Δεκάξι – Διήγημα του συγγραφέα Βάιου Κουτριντζέ

Βγήκαμε χιλιάδες και σκορπίσαμε οργανωμένα σ’ όλη την έκταση της παραλιακής ζώνης, εκείνο το βράδυ που η Θάλασσά μας αγρίεψε και φοβέριζε τη Στεριά. Καθώς τα κύματα υποχωρούσαν, έσερναν με θόρυβο, κροταλίζοντας, όσες από μας συναντούσαν στο πισωγύρισμά τους. Ακούγαμε τις οιμωγές και τις εκκλήσεις τους για βοήθεια, μα τι μπορούσαμε να κάνουμε; Όλες μας προσπαθούσαμε να κρατηθούμε από κάπου, γιατί τα νερά ξανάρχονταν και ερευνούσαν εξονυχιστικά τη βρεμένη άμμο για δραπέτες.
Κρύφτηκα, φοβισμένη, ανάμεσα στις μεγαλύτερές μου, που γνώριζαν πώς να προφυλαχτούν. Θα ήταν κρίμα ν’ αποτύχω μετά απ’ την πολύχρονη και πολύμοχθη προσπάθειά μου να πατήσω στην αμμουδιά αυτής της ακροθαλασσιάς. Ολονυχτίς, το νερό περνούσε από πάνω μου και μου ’γλειφε το σώμα. Είχε, όμως, μεγαλύτερες φιλοδοξίες απ’ το να με γυρίσει πίσω. Επιδίωξή του ήταν να σπρώξει μεγάλες ποσότητες άμμου στους πρόποδες της πλαγιάς, γιατί υπήρχαν εξακριβωμένες πληροφορίες πως ο Λόφος προωθήθηκε και κατέλαβε τμήμα της παραλίας παρά τη διμερή συμφωνία, σύμφωνα με την οποία η ζώνη αυτή θεωρούνταν ουδέτερη περιοχή που πάνω της δεν είχαν κυριαρχικά δικαιώματα ούτε η Στεριά ούτε η Θάλασσα. Τη δεδομένη έκρυθμη κατάσταση εκμεταλλευτήκαμε κι επιχειρήσαμε την έξοδο. Την άλλη μέρα, ξαφνιάστηκα απ’ την ενοχλητική ζέστη και τον καταυγασμό. Το στιλπνό μου σώμα έχασε τη λαμπεράδα του. Το τσούξιμο και το κάψιμο ήταν αφόρητα και νοστάλγησα την αιώνια δροσιά του τόπου μου.
Αργότερα, άκουσα το συνεχές βουητό γύρω μου. Φοβερές αναταράξεις του Αέρα κατέφταναν απ’ όλες τις κατευθύνσεις κι ήθελα να τρυπώσω βαθιά στην άμμο να σκεπαστώ, για να γλιτώσω απ’ το μαρτύριο. Μου ’ρχότανε λιποθυμιά, δεν άντεχα άλλο. Μ’ είχαν, βέβαια, προειδοποιήσει γι’ αυτό το πανδαιμόνιο, αλλά υπέθετα ότι ήταν υπερβολές και φημολογίες. Μέχρι, που οι πηγές αναταραχής της αέρινης μάζας ήλθαν δίπλα μου. Ήταν δύο Στεριανοί που θορυβούσαν μιλώντας μεταξύ τους. Πρώτη μου φορά έβλεπα Στεριανό. Καλά έλεγαν πως ήταν τεράστιοι και διαφορετικοί από μας. Φοβήθηκα να μη με δουν, αλλά ευτυχώς ξάπλωσαν και σιώπησαν. Όταν η Γυναίκα μίλησε, ο Αέρας κινήθηκε ανεπαίσθητα, βαριεστημένα. Είχα διδαχθεί τη γλώσσα των Στεριανών κι έτσι κατάλαβα τα λόγια της.
-Έφυγαν όλοι, έλα κοντά μου, ψιθύρισε.
Δεν πήρε απάντηση και γύρισε προς το μέρος του Άντρα. Εκείνος όμως είχε αποκοιμηθεί. Τον κοίταξε ανάμεσα στ’ άδεια πόδια του.
-Ηλίθιε! μουρμούρισε.
Τα μάτια της πετούσαν φωτιές απ’ τον θυμό. Σκάλισε, πεισμωμένη, με το πελώριο χέρι της την άμμο και μ’ έπιασε με τις απολήξεις της. Αιφνιδιάστηκα κι έμεινα τελείως ακίνητη. Με περιεργάστηκε για λίγο και θαύμασε τα ζωηρά μου χρώματα, τις γραμμώσεις μου, για τις οποίες ήμουνα περήφανη. Λίγες από μας διέθεταν εικονογραφημένο κορμί. Οι περισσότερες ήταν άσπρες ή μαύρες. Άρχισε να με τρίβει και τα χρώματά μου πήραν να ζωηρεύουν. Ωστόσο, τα χρειάστηκα, γιατί είχα ακούσει πως τις πολύχρωμες τις έπαιρναν στα σπίτια τους, που βρίσκονταν μακριά απ’ τη θάλασσα, απ’ όπου ο γυρισμός θεωρούνταν αδύνατος κι ο θάνατος από αφυδάτωση αργός και φρικτός. Κι εγώ σκόπευα να πάω από φυσικό θάνατο, μετά από κάμποσα εκατομμύρια χρόνια, όταν θα ’χα μετατραπεί σε λεπτούς κόκκους άμμου και θα κειτόμουν νεκρή στο απέραντο νεκροταφείο της παραλίας.
Ήταν πανώρια με δυο κόκκινες ρίγες στο κορμί της και δυο πανέμορφα μπλε στολίδια ψηλά που κουνιούνταν διαρκώς πέρα δώθε. Μ’ έπαιξε στην παλάμη της με τα δάχτυλα, νευρικά, και οργισμένη με πέταξε όσο πιο μακριά μπορούσε, παρακολουθώντας την καμπυλωτή τροχιά μου. Φαντάζομαι, πως θ’ άκουσε το μπλουμ! που ξεφώνισα, συναντώντας τη Θάλασσα, πριν εξαφανιστώ διά παντός απ’ τα μάτια της.
Επέστρεφα, ευτυχισμένη, στο σημείο απ’ όπου είχα ξεκινήσει το ταξίδι μου, πριν δεκάξι χιλιάδες χρόνια, για να γνωρίσω τον Κόσμο που ζούσε μες στον Αέρα. Την ίδια απόσταση, ωστόσο, διήνυσα μέσα σε δεκάξι δευτερόλεπτα με τη βοήθεια της Γυναίκας. Ζήτημα χώρου και χρόνου που λένε κι οι σοφές μας. Μ’ έτρωγε η περιέργεια να δω ποιες απ’ αυτές που αποχαιρέτησα, όταν αποφάσισα να ξενιτευτώ, βρίσκονταν ακόμη στη θέση τους.
Καθώς βυθιζόμουν, σκέφτηκα πως το μόνο που άξιζε στη χώρα των Στεριανών ήταν το χάδι των πανάπαλων ακροδαχτύλων της. Γι’ αυτό, και μόνο, μπορεί να δοκίμαζα να ξαναβγώ.
*
Η κοπέλα, σκεπτική, αφού παρακολούθησε τους ομόκεντρους κύκλους που δημιούργησε η μικρή στρογγυλεμένη πέτρα ν’ απομακρύνονται ολοένα απ’ το σημείο της πτώσης και να σβήνουν, κοίταξε κατά κει όπου ξεροστάλιαζε, καθημερινά, το αγόρι, που όλο το καλοκαίρι τη φλέρταρε διακριτικά, όση ώρα εκείνη χόρταινε τη δίψα της στην πηγή και δρόσιζε το σώμα της ρίχνοντας πάνω της με τις χούφτες κρύο νερό, κι ένα πονηρό μειδίαμα άνθισε στο νεανικό της πρόσωπο. Φλεγόταν να αισθανθεί τα ερωτικά κύματα να εξαπλώνονται στο κορμί της, να τη μουδιάζουν και να της παραλύουν τον εγκέφαλο.
Και, αποφασισμένη, δρασκέλισε το όνειρο του φίλου της κι έκανε κατά τα βράχια, με τον αέρα των δεκάξι χρόνων της.