Τοπικά

Διάλεξη με θέμα “Ανταγωνιστική ανεκτικότητα: διακοινοτική συνύπαρξη στον οθωμανικό κόσμο και την Κύπρο”

Το τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Π.Θ. σας προσκαλεί στη διάλεξη του Αντώνη Χατζηκυριάκου με τίτλο: «Ανταγωνιστική ανεκτικότητα: διακοινοτική συνύπαρξη στον οθωμανικό κόσμο και την Κύπρο» που θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη, 22 Μαρτίου, στις 19:00, στην αίθουσα Πολυμέσων του ΙΑΚΑ

(Παραλιακό Συγκρότημα Παπαστράτου, κτήριο «Ρόζα Ιμβριώτη», 6ος όροφος, αίθουσα νο 13).

Ο Αντώνης Χατζηκυριάκου είναι Επίκουρος Καθηγητής Οθωμανικής και Τουρκικής Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και είναι συνεργαζόμενος ερευνητής στο Center for Spatial and Textual Analysis του Πανεπιστήμιου Στάνφορντ. Έχει εργαστεί στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον, στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών (School of Oriental and African Studies) του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, στο Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας και στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Έχει δημοσιεύσει άρθρα και μελέτες σε επιστημονικά περιοδικά και συλλογικούς τόμους στα αγγλικά, ελληνικά και τουρκικά. Επιμελήθηκε τον τόμο Islands of the Ottoman Empire (Πρίνστον, 2017) και συνεπιμελήθηκε με την Virginia Aksan και τον Boğaç Ergene το αφιέρωμα του περιοδικού Journal of the Ottoman and Turkish Studies Association με τίτλο Chasing the Ottoman Early Modern.

Περίληψη

Η διάλεξη εξετάζει τη συνύπαρξη μεταξύ διαφορετικών εθνοθρησκευτικών κοινοτήτων στον οθωμανικό κόσμο και την Κύπρο μέχρι την εποχή των επαναστάσεων (1760-1870). Παρότι ένα ισλαμικό κράτος, η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε ένα έντονο πολυθρησκευτικό και πολυεθνοτικό χαρακτήρα που αποτέλεσε αντικείμενο συστηματικής μελέτης. Η διαχείριση της ετερότητας, συγκεκριμένα, ήταν αισθητά διαφοροποιημένη από τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά κράτη των πρώιμων νεώτερων χρόνων, με ένα διευρυμένο πλαίσιο ανεκτικότητας και δυνατότητες κοινωνικής ανόδου που ξεπερνούσε το δίπολο μουσουλμάνοι-μη μουσουλμάνοι. Το γεγονός αυτό οδήγησε κάποια μέλη της ιστορικής κοινότητας να χαρακτηρίσουν την οθωμανική κοινωνία ως πολυπολιτισμική, φτάνοντας μέχρι και το σημείο να την θεωρήσουν ως ένα ιστορικό υπόδειγμα. Από την άλλη, ο ισλαμικός χαρακτήρας του κράτους και ο έντονα θρησκευτικός λόγος των επίσημων ιστορικών τεκμηρίων οδήγησαν σε κυριολεκτικές ερμηνείες που έδιναν έμφαση στο καθεστώς της υποταγής των μη μουσουλμάνων, στις θεσμικές διακρίσεις και στην ανωτερότητα του Ισλάμ.

Οι διακοινοτικές σχέσεις, όμως, δεν περιορίζονται στο δίπολο ειρηνική συμβίωση/εχθρότητα. Η συνύπαρξη καλύπτει ένα ευρύ φάσμα σχέσεων που μπορεί να περιλαμβάνει την ανεκτικότητα, την ανοχή, την αδιαφορία, την αλληλεξάρτηση, τη συνεργασία, την αλληλοβοήθεια, την αλληλεγγύη, την κατανόηση, την καχυποψία, την ένταση, ή και την άσκηση συμβολικής και σωματικής βίας, για να αναφέρουμε μερικά μόνο παραδείγματα της καθημερινής ύπαρξης τα οποία ξεπερνούσαν τον θρησκευτικό διαχωρισμό. Εξετάζοντας κριτικά τις έννοιες της ανεκτικότητας και της πολυπολιτισμικότητας, και έχοντας ως δεδομένο το ότι τα νομικά κείμενα περιγράφουν μια ιδεατή κοινωνία παρά τις εσωτερικές της δυναμικές και πολυπλοκότητες, η διάλεξη προτείνει την έννοια της «ανταγωνιστικής ανεκτικότητας» του ανθρωπολόγου Ρόμπερτ Χέιντεν ως ένα χρήσιμο μοντέλο για την κατανόηση των διακοινοτικών σχέσεων στον οθωμανικό κόσμο.

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το