Ο Χαράλαμπος Κοχύλης τα τελευταία 31 χρόνια ασχολείται με την ξυλογλυπτική, το πιο ιδιαίτερο, ίσως, κομμάτι στην κατεργασία του ξύλου. Στη γενέτειρά του, τη Σκόπελο, είναι ο τελευταίος που απέμεινε στη συγκεκριμένη τέχνη, την οποία εξασκεί από την ηλικία των 25 ετών. Ο νησιώτης ξυλογλύπτης είναι ένας από τους εναπομείναντες λαϊκούς τεχνίτες της Σκοπέλου, οι οποίοι την προσεχή Δευτέρα 13 Μαΐου θα παρουσιάσουν δημιουργίες τους σε έκθεση που θα φιλοξενηθεί στο terminal Βόλου.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 μέχρι και σήμερα, ο κ. Κοχύλης πορεύεται με αγάπη και μεράκι για το επάγγελμα που επέλεξε να βιοποριστεί. Πάντοτε με σεβασμό στην παράδοση, δίχως να λησμονεί μέχρι και σήμερα τις συμβουλές που άκουγε στα πρώτα βήματά του από τους παλιούς μαραγκούς του τόπου που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Και κάθε φορά που επεξεργάζεται ένα κομμάτι ξύλου στον πάγκο του ξυλουργείου του, που βρίσκεται στο κέντρο της Χώρας στη Σκόπελο, σαν τελειώσει το σκάλισμα με τα σκαρπέλα του και τα υπόλοιπα εργαλεία, κρατά στα χέρια του ένα «διαμάντι» που δεν χάνει τη λάμψη του στο πέρασμα των χρόνων.
Οι ξυλόγλυπτες δημιουργίες του Χαράλαμπου Κοχύλη και κυρίως τα περίτεχνα παραδοσιακά έπιπλα που κατασκευάζει, θυμίζουν σε όλους μία τέχνη που κάποτε άκμασε σ’ ετούτη τη γωνιά των Σποράδων, αλλά τώρα τείνει να «σβήσει», μια και πλην του 56χρονου τεχνίτη, δεν υπάρχει άλλος που ασχολείται.
«Στην αρχή ξεκίνησα να φτιάχνω χρηστικά αντικείμενα και άλλα σκεύη στον ξυλότορνο, όπως πιάτα και ποτήρια, τα οποία εμπορευόμουν. Όμως, έπειτα από λίγο καιρό, για την ακρίβεια το 1993 βρέθηκα στην Αθήνα, όπου παρακολούθησα ένα σεμινάριο ξυλογλυπτικής. Είδα τα βασικά δίπλα σ’ έναν βοηθό ξυλογλύπτη, όπως είναι ο χειρισμός των εργαλείων και κυρίως τα σκαρπέλα, με τα οποία διαμορφώνεις τα σχέδια. Έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ με το σκάλισμα του ξύλου και τα έπιπλα, που είχαν σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Κατασκευαστικό και καλλιτεχνικό. Το να «στήσω» ένα έπιπλο, προσωπικά το θεωρώ σπουδαία υπόθεση. Είναι πρόκληση για μένα», είπε ο κ. Κοχύλης, καθώς θυμήθηκε τα πρώτα βήματά του στο επάγγελμα.
«Με ενδιαφέρει να πάρω ένα κομμάτι ξύλου και να το κάνω έπιπλο, αλλά και κατασκευές μέσα στα σπίτια, όπως σκάλες ή εκκλησιαστικά αντικείμενα. Μέχρι κι έναν αργαλειό, που είναι πιο σύνθετη δημιουργία. Όλη η εργασία περνά από τα χέρια μου. Και η συναρμολόγηση και το σκάλισμα, τα πάντα. Για παράδειγμα, υπάρχουν ξυλογλύπτες που τους ετοιμάζουν τα ξύλα οι επιπλοποιοί. Εκείνοι κάνουν μόνο τα σκάλισμα κι έπειτα οι ξυλουργοί τα εφαρμόζουν πάνω στο έπιπλο. Αντίθετα, με τον τρόπο που επέλεξα να δουλεύω, όπως έκανε ακριβώς και η προηγούμενη γενιά μαραγκών στο νησί, η εργασία γίνεται πιο δημιουργική και δεν πέφτεις σε ρουτίνα», πρόσθεσε στη συνέχεια για τη «στροφή» που επιχείρησε στην κατασκευή ξυλόγλυπτων, παρότι αυτοδίδακτος.
Όσο για την πρώτη ύλη που επιλέγει κάθε φορά; «Το είδος του ξύλου ποικίλλει με το τι θέλεις να κατασκευάσεις, την ποιότητα του αντικειμένου, αλλά και την τεχνοτροπία που θα ακολουθήσεις. Ανάλογα τι έχω να φτιάξω, προμηθεύομαι π.χ. φλαμουριά, οξιά, δρυ ή σουηδικό πεύκο», σημείωσε, ενώ κλείνοντας αναφέρθηκε στους λόγους που το ξύλο είναι το υλικό που λατρεύει να δουλεύει πάνω από τρεις δεκαετίες, σκαλίζοντας τα αγαπημένα του μοτίβα: «Θεωρείται «ζεστό» υλικό με ιδιαίτερη αίσθηση στην αφή. Καμία σχέση με το μέταλλο ή την πέτρα. Με το ξύλο μπορείς να κάνεις τα πάντα. Έχει ευκολία και ομορφιά, όταν δουλεύεται. Κι αυτό με γοητεύει. Βέβαια, πάνω απ’ όλα χρειάζεται να έχεις όρεξη για να μείνεις σ’ αυτό το επάγγελμα, το οποίο δεν είναι πλέον παραγωγικό, όπως συνέβαινε σε παλαιότερες εποχές στο νησί. Περισσότερο έχει σχέση με καλλιτεχνία. Γι’ αυτό και στις λαϊκές τέχνες δεν συναντάς εύκολα διάδοχη κατάσταση».