ΔΡΟΜΟΛΕΓΟΝΤΑΣ – Να σας ζήσει! Προσοχή όμως, να μη μας μοιάσει

Του
Βασίλη Καλλία,
παιδαγωγού κυκλοφορίας –
εκπαιδευτή οδηγών

Πώς μπορεί η ταχύτητα να επαινείται παντού ως πρόοδο και στον δρόμο να κρίνεται ως κακή; Φυσικά, διανοητικά το καταλαβαίνουμε όλοι, αλλά κάτω από τον υποσυνείδητο και συνεχή εμποτισμό, στον οποίο μας εκθέτει η αδυσώπητη καθημερινότητα, ασυνείδητα πάμε προς το αντίθετο από αυτό που καταλαβαίνουμε και ενστικτωδώς τείνουμε στο «ολοένα και πιο γρήγορα». Αυτός είναι και ένας από τους πολλούς λόγους που έχουμε αύξηση τροχαίων ατυχημάτων (ευτυχώς στην πόλη μας κυρίως με υλικές ζημιές). Διαπίστωση μετά από μια μικρή έρευνα που έκανα, αν και το φανταζόμουνα, όπως πιστεύω και εσείς. Πώς να μην έχουμε όταν η ασυνειδησία στον δρόμο καλά κρατεί, από όλους σε όλους και για όλα. Κοινώς… καφρίλα. Ξέρετε, επιθετικός οδηγός δεν είναι μόνο αυτός που θα σου κάνει την άσχημη χειρονομία ή θα σταματήσει και θα κατέβει με ύφος καουμπόι για να σου ζητήσει τον λόγο. Επιθετικός οδηγός είναι αυτός κυρίως που αδυνατεί να μπει στη θέση του άλλου. Σε ποιου άλλου; Εκείνου με το θεόρατο Ν που αισθάνεται παρείσακτος και ως το μοναδικό πρόβλημα σήμερα στην κυκλοφορία. Εκείνου που κυκλοφορεί με παλιότερο και υποδεέστερο όχημα από το δικό σου. Εκείνου που δεν ξέρει πώς να πάει στο λιμάνι, στο μουσείο, στο ξενοδοχείο γιατί είναι τουρίστας. Εκείνου που ξύπνησε στραβά. Εκείνων που δεν οδηγούν κάτι, αλλά παίζουν μαζί σου στο παιχνίδι της επιβίωσης και ονομάζονται πεζοί. Συμφωνώ ότι οι γενιές μας σε σύγκριση με τις προηγούμενες, έχουν μια εξοικείωση με την οδήγηση. Μάλιστα, σε τέτοιο εξελικτικό βαθμό, που οι προηγούμενες ούτε που θα το φανταζόντουσαν. Ουσιαστικά «γεννηθήκαμε» μέσα σε αυτοκίνητα. Ταξιδεύαμε, τρώγαμε και κοιμόμασταν σε αυτά για χρόνια, στα πίσω καθίσματα, πριν φτάσουμε στην «προνομιούχα» θέση του οδηγού. Απορροφήσαμε τις δεξιοτεχνίες και τις τεχνικές σχεδόν με… ώσμωση και υποσυνείδητα. Έτσι λοιπόν, όλα συνέβαλαν στο να μας κάνουν να αντιληφθούμε το αυτοκίνητο ως προέκταση του σώματός μας. Τι πήγε όμως, λάθος, και μέσα σ’ αυτήν τη θετική εξέλιξη, εμπλέκεται πρωταγωνιστικά τις περισσότερες φορές και επικίνδυνα η ατομικιστική συμπεριφορά; Απλή μεν, αλλά σκληρή η απάντηση. Για να συνδέσω τα πράγματα. Παλαιότερα και θυμάμαι πολύ καλά, το IQ θεωρούνταν ως ο καθοριστικός παράγοντας της επιτυχίας. Τα άτομα με υψηλό δείκτη IQ υποτίθεται ότι προορίζονταν για μια ολοκληρωμένη επιτυχημένη ζωή. Όλο το εκπαιδευτικό σύστημα προσαρμόστηκε στο να μας προπονεί αποκλειστικά σε ικανότητες-δεξιότητες και γνώση. Όλοι μαζί, φοβισμένοι γονείς και μπερδεμένα παιδιά, αναμασούσαμε έννοιες και φράσεις όπως: DNA, κληρονομικότητα, περιβαλλοντικοί παράγοντες, δείκτης ευφυίας, ζαβό, σπίρτο, μπουμπούνας, ανεπίδεκτος μαθήσεως (στη γενιά μου γεννήθηκε η φράση IQ ραδικιού). Σκληρός αγώνας λοιπόν, απλά, για να μη μας πούνε… βλάκες. Και ήρθε η ώρα να φτιάξουμε κοκτέιλ! Πάρτε τα παραπάνω, και ρίξτε τα στο σέικερ – ανάπτυξη και προσθέστε τις παρακάτω φράσεις σιγά-σιγά για να μην κόψει το μείγμα: «Κοίτα τη δουλειά σου και άσε τους άλλους». «Δεν θα βγάλεις εσύ το φίδι από την τρύπα». «Δεν θα σώσεις εσύ τον κόσμο». «Βολέψου εσύ και μη μιλάς» (δημοσιοϋπαλληλίκι, παρκάρισμα κ.λπ.). Το αποτέλεσμα αυτού του φοβερού και τρομερού κοκτέιλ λουζόμαστε καθημερινά αγαπητοί συνάδελφοι και έχουμε το θράσος να μαρτυράμε τη συνταγή του και στα παιδιά μας. Ποιος προβληματίστηκε ποτέ και πρωτίστως πάλεψε και απαίτησε από πολιτική αρχή, δασκάλους και καθηγητές το παιδί του να είναι σε θέση να συνυπάρχει ειρηνικά με τους άλλους, να είναι υπεύθυνο, να σέβεται τα όρια, να είναι ταπεινό, γνήσιο και προσεκτικό; Συναισθηματική νοημοσύνη (EQ), σας λέει κάτι; Για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, η πλειοψηφία των νηπιαγωγών στην Ελλάδα δουλεύει πάρα πολύ και κάνει θαύματα πάνω σε αυτή. Το πράγμα αρχίζει να χαλάει από το Δημοτικό και μετά που το παιδί αρχίζει τον εξαντλητικό αγώνα του «πάμε μπροστά» (πρωταγωνιστικά), αρχίζοντας την κατάποση των παραπάνω ντόπα κοκτέιλ για ένα… καλύτερο 6G αύριο. Τα παιδιά έχουν μάθει, μάλλον τα έχουμε μάθει, ότι σταματάνε να μαθαίνουν όταν χτυπάει το κουδούνι. Μην παραξενευτούμε λοιπόν όταν σαν ενήλικες, οδηγώντας το όχημά τους, η σκέψη τους είναι μόνο απάνθρωπα και ρομποτικά η αρχή και το τέλος ενός… ντριννν μιας αποστολής – υποχρέωσης. Τρεχάτε λοιπόν να μη γίνει το κουδουνάκι κουδούνα και αδιαφορήστε για την καμπάνα την ποινική ή… της Εκκλησίας. Ο Θεός να φυλάει.