Άρθρα

Διαπραγμάτευση για ποιον και οι κόκκινες γραμμές για το λαό

kke-dimos-volou

Του Βασίλη Μεταξά

Από τις πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης, τα προπαγανδιστικά επιτελεία της τονίζουν ότι αρχίζει η «πραγματική διαπραγμάτευση». Κανείς δεν αμφισβητεί τη διάθεση και την πρόθεση της κυβέρνησης να διαπραγματευτεί. Για λογαριασμό ποιου όμως, είναι το κρίσιμο ερώτημα.

Το αλισβερίσι που παρακολουθεί ο λαός τις τελευταίες μέρες δεν είναι παρά η διαμάχη ανάμεσα σε κυβερνήσεις που εκπροσωπούν επιχειρηματικούς ομίλους με αντιτιθέμενα συμφέροντα και υπολογίζουν πόσα θα χάσουν και πόσα θα κερδίσουν απ’ τη μία ή την άλλη έκβαση του παζαριού ανάμεσά τους. Η διαπραγμάτευση εντός της ΕΕ, των θεσμών της, των κανόνων της, των συμφωνιών, των Συνθηκών της, στα οποία ομνύει η κυβέρνηση, με πρώτο και καλύτερο τον πρωθυπουργό, δεν ξεκινά καν αν προηγουμένως δεν έχει συνομολογηθεί η συμφωνία σε ένα αντιλαϊκό πλαίσιο. Δεν είναι τυχαίο ότι τα «ισοδύναμα μέτρα που να παράγουν το ίδιο αποτέλεσμα» για την αντικατάσταση του 30%, ή του 27% κτλ. του μνημονίου, δηλαδή η αντιλαϊκή λυπητερή, μαζί με το υπόλοιπο 70% του μνημονίου που πλέον θεωρείται …καλό και φιλολαϊκό από την κυβέρνηση, όλα αυτά δεν τίθενται σε αμφισβήτηση. Στο τραπέζι μπαίνει αν η λυπητερή, ο λογαριασμός που θα συνεχίσει να πληρώνει ο λαός, θα πάει στα σεντούκια των επιχειρηματικών ομίλων με τον προηγούμενο τρόπο, ή αν θα πάει με έναν νέο τρόπο.

Είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στράφηκε καταρχήν για να εξασφαλίσει υποστηρικτές και συμμάχους, στα κράτη της ΕΕ που προωθούν με ζήλο σαρωτικές αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις: Την Ιταλία και τη Γαλλία. Κριτήριο δεν είναι για την κυβέρνηση η κατάσταση των λαών στις χώρες αυτές, ούτε αν τους γονατίζουν με μνημονιακά μέτρα δίχως μνημόνια οι κυβερνήσεις Ρέντσι και Ολάντ. Εξίσου αποκαλυπτικοί είναι και οι κομπασμοί της κυβέρνησης περί στήριξής της απ’ την κυβέρνηση των ΗΠΑ, όπου ένα παρεμφερές μείγμα διαχείρισης πυκνώνει τις γραμμές των ανέργων, αστέγων και πάμφτωχων. Αυτούς τους νέους «σύμμαχους» ζητάνε να χειροκροτήσει ο λαός και να πανηγυρίζει που μαζί την τρόικα (Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ) την οποία διατηρούν με άλλο όνομα («θεσμικά όργανα») φέρνουν στο παιχνίδι και τον ΟΟΣΑ και τη γνωστή αντιλαϊκή εργαλειοθήκη του.

Ο λαός δεν μπορεί, λοιπόν, να πέσει στην παγίδα στήριξης της κυβέρνησης για τη διαπραγμάτευση που κάνει για λογαριασμό – και μόνο – του μεγάλου κεφαλαίου, που καλούν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και η νέα εξωκοινοβουλευτική του συνιστώσα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Το “παιχνίδι των λέξεων”, για το πώς θα εμφανίσει η κυβέρνηση στον ελληνικό λαό τη νέα συμφωνία, δεν μπορεί να κρύψει την ουσία: Ότι παρά τις όποιες διαφορές κι αυτή η συμφωνία με την ΕΕ θα περιέχει παλιές και νέες αντιλαϊκές δεσμεύσεις, με λιτότητα για το λαό, επίσης με άλλο όνομα («λιτός βίος» κατά Βαρουφάκη) και με στόχο να πληρωθεί ένα δυσβάσταχτο χρέος που δεν δημιούργησαν οι εργαζόμενοι.

Η κόκκινη γραμμή για το λαό και τους αγώνες του είναι: Κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, ανάκτηση των απωλειών, αντεπίθεση για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Ο λαός δεν μπορεί να πέφτει στην παγίδα της αναμονής για το «αν» θα εφαρμόσει τα «θα» η κυβέρνηση. Όσο περιμένει για παράδειγμα για την αντικατάσταση του ΕΝΦΙΑ με ένα άλλο όνομα, πληρώνει τις δόσεις. Όσο περιμένει για τη 13η σύνταξη που αντιστοιχεί στο διαβόητο «κοινωνικό μέρισμα» που έδωσε και η προηγούμενη κυβέρνηση, θα πρέπει για τους επόμενους δέκα μήνες να συνεχίζει να σφίγγει το ζωνάρι. Όσο περιμένει για τα 751€, που θα έρθουν σταδιακά και με βάση την κατάσταση της οικονομίας και με πολλά άλλα προαπαιτούμενα…, θα κοιτάει το ψυγείο άδειο με γεμάτους τους κρεμασμένους λογαριασμούς πάνω του. Αυτή την αναμονή, είναι που θέλει πρώτα και κύρια η ντόπια ολιγαρχία, γιατί εξασφαλίζει την «κοινωνική συναίνεση» όπως επιχαίρεται ο ΣΥΡΙΖΑ, να συνεχίζει να ρουφάει τον ιδρώτα του λαού. Αν πετύχει και μια καλή διαπραγμάτευση, τότε ακόμα καλύτερα για τα κέρδη της.

Ο δρόμος του αγώνα, της οργάνωσης στα σωματεία, στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους και τις γειτονιές είναι ζήτημα άμεσης προτεραιότητας για όλους τους εργαζόμενους. Ο συνταξιούχος αντί να περιμένει, να οργανωθεί στο σύλλογό του. Ο εργαζόμενος και ο άνεργος στο σωματείο του και στην επιτροπή αγώνα. Ο αυτοαπασχολούμενος αντίστοιχα. Όλοι στη γειτονιά τους να βρουν τη Λαϊκή Επιτροπή. Η εργατική τάξη και το κίνημά της, έχει διατυπώσει όλα τα προηγούμενα χρόνια με σθένος, δυναμισμό και με συλλογικούς, μαζικούς αγώνες στους κλάδους και στους χώρους δουλειάς τις διεκδικήσεις της. Διεκδικήσεις που συμπυκνώνονται στο αίτημα: «Κάλυψη όλων των απωλειών – Δε θα ζήσουμε με τα ψίχουλα».

Το ΚΚΕ λέει ξεκάθαρα ότι η διέξοδος για το λαό είναι η άμεση κατάργηση όλου του αντεργατικού – αντιλαϊκού πλαισίου, όλων των αντιλαϊκών νόμων, η άμεση ανάκτηση όλων των εργατικών – λαϊκών απωλειών που υπήρξαν αυτά τα χρόνια. Όλα αυτά είναι συγκεκριμένα σε κάθε κλάδο και χώρο και πρέπει τα σωματεία να μπουν μπροστά με συγκεκριμένες διεκδικήσεις και να τα αντιπαραθέσουν στη συστηματική προσπάθεια της νέας κυβέρνησης να παγιώσει την απώλεια των δικαιωμάτων που έγινε τα τελευταία χρόνια.

Μονόδρομος για να βρει μια και καλή διέξοδο ο λαός είναι να κάνει πλειοψηφικό το ρεύμα της πάλης για να γίνουν λαϊκή περιουσία τα μονοπώλια, για μια κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, που θα λειτουργεί με κριτήριο τις εργατικές – λαϊκές ανάγκες, με μια εργατική εξουσία που θα αποδεσμεύσει τη χώρας από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, θα ακυρώσει όλες τις δεσμεύσεις της χώρας και θα διαγράψει μονομερώς και ολοσχερώς το χρέος.

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το