτομο, απίστευτα προσαρμοστικό στην ελληνική καθημερινότητα. Με κέρδισαν οι τρόποι του και ο σεβασμός που έδειχνε σε μένα ως εκπαιδευτή του. Έπρεπε οπωσδήποτε να του διώξω τη φοβία που είχε για την οδήγηση στην Ελλάδα, να τον κάνω «Έλληνα οδηγ». Να αποδείξει σε γυναίκα, πεθερικά και δεν ξέρω πού αλλού, ότι μπορεί. Κατάλαβα ότι αυτό το εγχείρημά του είχε προεκτάσεις, που ποτέ δεν έμαθα ή ζήτησα να μάθω, αλλά και να ήθελα, με αυτά τα λίγα ελληνικά, θα ήταν ακατόρθωτο.
Ο Μαξ δεν μπορούσε να δεχτεί όσο και να το ήθελε, πως είναι δυνατόν να οδηγούμε όλοι «τόσο κοντά». Έτσι μου το έλεγε. Δεν μπορούσε να δεχτεί τις μηδαμινές αποστάσεις ασφαλείας, να καταλάβει τα παιχνίδια μαντικής του Έλληνα για το «μήπως», «ίσως», «λες να;». Αναφέρομαι σε έναν άνθρωπο που μεγάλωσε σε μια χώρα που οι άνθρωποι εκεί προγραμματίζουν και κλείνουν πακέτα διακοπών για το 2030. Όλα ελέγξιμα και γραμμικά.
Ουσιαστικά μου ζητούσε να του μάθω πώς να μεταμορφώνεται από έναν ήσυχο οικογενειάρχη, φιλικό άνθρωπο με προσιτό χαρακτήρα, σε βίαιο και ετοιμοπόλεμο. Να παίζει στα δάκτυλα τις αφορμές για φασαρίες, βρισιές, βλασφημίες και ανοιχτές παλάμες ως σήμα κατατεθέν. Να θεωρεί τους γύρω του «λιγότερο» οδηγούς σε σχέση με αυτόν και να κατακρίνει για συμπεριφορές που και ο ίδιος επανέλαβε πιο πριν. Λοιπόν Μαξ που… δάγκωσες τη λαμαρίνα, έλα να σου μάθω να την οδηγείς κιόλας στη νεοελληνική πραγματικότητα. Παράλληλα, όμως, οφείλω να σε ενημερώσω ότι σε αυτή τη χώρα, κάθε χρόνο, αφανίζεται ένα χωριό 1.500 κατοίκων εξαιτίας των τροχαίων. Κι όμως οι πάντες, σφυρίζουμε αδιάφορα. Όλοι γνωρίζουμε τις ευθύνες των άλλων, αλλά δεν αναγνωρίζουμε τις δικές μας. Το πρόβλημα έχει πια περάσει στο ελληνικό DNA μας, γιατί απλά αυτή η κατάσταση διαιωνίζεται, αφού δεν καταλογίζονται οι ατομικές και οι συλλογικές ευθύνες. Εδώ και χρόνια οι αρμόδιοι κρύβονται πίσω από την «κακιά ώρα» ή το «θέλημα του Θεού».
Ο Μαξ ποτέ δεν έμαθε να οδηγεί όπως Ελλάδα… και δεν μπορώ να πω ότι στενοχωρήθηκε και πολύ. Εγώ το πήρα στην αρχή λίγο εγωιστικά, αλλά αργότερα συνειδητοποίησα τον συντελεστή δυσκολίας, συνήλθα και συλλογίστηκα: «Αυτό ναι… αυτό είναι θέλημα Θεού».