Μακρύς ο κατάλογος από τις ταινίες που έχουν κυκλοφορήσει στις σκοτεινές αίθουσες και έχουν χαρακτηριστεί κλασικές μένοντας αξέχαστες στο κοινό. Ο λόγος; Πίσω από την επιδέξια ματιά του σκηνοθέτη, τους αξέχαστους διαλόγους ή τις ερμηνείες των ηθοποιών, κρύβονται συναρπαστικές ιστορίες που έχουν πολλά πράγματα να πούνε και διαποτίζουν τις ψυχές των θεατών ανεξάρτητα από την εποχή που δημιουργήθηκαν.
Συνολικά δεκαεπτά αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου βρέθηκαν στο «μικροσκόπιο» του σινεφίλ και blogger Νίκου Παππά, ο οποίος στο τέταρτο κατά σειρά βιβλίο του που κυκλοφόρησε τον περασμένο Δεκέμβριο και φέρει τον τίτλο «Το σινεμά της Ελεύθερης Ζωής» (Εκδόσεις Ιστίο), προσεγγίζει την έννοια της ελευθερίας μέσα από την ανάλυση κινηματογραφικών ηρώων. Στις εκατόν δέκα σελίδες του νέου πονήματος του διαχειριστή της ομάδας «Σινεφίλ», η οποία κάνει θραύση στο Facebook έχοντας σπάσει το «φράγμα» των 126.000 μελών, ο Νίκος Παππάς εμβαθύνει στις ταινίες που ξεχώρισε και κατατάσσει στις αγαπημένες του.
«Θα χαρακτήριζα το βιβλίο μία σύνθεση αντιθέσεων», εξομολογήθηκε ο Βολιώτης καθηγητής αγγλικών και ιδιοκτήτης φροντιστηρίου ξένων γλωσσών, για να προσθέσει: «Όμως, όλες αυτές οι αντιθέσεις είναι διακριτές. Για ορισμένα στοιχεία των χαρακτήρων μου είμαι σίγουρος. Όπως για παράδειγμα η ανθρωπιά, ο αλτρουισμός, αλλά και η αγάπη προς όλους. Ή μπορεί να υπάρχει μία εκκεντρικότητα, όπως στο «Κλουβί με τις τρελές». Όλες αυτές οι αντιθέσεις όμως είναι κατά τέτοιον τρόπο δομημένες, που στάθηκε δυνατό το συνταίριασμά τους και ο θεατής μπορεί να εξελίξει τα συγκεκριμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά και να τα πάει ακόμη παραπέρα. Όλα τα κείμενα που έχουν συμπεριληφθεί στο συγκεκριμένο δοκίμιο, είναι γύρω από την ελευθερία. Και επιδίωξα για όποιον το διαβάσει, να βοηθηθεί μέσα από την ανάγνωση».
Ταινίες όπως «Οι Επτά Σαμουράι», το ανεπανάληπτο έπος του Κουροσάβα, «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα» με τη θρυλική Μπριζίτ Μπαρντό να υποδύεται τη Ζιλιέτ, τον ρόλο που την καθιέρωσε στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα, «Οι φάλαινες του Αυγούστου» με τις Μπέτι Ντέιβις και Λίλιαν Γκις, το «Blade Runner», η πιο ολοκληρωμένη, ίσως, δουλειά του Ρίντλεϊ Σκοτ, το «Απέραντο Γαλάζιο» του Λικ Μπεσόν, το «Hotel Rwanda» που αποτύπωσε αριστουργηματικά την ένταση του εμφυλίου πολέμου στη Ρουάντα τη δεκαετία του ‘90, το «Κόκκινο μπαλόνι», ένα ακόμη «διαμάντι» του γαλλικού κινηματογράφου, είναι ορισμένες από αυτές που καταπιάστηκε ο Νίκος Παππάς και για τις οποίες σχολίασε: «Προσπάθησα να βρω ταινίες που να συνάδει το πνεύμα τους με τα αναγνώσματα που έχω, αλλά και με τη στάση ζωής που έχω γενικότερα».
Μέχρι την ολοκλήρωση του βιβλίου «Το Σινεμά της Ελεύθερης Ζωής», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιστίο, ιδιοκτησίας μάλιστα του ίδιου του συγγραφέα, μεσολάβησε ένα διάστημα τεσσάρων ετών από την προηγούμενη έκδοση. «Όλο αυτό το διάστημα, παράλληλα με τις αυξημένες επαγγελματικές υποχρεώσεις που είχα, χρειάστηκε να ξαναδώ όλες τις ταινίες που αναφέρω στο βιβλίο, πολλές από τις οποίες είχα παρακολουθήσει για πρώτη φορά στα μαθητικά μου χρόνια ακόμη. Κάποιες ταινίες τις είδα δύο και τρεις φορές, για να εντοπίσω πιο ξεκάθαρα τα σημεία που ήθελα».