Δήμητρα Κόμτσια: Η κρίση τσαλαπάτησε όνειρα της γενιάς μου

Στα χρόνια της κρίσης το πτυχίο για έναν νέο προσφέρει πλέον ελάχιστες εγγυήσεις πως θα βρει μία θέση εργασίας εφάμιλλη των γνώσεων που απέκτησε στο πανεπιστήμιο. Η Δήμητρα Κόμτσια σπούδασε νοσηλευτική στη Λάρισα και το 2018 εργάστηκε σε ιδιωτική κλινική, χωρίς όμως να της δοθεί δυνατότητα να κάνει χρήση των ακαδημαϊκών εφοδίων της και απασχολήθηκε ως νοσοκόμα. Όμως, αυτή η εμπειρία την έκανε να δει τα πράγματα με άλλη ματιά και κάπως έτσι προέκυψε το βιωματικό «Επάγγελμα Νοσοκόμα» μία συλλογή διηγημάτων που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ελκυστής.

Η 28χρονη Βολιώτισσα, η οποία πλέον εργάζεται ως αναπληρώτρια σχολική νοσηλεύτρια, είδε το πρώτο της βιβλίο να κυκλοφορεί πριν από έναν μήνα ακριβώς και στις 146 σελίδες του χώρεσε 21 ιστορίες, όλες σχετικές με το επάγγελμα που ακολουθεί εδώ και πέντε χρόνια. «Ο στόχος που έθεσα με το «Επάγγελμα Νοσοκόμα» ήταν να μεταφέρω στον αναγνώστη τη δουλειά της νοσοκόμας. Η νοσοκομειακή ειδικότητα είναι διετούς φοίτησης και ο ρόλος μίας νοσοκόμας είναι πολύ συγκεκριμένος, π.χ. με την περιποίηση και την καθαριότητα του ασθενή. Το αντικείμενό της είναι πιο συγκεκριμένο, αλλά και εντελώς διαφορετικό σε σχέση με εκείνο του νοσηλευτή», είπε η κ. Κόμτσια στην αρχή της συζήτησης, μιλώντας για τους ρόλους του νοσηλευτικού προσωπικού με βάση το γνωστικό υπόβαθρο των νοσηλευτών και των νοσοκόμων. «Με τον τίτλο που επέλεξα, θέλησα να δώσω έμφαση στη δουλειά της νοσοκόμας, καθώς αναγκάστηκα να εργαστώ με αυτά τα καθήκοντα, παρότι ήμουν πτυχιούχος και δεν είχε αναγνωριστεί κανένα δικαίωμα» πρόσθεσε με νόημα.

Η εκμετάλλευση των νέων πτυχιούχων, μία πρακτική που έχει καταστεί… κανόνας στον ιδιωτικό τομέα και δη στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, απασχόλησε τη νεαρή συγγραφέα: «Έχω αφιερώσει αρκετές σελίδες στο πώς βίωσα την κρίση, γιατί η ίδια εικόνα με τον Βόλο επικρατεί και στις περισσότερες κλινικές της υπόλοιπης Ελλάδας, που βλέπεις συναδέλφους να μένουν μέχρι και δέκα μήνες απλήρωτοι. Η κρίση τσαλαπάτησε τα όνειρα και τα οράματα της γενιάς μου. Όταν αποφοίτησα από τη σχολή μου έτρεφα ελπίδες πως θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, αλλά στο τέλος διαψεύστηκα. Εάν θέλουμε να αλλάξει κάτι στον ιδιωτικό τομέα, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να αλλάξουμε αντίληψη, αλλά και να ασκηθεί μεγαλύτερος έλεγχος στον τρόπο λειτουργίας κάθε κλινικής». Όμως, πέρα από τα… κακώς κείμενα που στηλιτεύει η Δήμητρα Κόμτσια, αρκετά διηγήματα αφορούν στους ασθενείς που φρόντισε τα προηγούμενα χρόνια: «Με τα κείμενά μου επιχείρησα να τιμήσω όλους αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι βρέθηκαν στον δρόμο μου και τους έχω όλους μες στην καρδιά μου. Γενικότερα με το βιβλίο έγραψα για όλα αυτά που με προβλημάτισαν τότε. Πέρα από τις αναμνήσεις μου στις κλινικές, προσπάθησα να κλείσω τον συγκεκριμένο κύκλο της ζωής μου».
Ο πρώτος «σπόρος» της συγγραφής έπεσε στο ξεκίνημα του μεταπτυχιακού της στην ψυχική υγεία, με τη συγγραφέα να αναφέρει: «Είχα καθηγητή έναν απίστευτο άνθρωπο, τον κύριο Γιάννη Δημολιάτη. Μία ημέρα του είπα πως ξεκίνησα να γράφω ένα βιβλίο. Ενθουσιάστηκε και μου ζήτησε να διαβάσει ό,τι είχα ετοιμάσει μέχρι τότε. Τελειώνοντας την ανάγνωση των πρώτων διηγημάτων, μου είχε πει: «Δήμητρα, αυτά που γράφεις, πρέπει να τα διαβάσει ο κόσμος. Το χρωστάς πρώτα απ’ όλα στον εαυτό σου, στους συναδέλφους σου, αλλά και σε όσους βγήκαν νικητές από τις ασθένειές τους». Τα λόγια του με παρακίνησαν, ενώ έπειτα γνώρισα τον κ. Αχιλλέα Τριαντόγλου, εκδότη του «Ελκυστή», ο οποίος με εμπιστεύθηκε και προχωρήσαμε στην έκδοση της συλλογής».