ΔΡΟΜΟΛΕΓΟΝΤΑΣ – Δεν σας «παίζουμε» άλλο πια… δεν «παίζεστε»

Του
Βασίλη Καλλία,
παιδαγωγού κυκλοφορίας
– εκπαιδευτή οδηγών

Στα επιτραπέζια παιχνίδια, μικρών και μεγάλων παιδιών, υπάρχουν κανόνες που πρέπει να τηρούνται για να εκπληρωθεί ο σκοπός της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας. Ο ζαβολιάρης τιμωρείται με «διαπόμπευση» σε μαμά και μπαμπά όταν πρόκειται για παρέα μικρών παιδιών και με αποκλεισμό όταν πρόκειται για μεγάλους. Στην οδήγηση, που εδώ σκοπός είναι η ασφαλής μεταφορά, η μη τήρηση των κανόνων του «παιχνιδιού» δεν είναι ζαβολιά, αλλά παραβατικότητα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ανέκαθεν «φρέσκοι» οδηγοί (υποψήφιοι και νέοι) αγανακτούσαν με τη μη τήρηση των κανόνων οδικής συμπεριφοράς. Έπειτα, όταν το ωρόμετρό τους γράψει αρκετές ώρες στο τιμόνι παύει η διαμαρτυρία και ο οδηγός μετατρέπεται από ενεργητικός σε παθητικός δέκτης μίας πραγματικότητας. Ένα μεγάλο ποσοστό αυτών των οδηγών δεν μένει σε αυτή την παθητική στάση, αλλά μιμείται σιγά σιγά τους παραβάτες των δρόμων, χάρη της ευκολίας του. Η πόλη μας έχει κυριολεκτικά «κυριευτεί» από τέτοιους. Συνεχώς αναφέρουμε ότι το πρόβλημα έχει να κάνει με την έλλειψη σωστής οδικής παιδείας. Θα συμφωνήσω, αλλά η προσωπική μου άποψη είναι ότι πρέπει να προηγηθεί η πειθαρχία. Η απουσία αστυνόμευσης χαλαρώνει τους απαίδευτους οδηγούς, κάνοντάς τους να παραβιάζουν φωτεινούς σηματοδότες και όρια ταχύτητας και… να οδηγούν αντίθετα (ας αφήσουμε την παράνομη στάθμευση, που λόγω της συχνότητάς της, έχει πλέον νομιμοποιηθεί). Το τελευταίο διάστημα παρατηρώ με θλίψη τη ραγδαία αύξηση αυτών των συμπεριφορών. Δεν είμαι ειδικός για να μπορέσω να αναλύσω αυτό το κοινωνικό φαινόμενο, αλλά σίγουρα κάποιοι ευθύνονται και κάτι πρέπει να αλλάξει. Είναι λυπηρό που το «μικρόβιο» αυτό έχει αρχίσει εδώ και καιρό να αιωρείται στις αίθουσες θεωρίας μας και στα πρώτα πρακτικά μαθήματα οδήγησης. Γινόμαστε δέκτες ερωτήσεων του τύπου «αυτό κανείς δεν το τηρεί» ή «δε νομίζω να είναι έτσι, αφού βλέπω ότι όλοι κάνουν…». Επομένως, εκπαιδεύοντας σε ένα απείθαρχο οδικό περιβάλλον, κινδυνεύει, κυρίως ο νέος εκπαιδευτής, να γίνει γραφικός, ανίκανος πια να «κατευθύνει» το βιωματικό μάθημα της οδήγησης. Πόσο χαίρομαι και παίρνω δύναμη από παιδιά 16 ετών, που επισκέπτονται τις σχολές μας για να αποκτήσουν δίπλωμα κατηγορίας μοτοποδηλάτου. Ίσως βοηθά η πειθαρχία του σχολείου, ίσως το γεγονός ότι αισθάνονται ώριμα όταν συνυπάρχουν με ενήλικους υποψήφιους οδηγούς και στην πλειοψηφία τους είναι δεκτικά, προσηλωμένα στον εκπαιδευτή τους. Λες και δόθηκε σε αυτούς τους νέους, υψηλή ποσότητα αντιβιοτικής δόσης απέναντι στο… «μικρόβιο» των παλιών. Κυκλοφορούν ανάμεσά σας με κράνος στο κεφάλι και όχι στον αγκώνα, με προοδευτικές επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις, με φλασάκι σε κάθε αλλαγή κατεύθυνσης και εμείς… «βαποράκια» των κακών συνηθειών, ας φροντίσουμε να μη τους μυήσουμε στα δικά μας χάλια. Επίσης, μη προτρέξουν κάποιοι για μία ακόμα φορά και πουν ότι είναι θέμα μορφωτικού επιπέδου. Δεν μου επιτρέπεται να αναφέρω ονόματα για να κατακρημνίσω το παραπάνω επιχείρημα. Ας αρχίσουμε να βλέπουμε με θλίψη και συμπάθεια εκείνους που διαλέγουν «τον εύκολο δρόμο» της διαδρομής τους, χωρίς ζήλειες και τάσεις αντιγραφής. Έτσι, περνώντας στην αντίπερα όχθη, από κει δηλαδή που ξεκίνησε ο κάθε ένας από μας, σαν παρθένος οργανισμός, θα μπορεί να δει την κατάσταση από τη σωστή σκοπιά, χωρίς ενοχές παράνομων πράξεων, διεκδικώντας κάτι καλύτερο. Περιμένω, λοιπόν, από τις τοπικές αρχές να διαφυλάξουν μία κατηγορία οδηγών υπό εξαφάνιση, των νομοταγών, εντείνοντας την παρουσία τους στους δρόμους της πόλης μας. Ξεκινάμε από αυτό, προσδοκώντας περισσότερα…