Άρθρα

ΔΡΟΜΟΛΕΓΩΝΤΑΣ – «Έργα φθινοπωρινής νυκτός»… Αδιέξοδον!

Του Βασίλη Καλλία,
παιδαγωγού κυκλοφορίας – εκπαιδευτή οδηγών

Ξύπνησα έντρομος και μούσκεμα στον ιδρώτα. Απίστευτος εφιάλτης. Εκνευριστικά ρεαλιστικό όνειρο, από αυτά που όταν μετά ζεις τη μέρα σου, είσαι φοβισμένος και προκατειλημμένος με όλα και με όλους. Αγαπητοί μου αναγνώστες, δρομολεγώντας και ονειρολογώντας λοιπόν σήμερα, θα σας το εξιστορήσω. Βρέθηκα, λέει, σε μια πόλη, με μποτιλιάρισμα και πλήθος ανθρώπων να τρέχουν ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Σκαμμένοι δρόμοι, ανύπαρκτα πεζοδρόμια, χωρίς διέξοδο από πουθενά. Πότε ήμουν μέσα στο αυτοκίνητο, πότε έξω από αυτό και τα έβλεπα όλα από ψηλά (είπαμε όνειρο και όχι ουσίες). Τώρα αρχίζει το τρομακτικό του θέματος. Κάποια στιγμή, ακριβώς από πίσω μου, βλέπω ένα ασθενοφόρο με φάρο και σειρήνα να με σπρώχνει να προχωρήσω, χωρίς να μπορώ να κάνω στην άκρη για να περάσει. Βρίσκω την ευκαιρία, με προσπερνά και μετά από λίγα μέτρα σταματάει, κατεβαίνει ο οδηγός του και αρχίζει να περπατά προς το μέρος μου, κρατώντας κάτι σαν ξύλινο κουτί και μου λέει: «Ξέρεις τάβλι;». Με αυστηρό ύφος και λόγο προσπαθώ να τον συνεφέρω και να τον πείσω να επιστρέψει στα καθήκοντά του. Μάταιο. Ο άνδρας ήδη έχει στήσει τα πούλια και περιμένοντας να καθίσω απέναντί του μου λέει: «Νέος στην πόλη ε; Φαίνεται. Και εγώ έτσι ήμουν στην αρχή. Μετά συνήθισα. Φίλε μου, δεν υπάρχει… σχέδιο διαφυγής. Μην κάνεις το λάθος, όπως εγώ, να βρεις διέξοδο. Θα προσπαθήσεις άδικα και από την ένταση και το στρες, θα χάσεις τη μισή σου ζωή»…

Εκείνη τη στιγμή τα βάζω πρώτα με τον εαυτό μου που ξόδεψα πολύτιμα δευτερόλεπτα να βρω λογική στα λόγια του και φωνάζοντας με όλη τη δύναμη της φωνής μου του λέω: «Πας καλά… τις ζωές των άλλων δεν τις σκέφτεσαι»; Τότε, πολύ θυμωμένος με τα λεγόμενά μου, σηκώνεται και με πετάει ψηλά. Τόσο ψηλά που αντίκρυσα όλη την πόλη. Ένα χάος από ακινητοποιημένα οχήματα. Θλιβερό, σκέφτηκα, και αμέσως βρέθηκα καθήμενος απέναντί του. «Πιστεύεις ακόμα ότι είμαι αναίσθητος»; «Δεν ξέρω αν είσαι αναίσθητος. Σίγουρα όμως ανόητος και επικίνδυνος που βρέθηκες μαζί με εμένα τον ξένο, μποτιλιαρισμένος, και δεν ακολούθησες τη σημερινή διαδρομή διαφυγής, όπως σε έχει ενημερώσει η υπηρεσία σου». Εκκωφαντικά γέλια τόσο δυνατά που γυμνάζουν κοιλιακούς και ξαφνικά… πλησιάζει και μου ψιθυρίζει στο αυτί. «Δεν υπάρχει». «Τι δεν υπάρχει»; «Ενημέρωση, σχέδιο. Ο καθένας κλείνει ό,τι θέλει, όσο θέλει και όπως θέλει». Σηκώνεται και μου δείχνει ένα φορείο που οι ρόδες του θύμιζαν όχημα 4χ4. Εκεί μου πέρασε από το μυαλό ότι είμαι σε όνειρο. Έφερα στον νου μου την απογείωση και προσγείωση και από εδώ και πέρα αφήνομαι στο παιχνίδι του μυαλού μου για να διασκεδάσω. «Και δε μου λες αρχηγέ… σε ράλι θα πας με το φορείο»; Τι ήθελα και του μίλησα. Ξαφνικά βρίσκομαι σε άλλο σκηνικό, μέσα σε ασθενοφόρο με προσέγγιση περιστατικού σε εξέλιξη, να φοράω τη στολή του πληρώματος και να κάθομαι ως συνοδηγός. Απίστευτα αισθήματα αυταπάρνησης με κυριεύουν μέχρι που οι δεξιοτεχνικοί χειρισμοί του οδηγού τελειώνουν άδοξα μπροστά από ένα μισοσβησμένο «εκτελούνται έργα».

«Κουνήσου»! Μου λέει. «Πρέπει να πάμε με τα πόδια. Πού έχεις τον νου σου; Δεν έχουμε πρόσβαση από πουθενά». Χωρίς γέλια αυτήν τη φορά, βγάζω το σούπερ φορείο και αρχίζουμε να τρέχουμε στον σκαμμένο δρόμο. «Κατάλαβες τώρα εξυπνάκια; Να γιατί φτιάξαμε αυτό το εργαλείο». Δεν με πείραξε καθόλου το καυστικό σχόλιο του συναδέλφου. Τον θαύμασα και αισθάνθηκα πολλή χαρά που αξιώθηκα μαζί του να βρεθώ για να σώσω μια ζωή. Ξαφνικά σταματά και με κοιτά. «Τι έπαθες, γιατί σταμάτησες»; «Καλά, δεν μυρίζεις τον καπνό; Πρέπει να περιμένουμε». «Να περιμένουμε τι»; «Τα παιδιά της πυροσβεστικής. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά μάλλον και αυτοί δεν έχουν ενημέρωση για δρόμους κλειστούς με έργα ύδρευσης και αποχέτευσης, ρεύματος, οπτικών ινών, λαθών, μετακόμισης της Αννούλας που ορκίστηκε και του πρωτοετή Ιωάννη που πέρασε ανθρωπιστικών σπουδών. Μικρέ… μη μου πεις ότι δεν πήρες το τάβλι μαζί σου»; 

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το