Τοπικά

«Δίκαιη μεταχείριση από Πολιτεία και κοινωνία για τα Άτομα με Αναπηρία» ζητά ο 33χρονος Βολιώτης τετραπληγικός δάσκαλος Βασίλης Ψαθάς

«Ημέρα αφιερωμένη στη διεκδίκηση του αυτονόητου» χαρακτηρίζει την 3η Δεκέμβρη, Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία ο 33χρονος Βολιώτης εκπαιδευτικός Βασίλης Ψαθάς.
Ο τετραπληγικός δάσκαλος, που από τη φετινή εκπαιδευτική χρονιά διδάσκει στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Βάρκιζας αναφέρεται στα βήματα που έχουν γίνει για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ατόμων με αναπηρία, ενώ καταθέτει τις προτάσεις του για βελτιώσεις.
Απόφοιτος του τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, αφού μιλά για τον κλάδο των εκπαιδευτικών που «στο DNA του έχει τη διαφορετικότητα» υποστηρίζει την ανάγκη όλα τα σχολεία της πόλης να είναι προσβάσιμα σε ΑμεΑ.
Επίσης, ο ίδιος, με υψηλό ποσοστό μυϊκής αναπηρίας, τονίζει τη σημασία του θεσμού του Προσωπικού Βοηθού που θα εφαρμοστεί από το νέο έτος στην Αττική και την ανάγκη επέκτασής του χωρίς καθυστέρηση στην περιφέρεια της χώρας.

Ο Βασίλης Ψαθάς στέλνει το δικό του ξεχωριστό μήνυμα με αφορμή την 3η Δεκέμβρη, ζητώντας, για τα άτομα με αναπηρία, δίκαιη μεταχείριση από την Πολιτεία και την κοινωνία.
«Τι είναι άραγε αυτή η 3η Δεκέμβρη; Μια ερώτηση που κάνω τα τελευταία 4 χρόνια στους μαθητές μου, πραγματοποιώντας ένα όνειρο ζωής να δουλέψω ως εκπαιδευτικός. Αλλά γιατί είναι τόσο σημαντικό που δουλεύω; Γιατί ασχολούμαι με την 3η Δεκέμβρη;

Πολλά τα ερωτήματα που θέλω να τα απαντήσω ένα-ένα. Ονομάζομαι Βασίλης Ψαθάς, είμαι εκπαιδευτικός (ΠΕ 70) και πάσχω από Νωτιαία Μυϊκή Ατροφία Τύπου 2 (SMA 2). Το κύριο πρόβλημά μου, όμως, δεν είναι οι βλάβες που προκαλεί η (SMA), αλλά η αναπηρία. Και εξηγώ: Αναπηρία είναι μια κατάσταση που βιώνεται σκληρά, όταν η Πολιτεία απουσιάζει και η κοινωνία αδιαφορεί. Είναι μια κατάσταση που τη βιώνεις μόνο μέσα από τη σκληρότητα του περιβάλλοντος. Από την πρώτη στιγμή της ζωής μου μέχρι τώρα, κατάφερα να προοδεύσω, να ονειρεύομαι και να σχεδιάζω τα μέλλον με αισιοδοξία, αν και κάποιες μέρες δεν είναι καθόλου καλές για μένα. Πράγματα που στους άλλους είναι αυτονόητα, εγώ τα αντιμετωπίζω με έναν ολόκληρο σχεδιασμό κινήσεων. Δεν το λέω με πικρία ή παράπονο. Έτσι είναι η ζωή κι έτσι πορεύομαι. Ποτέ δεν έπαψα να έχω φιλοδοξίες και να προσπαθώ ν’ αποκτήσω όσο το δυνατόν περισσότερα επιστημονικά εφόδια σε επίπεδο σπουδών, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να είμαι κατά το δυνατόν καλύτερος εκπαιδευτικός στους μαθητές μου. Το ότι κινούμαι με αναπηρικό αμαξίδιο, (και όχι καρότσι γιατί δεν είμαστε ούτε μωρά ούτε ψώνια από το μπακάλικο ούτε οικοδομικά υλικά) δεν έχει ή μάλλον δεν θα έπρεπε να έχει καμιά σημασία, όπως δεν έχει σημασία αν φοράς αθλητικά παπούτσια ή γόβες ή μπότες ή σκαρπίνια για να κινείσαι. Σημασία έχει πως θα μπορούσαν τα πράγματα για τους ανθρώπους που κινούμαστε με αναπηρικά αμαξίδια να είναι καλύτερα, αν όλοι και πρώτη η Πολιτεία φρόντιζε για την αυτονόητη και συνταγματικά κατοχυρωμένη ισότιμη αντιμετώπιση. Η 3η Δεκέμβρη, λοιπόν, δεν είναι μέρα επετειακής γιορτής ούτε μέρα χαράς ούτε μέρα μνήμης και προφανώς ούτε μέρα οίκτου και συμπόνιας όπως ενδεχομένως να παρουσιάζεται. Η 3η Δεκέμβρη είναι μέρα υπερηφάνειας, και νιώθουμε υπερηφάνεια όχι γιατί είμαστε ανάπηροι, αλλά γιατί καθημερινά διεκδικούμε το αυτονόητο: Δίκαιη μεταχείριση από την Πολιτεία και την κοινωνία. Ευτυχώς, όμως, δεν διεκδικούμε μόνο, αλλά πετυχαίνουμε και πράγματα. Αυτά είναι η θέσπιση του Προσωπικού Βοηθού που όταν με το καλό τεθεί σε εφαρμογή δεν θα εξαρτιόμαστε από γονείς, συγγενείς, ή φίλους για την εξυπηρέτηση των βασικών μας αναγκών. Ακόμη μια νίκη είναι η απλοποίηση της διαδικασίας εισαγωγής στην τριτοβάθμια για ΑμεΑ. Ποιο είναι, όμως, το κύριο συστατικό για να διασφαλίσει κάποιος τα κεκτημένα και να πετύχει ακόμη περισσότερα το αναπηρικό κίνημα; Μα, φυσικά, η εκπαίδευση. Αυτό που αποτελούσε ανέκαθεν παγκόσμιο αίτημα.

Για να πειστεί ακόμη και ο πιο δύσκολος, για τη σημαντική και καθοριστική αξία της εκπαίδευσης, ιδιαίτερα στην αναπηρία, αναφέρω το παρακάτω γεγονός: Υπάρχει κοπέλα με αναπηρία από ακριτικό νησί, που όντας άριστη ως μαθήτρια πέρασε στο πανεπιστήμιο στο Βόλο. Αυτό αποτέλεσε έναυσμα για αυτή ώστε να ασχοληθεί πιο εντατικά με τον παρα-αθλητισμό και αυτή τη στιγμή έχει ήδη κατακτήσει διεθνή διάκριση δοξάζοντας τη χώρα με τα εθνικά χρώματα. Παρόλο, βέβαια, που στην Ελλάδα ένα σχολείο που θα συνυπάρχουν τυπικά αναπτυσσόμενα και μη τυπικά αναπτυσσόμενα παιδιά, αποτελεί ουτοπικό μέλλον. Ωστόσο, υπάρχουν σχολεία όπως το «Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Αγριάς» που προάγουν τη συνεκπαίδευση και την ένταξη. Είχα την τιμή και τη χαρά να συνεργαστώ μαζί τους αρκετές φορές και γνωρίζω τη λειτουργία, έτσι ώστε να μπορώ σαν άνθρωπος, αλλά κυρίως σαν εκπαιδευτικός να πω ότι είναι πραγματικό διαμάντι. Χάρη στην αγάπη, την αυταπάρνηση και τον επαγγελματισμό όλου του προσωπικού, από τον διευθυντή μέχρι την καθαρίστρια, οι προσπάθειες είναι συνεχείς, ουσιαστικές κι ακούραστες, δίνοντας στους μαθητές και στις μαθήτριες, την απαραίτητη εκπαίδευση που είναι ζωτικής σημασίας για τους λόγους που προανέφερα.

Τέλος αν πραγματικά θέλουμε να αντιμετωπίσουμε τα θέματα αναπηρίας ουσιαστικά, κάνοντας τη ζωή των συνανθρώπων μας ευκολότερη, θα πρέπει πρώτα και κύρια να διδάξουμε στα παιδιά τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και την αξιοπρεπή στάση απέναντι στην αναπηρία. Ας είναι, λοιπόν, το μήνυμα της 3η Δεκεμβρίου: Θες να βοηθήσεις; Κάνε το, όχι από οίκτο ή συμπόνια, γιατί τέτοια βοήθεια δεν τη θέλουμε εμείς τα ΑμεΑ, αλλά γιατί επιθυμείς να βλέπεις περήφανους ανθρώπους να προοδεύουν».

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το