Το πού θα ζήσουν κάποιοι από τους μετανάστες στην ΕΕ μπορεί να μην είναι δική τους απόφαση, έκρινε το Ανώτατο Δικαστήριο της ΕΕ.
Η απόφαση αφορά τους μετανάστες στους οποίους χορηγείται η λεγόμενη επικουρική προστασία, δηλαδή δεν χαρακτηρίζονται πρόσφυγες αλλά χρήζουν διεθνούς προστασίας και κατά συνέπεια μπορεί να εφαρμοστεί ευρέως σε εκείνους που τους χορηγείται άσυλο.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ότι γενικά στους μετανάστες με καθεστώς προστασίας πρέπει να επιτρέπεται η ελεύθερη μετακίνηση και να επιλέξουν τον τόπο διαμονής τους. Οι τοπικές αρχές δεν μπορούν, όπως κάποιοι ήθελαν, να θέσουν όρους διαμονής, προκειμένου να εξασφαλιστεί μία ισορροπημένη κατανομή του κόστους των κοινωνικών παροχών. Ομως, το δικαστήριο αποφάσισε ότι το δίκαιο της ΕΕ δεν εμποδίζει τέτοιες προϋποθέσεις διαμονής για λόγους προώθησης της ενσωμάτωσης.
Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου αφορούσε τις διαφορές δύο τοπικών αρχών στη βόρεια Γερμανία και δύο Σύρων, που έφτασαν στη χώρα το 1998 και το 2001. Και στους δύο χορηγήθηκε επικουρική προστασία και έλαβαν κοινωνικές παροχές, ενώ τους δόθηκε άδεια διαμονής με τον όρο ότι θα ζούσαν σε ένα συγκεκριμένο μέρος. Ορο τον οποίο αμφότεροι αμφισβήτησαν.
Το 2015, οι 28 χώρες της ΕΕ χορήγησαν άσυλο σε 252.230 περιπτώσεις, από τις οποίες σχεδόν τα 2/3 κρίθηκε ότι ήταν πρόσφυγες και στους υπόλοιπους χορηγήθηκε ανθρωπιστική ή επικουρική προστασία, σύμφωνα με την Eurostat.
Πρόσφυγες θεωρούνται όσοι διώκονται για λόγους φυλής, θρησκείας, εθνικότητας ή επειδή αποτελούν μέρος μίας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας ή πολιτικής πεποίθησης. Άλλοι που ξεφεύγουν από συγκρούσεις γενικά ή φυσικές καταστροφές μπορεί επίσης να πληρούν τις προϋποθέσεις για προστασία, αν και δεν θεωρούνται πρόσφυγες, σημειώνει το Reuters…
Πηγή www.iefimerida.gr