Του Διονύσιου Λεϊμονή
Κατήφεια έχει πέσει βαριά πάνω μας, αλλά κυρίως μέσα μας, αναλογιζόμενοι τα απομονωμένα κλειστά Χριστούγεννα φέτος, Χριστούγεννα μοναχικά, Χριστούγεννα με μάσκα, Χριστούγεννα χωρίς αγκαλιές, φιλιά, χωρίς γιορτές και εκδηλώσεις, χωρίς «χριστουγεννιάτικα χωριά», χωρίς κάλαντα, χωρίς Εκκλησία… Είναι αρκετοί οι λόγοι για κατήφεια. Αρκετοί και διόλου αμελητέοι. Δεν είναι και λίγα όσα χάνουμε, όσα θα στερηθούμε, όσα θα μας λείψουν, που χαιρόμασταν αυτές τις γιορτινές μέρες, εμείς, τα παιδιά μας, ο κόσμος γύρω μας. Κατανοητή η στενοχώρια, αισθητή η έλλειψη, το μυαλό αδυνατεί να σκεφτεί τι Χριστούγεννα μάς περιμένουν… Κι εκεί σταματάει ο ανθρώπινος νους, στερεύει η φαντασία. Υπάρχει προοπτική; Διαφαίνεται μια ελπίδα; Μπορούμε να γιορτάσουμε και να χαρούμε διαφορετικά; Όλα αυτά, όμως, είναι τα Χριστούγεννα; Δεν είναι η Γέννηση του Χριστού; Κι αυτή δεν θα ανακοπεί με κανένα μέτρο φέτος, ίσως μάλιστα να συμβεί με μεγαλύτερη μεγαλοπρέπεια, γιατί θα συμβεί πιο αθόρυβα, πιο μυστικά, με λιγότερα φώτα και τυμπανοκρουσίες. Χριστούγεννα δεν είναι οι μάγοι, που φέρνουν δώρα-δεήσεις στον νεογέννητο Θεό; Και φέτος θα φέρουν μπόλικες προσευχές, όπου και όπως δύναται και πιστεύει ο καθένας και «λιβάνι» θα μυρίσει, θυσία ζωής και «χρυσάφι» θα αφήσουμε χάμω, εκτιμώντας αθέατα χρυσάφια γύρω μας. Χριστούγεννα δεν είναι και ο ερχομός του νέου χρόνου σβήνοντας για μια στιγμή τα σκοτάδια για να γίνει φως; Δεν ξέρω αν ποτέ επιθυμήσαμε περισσότερο την έλευση της νέας χρονιάς, προσδοκώντας μια αναγέννηση, μια νέα εποχή, ένα πιο ευοίωνο ’21. Όλα αυτά δεν μπορεί να μη συμβούν και θα συμβούν με μεγαλύτερη ένταση και εσωτερική επιθυμία και μια διάθεση επαναπροσδιορισμού των «θέλω» μας και των αξιών μας και των προσδοκιών μας, γιατί δοκιμαστήκαμε και δοκιμαζόμαστε χωρίς διάκριση όλοι, έχοντες και μη έχοντες, άντρες και γυναίκες, μεγάλοι και μικροί, επαρχιώτες και αστοί, μορφωμένοι και αμόρφωτοι, δημόσιοι υπάλληλοι, μισθωτοί, επιχειρηματίες, εργάτες, υπάλληλοι, όλοι ανεξαίρετα.
Ισως κάποιοι περισσότερο κάποιοι λιγότερο, αλλά… ΟΛΟΙ. Χριστούγεννα είναι όμως και η συνύπαρξη με τους δικούς μας, τους συγγενείς μας, τους γονείς μας, τους φίλους, τους συναδέλφους, τους γείτονες, τον μικρόκοσμό μας, με πολύ περισσότερα άτομα από τον «καταραμένο αριθμό 9» που στοιχειώνει τη ζωή μας, την καθημερινότητά μας. Αυτά τα Χριστούγεννα θα είμαστε νοερά μαζί, πνευματικά, ίσως πιο ουσιαστικά, εκτιμώντας πράγματα και σχέσεις που δεν εκτιμούσαμε τόσο παλιότερα, όταν μπορούσαμε να κάνουμε ό,τι θέλαμε χωρίς τη δαμόκλειο σπάθη της καταραμένης αυτής πανδημίας. Κέρδος θα προκύψει και από αυτό. Η έξοδός μας από την περιπέτεια ίσως μάς κάνει καλύτερους – εκτός αν ξεχνάμε τα δύσκολα, όταν τα ξεπερνάμε και επανερχόμαστε στα ίδια και τα ίδια μας. Η ευθύνη θα είναι δική μας και θα βαρύνει εμάς και τους ανθρώπους μας. Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά θα είναι τόσο διαφορετικά, αλλά αυτό που πρέπει να μας γεμίζει αισιοδοξία, είναι ότι είμαστε εδώ, να ονειρευόμαστε τα επόμενα και τα μεθεπόμενα. Κι εγώ θα ευχηθώ αυτά που έρχονται να είναι καλύτερα, πιο ανθρώπινα, πιο ουσιαστικά και γιατί όχι πιο λαμπερά και πιο γιορτινά, από αυτά που θα βιώσουμε τώρα, σε λίγες μέρες. Όσο για τον Σάντα Κλάους, θα ξεκουραστεί λίγο αυτή τη χρονιά, αφήνοντας στα άξια χέρια ενός «ξάδερφού» του, πιο αφανούς γέροντα, που θα κουβαλάει και θα μοιράζει σε σακουλάκια μέσα στο τριμμένο ράσο του «τίμια δώρα», αγάπης, φιλίας, ειρήνης, υγείας, χαράς σε όλο τον κόσμο, ώστε να ξημερώσει μια χρονιά με περισσότερες ελπίδες και προοπτικές… Το εύχομαι σε όλες και όλους από καρδιάς.