Μία συλλογή «κόσμημα» με έργα Ελλήνων και ξένων χαρακτών δώρισε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας η κ. Κατερίνα Παπαγεωργίου – Bellasi. Η ενασχόλησή της με τη συλλογή χαρακτικών έργων μετρά δεκαετίες πίσω με την ίδια να εκτιμά αυτή την τέχνη και να μιλά για αυτή με αγάπη. Αγάπησε τα έργα που κατάφερε να συλλέξει και η αγάπη της για αυτά είναι τόσο μεγάλη που αποφάσισε μαζί με τον σύζυγό της να δωρίσουν μεγάλο μέρος τους για να μπορέσουν να τα γνωρίσουν όσο γίνεται περισσότεροι.
Σπούδασε διακοσμητικές τέχνες στη Γενεύη από το 1957 ώς το 1961. Εκεί γνωρίστηκε με τον Ιταλοελβετό σύζυγό της Pietro Bellasi που ασχολούταν με Κοινωνιολογία, Ιστορία Τέχνης, Εθνολογία και ήταν βοηθός καθηγητή στο Εθνολογικό Μουσείο της Γενεύης. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές τους, επέστρεψαν εκείνη στην Ελλάδα και εκείνος στην Ιταλία, στη συνέχεια παντρεύτηκαν στον Πρ. Ηλία Βόλου και έπειτα ξεκίνησαν την κοινή ζωή τους στην Ιταλία όπου ο σύζυγός της έγινε καθηγητής στο περίφημο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια.
«Ζήσαμε στη Μπολόνια τα περισσότερα χρόνια και αφού πήρε σύνταξη μετακομίσαμε στο Μιλάνο. Εκεί συνδέθηκε με έναν μεγάλο εκδοτικό οίκο που ασχολούταν περισσότερο με βιβλία τέχνης και με πολλές εκθέσεις στην Ιταλία και το εξωτερικό. Έτσι είχαμε την ευκαιρία να γυρίζουμε την Ευρώπη και την ανακαλύψαμε μέσω μιας πολύ καλής ιστορικού τέχνης» ανέφερε.
Σε μια Biennale της Βενετίας, όπου είχε την έκθεσή του ο καλλιτέχνης Κώστας Γραμματόπουλος, η ιστορικός τέχνης κ. Ταμπαρόνι βρέθηκε με τη ζωγράφο Ελένη Ζέρβα και της ζήτησε να της συστήσει κάποιον που θα μπορούσε να τη βοηθήσει ώστε να συμπληρώσει τα έργα των Ελλήνων χαρακτών στη συλλογή της. «Η κ. Ζέρβα με σύστησε το 1973 και έτσι γνωριστήκαμε και μου ανέθεσε να συνεχίσω τη συλλογή της με τους Έλληνες χαράκτες».
«Η χαρακτική είναι αγάπη για την τέχνη και χρειάζεται μεγάλη δεξιοτεχνία. Πρέπει οι καλλιτέχνες να χαράζουν το μέταλλο ή το μάρμαρο ή το ξύλο. Ο κάθε ένας εκφράζεται ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του, με την ιστορία του τόπου του, την παγκόσμια ιστορία» εξήγησε. Όπως είπε με τον σύζυγό της αγόρασαν τα περισσότερα έργα χαρακτικής στη Γαλλία. «Αγοράζαμε για τη συλλέκτρια και για εμάς έργα Ελλήνων, αλλά και ξένων όταν είχαμε την ευκαιρία».
Τα περισσότερα έργα στη συλλογή της αποκτήθηκαν στη Γαλλία όπου εκείνη την εποχή βρίσκονταν πολλοί μετανάστες από την ανατολική Ευρώπη των οποίων η ιστορία αποτυπωνόταν στα έργα τους. «Η συλλογή μας είναι ξεχωριστή στην Ελλάδα. Οι Έλληνες έχουν συλλογές από Έλληνες χαράκτες, αλλά δεν έχουν πολλοί έργα ξένων χαρακτών. Για την αγορά έργων τέχνης, στην περίπτωσή μας της χαρακτικής, δεν χρειάζεται τόσο το χρήμα. Φυσικά λιγάκι χρειάζεται. Όσο η γνώση, η μελέτη, οι γνωριμίες και η ενημέρωση σε μουσεία, γκαλερί και περιοδικά τέχνης . Χρειάζεται και λιγάκι τύχη. Διαφορετικά βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ανθρώπους άνευ ηθικής και η συλλογή, αν ποτέ πραγματοποιηθεί, θα γίνει πολύ χαμηλού επιπέδου, ανύπαρκτη».
Η κ. Κατερίνα Παπαγεωργίου – Bellasi δώρισε μεγάλο μέρος της συλλογής της στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. «Είναι η πρώτη φορά που ένα Πανεπιστήμιο της Ελλάδας ανοίγει τις πόρτες του στην τέχνη» τόνισε. Δώρισε 203 έργα Ελλήνων χαρακτών, αλλά και ξένων, και όχι μόνο Ευρωπαίων. «Είχαμε συζητήσει τη δωρεά από το 2017 με τον τότε πρύτανη του Πανεπιστημίου Γιώργο Πετράκο και το συμβόλαιο έγινε στις 9 Φεβρουαρίου 2022». Η συλλογή θα φιλοξενείται στον 1ο όροφο του κτηρίου Τσικρίκη και θα φυλάσσεται σε ασφαλή χώρο που έχει διαμορφωθεί ειδικά για τον σκοπό αυτό. Παράλληλα με τον σύζυγό της, που έχει φύγει από τη ζωή, έκαναν δωρεά στο Πανεπιστήμιο και 3.000 βιβλία τέχνης.
Επέλεξαν από κοινού να γίνει η δωρεά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. «Ο σύζυγός μου αγάπησε πολύ την Ελλάδα. Ερχόμασταν κάθε καλοκαίρι εδώ. Είχαμε κανονίσει ένα μέρος της συλλογής να γίνει δωρεά οπωσδήποτε στον Βόλο και ένα μικρότερο μέρος στην Ελβετία, στο Εθνολογικό Μουσείο στο Λουγκάνο, ενώ ορισμένα έργα θα γίνουν δωρεά στη Μπολόνια. Όταν βλέπω ένα έργο χαρακτικής μου βγάζει αγάπη. Απέραντη. Είναι ορισμένα έργα που σε κάνουν να δακρύζεις» ανέφερε και πρόσθεσε ότι η δωρεά των έργων έγινε για να γνωριστούν, να αγαπηθούν σε αυτό τον ωραίο πανεπιστημιακό χώρο, καλύτερο και από ένα μουσείο, ώστε η παλιά γενιά και η επόμενη να ζήσει τις μεγάλες συγκινήσεις της τέχνης.
Για τους νέους με αγάπη προς την τέχνη, η κ. Κατερίνα πρόσθεσε πως υπάρχουν θαυμάσιες ευκαιρίες σχετικά με την αγορά χαρακτικών έργων και όχι μόνο. Μία χειμωνιάτικη ημέρα στο Παρίσι, το διάστημα μεταξύ 1975-1980 αποφάσισε να πλησιάσει μια περίφημη γκαλερί με έργα μεγάλων ζωγράφων και χαρακτών. Εκεί βρήκε την ξυλογραφία ενός σπουδαίου Έλληνα χαράκτη που τη ζητούσε από καιρό. «Περιμένοντας την τιμή η καρδιά μου χτυπά δυνατά. Είναι, όμως, η τιμή ενός βιαστικού δείπνου στο καφενείο της γειτονιάς. Βλέποντας την έκπληξή μου ο υπεύθυνος της γκαλερί μου είπε ότι οι Γάλλοι δεν αγαπούν τις ξυλογραφίες. Έφυγα με την ξυλογραφία στην αγκαλιά μου, κάθισα σε ένα παγκάκι εκεί κοντά και προσπάθησα να ηρεμήσω. Αυτή η θαυμάσια ξυλογραφία ανήκει ήδη στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και είμαι ευτυχής γι’ αυτό».