Του ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΛΛΙΑ
παιδαγωγού κυκλοφορίας, εκπαιδευτή οδηγών
Λαρίσης, Αθηνών, Λαμπράκη κ.ά. είναι δρόμοι, που εξυπηρετούν την έξοδο και είσοδο των οχημάτων από και προς την πόλη του Βόλου. Μπορούμε με λέξεις να αποτυπώσουμε τη χαώδη κατάσταση, που επικρατούσε και επικρατεί ακόμα και σήμερα; Δύσκολο το εγχείρημα, ωστόσο, θα προσπαθήσουμε. Για να διαπιστώσει κανείς την επικινδυνότητα ενός δρόμου, ίσως αρκεί να τον διασχίσει οδικώς ή να ακούσει και διαβάσει για περιστατικά, που έχουν συμβεί σε διάφορα σημεία του. Όμως, για να τον μελετήσει και να ψάξει τις αιτίες που εγκυμονούν κινδύνους, θα πρέπει να τον περπατήσει, κινούμενος στο πεζοδρόμιο. Να κοντοσταθεί όπου χρειαστεί και να βγάλει συμπεράσματα, έχοντας έμμεση σχέση με τους οδηγούς, όσο δεν χρειάζεται να διασχίσει κάθετα έναν δρόμο. Έπειτα, ίσως τολμήσει, αν είναι εφικτό, να τον «περπατήσει» με ένα ποδήλατο, έχοντας τώρα πλέον άμεση σχέση με την κυκλοφορία των οχημάτων. Ένα ερώτημα που γεννιέται: «Μα ποιος αργόσχολος θα μπει σε αυτή τη διαδικασία; Εγώ το μόνο που θέλω, είναι να διασχίσω κάποιους δρόμους, μια ώρα αρχύτερα. Να φτάσω σε αυτό το χάος, που εσείς λέτε κέντρο πόλης και… αργότερα, ίσως πολύ αργότερα, μετά από ώρες εργασίας και υποχρεώσεων, που πολλές φορές ξεπερνούν το 12ωρο, να βρεθώ για λίγες ώρες στο σπιτάκι μου, καταλήγοντας σε αυτό από ωραίους προαστιακούς δρόμους της περιοχής, που μένω και αγαπώ». Τους απαντώ λέγοντας: Αυτή την «αργόσχολη» δουλειά, ίσως θα αναγκαστείς – που το απεύχομαι – να την κάνεις εσύ. Αν δεν μπορείς εσύ, τότε οι δικοί σου άνθρωποι ή ο ειδικός πραγματογνώμονας, που θα κληθεί να διαλευκάνει ένα τροχαίο ατύχημα. «Μας μαύρισες την ψυχή κ. Βασίλη». Απαντώ πάλι λέγοντας, ότι δεν είχα αυτή την πρόθεση. Όνειρό μου είναι να βλέπω οδηγούς, που χαίρονται την καθημερινή οδήγηση. Οδηγούς που δεν παρακαλάνε να ανακαλυφθεί μια ώρα αρχύτερα ο διακτινισμός, για να τελειώσει το «μαρτύριό» τους. Αυτοί λοιπόν οι οδηγοί, χωρίς ίχνος από μεράκι για οδήγηση, είναι οι ίδιοι που παράγουν χάος και κινδύνους σε κύριους δρόμους, όπως οι προαναφερόμενοι. Εννοείται ότι υπάρχει δίκτυο δρόμων με λανθασμένη και παρωχημένη σχεδίαση. Είναι ένα άλλο κομμάτι, που μέσα από αυτό το νέο βήμα φιλοξενίας που μου έχει δοθεί, θα προβληθεί, θα θιχτεί, εξαντλώντας το, για να γεννηθούν προβληματισμοί και πιθανές λύσεις. Προς το παρόν αυτούς τους δρόμους θα χρησιμοποιήσω σε λίγη ώρα, όταν τελειώσω το γράψιμο, για να πάω προς Αλυκές. Παρασκευή απόγευμα με ανοικτά καταστήματα, καλά να πάθω, έχω να μεταφέρω πράγματα, θα χρειαστώ αυτοκίνητο. Θα ξεκινήσω με σταμάτημα – ξεκίνημα στο μπλοκαρισμένο κέντρο της πόλης μου. Δε βαριέσαι! Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Η ονειροπόληση δεν αργεί να έρθει, μια κατάσταση που μπορεί να βρεθεί κανείς οδηγώντας σε δρόμους, που γνωρίζει καλά και δεν πρόκειται να χαθεί. Το αεράκι της θάλασσας, η απογευματινή μυρωδιά της καλαμιάς, μ’ έχουν ήδη διακτινίσει σε μέρη που αγαπ… ωππ, σύνελθε και πρόσεχε! Αντλώ υπομονή με τη σκέψη ότι σε λίγο πλησιάζω τους κυκλικούς κόμβους, που ίσως τους διαπεράσω σαν… βλήμα (ή «βλήμα’) με «χίλια» που λένε, αν είμαι τυχερός. Έχω φτάσει μπροστά από το Δημαρχείο και κινούμαι με 50 και βάλε στο κοντέρ. Η μόνη μου σκέψη και ελπίδα, κοιτάζοντας καρφωμένος τον πρώτο κυκλικό κόμβο, είναι να μην χρειαστεί να κόψω πολύ την ταχύτητα, για να κινηθώ μέσα σε αυτόν. Ο πίσω, κολλημένος σε απόσταση αναπνοής, με έχει ήδη «σπρώξει» μπροστά, να μην τολμήσω να σταματήσω σε καμία από τις διαβάσεις πεζών, που ούτε που πρόλαβα να τις παρατηρήσω. Δεν πειράζει, σκέφτομαι. Εγώ ήθελα… οι άλλοι δεν μ΄ άφησαν (βολι(ώτ)κό μου ακούγεται).
Συνεχίζεται…