Χρήστος Λύκας, επίκουρος καθηγητής ανθοκομίας: To Πήλιο έχει ιστορία σε βότανα-μανιτάρια 

Ο κ. Χρήστος Λύκας, επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Γεωπονίας – Φυτικής Παραγωγής και Αγροτικού Περιβάλλοντος και διευθυντής του Εργαστηρίου Ανθοκομίας και Αρχιτεκτονικής Τοπίου του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, θα είναι ένας εκ των δύο εισηγητών στην 2η γιορτή μανιταριών και βοτάνων, που θα πραγματοποιηθεί το διήμερο 13-14 Οκτωβρίου στη Μακρυράχη Πηλίου.
O Βολιώτης επιστήμονας θα μιλήσει μαζί με τον δασοπόνο Βασίλη Καουνά στην εκδήλωση «Μανιτάρια και βότανα του Πηλίου», που διοργανώνει ο σύλλογος των απανταχού Μακρυραχιωτών «Γεώργιος Κανισκέρης». Πριν από ένα χρόνο η πρωτοβουλία του δραστήριου συλλόγου στέφθηκε με επιτυχία κι έτσι φέτος το εγχείρημα θα επαναληφθεί. Η παρουσίαση θα γίνει στην πλατεία του χωριού. Στη συνέχεια είναι προγραμματισμένη να γίνει εξόρμηση στο δάσος για αναζήτηση μανιταριών και βοτάνων, ενώ στην επιστροφή θα γίνει η ταυτοποίησή τους.

Ο κ. Λύκας θα μιλήσει για τα βότανα και τις μεγάλες προοπτικές που υπάρχουν για τη συστηματική καλλιέργειά τους στο Πήλιο: «Το Πήλιο είναι ένας εξαιρετικός βιότοπος, ενώ οι συνθήκες ευνοούν την ανάπτυξη αρωματικών και φαρμακευτικών φυτών. Πιστεύω στην καλλιέργεια σε μικρή ή μεσαία κλίμακα, το περιβάλλον είναι ευνοϊκό, όπως και το μικροκλίμα που επικρατεί. Το Πήλιο έχει μια ιστορία σ’ αυτό το κομμάτι με τα βότανα και τα αρωματικά φυτά. Αυτό θα μπορούσε να δώσει μία δυναμική στην περιοχή, αλλά πρέπει να γίνει οργανωμένα».

Ο επίκουρος καθηγητής ανθοκομίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στηλίτευσε ορισμένες επιζήμιες πρακτικές που εντοπίζονται σε πολλά χωριά του Πηλίου: «Θα ήθελα να σταθώ στον τρόπο συλλογής των βοτάνων. Δυστυχώς, όπως συλλέγονται, καταστρέφεται ένα πολύ μεγάλο μέρος της χλωρίδας κι αυτό επιζήμιο, γιατί μειώνεται το γενετικό δυναμικό της περιοχής. Αυτό πρέπει να γίνει γνωστό στον κόσμο, ώστε να πάψουν να ξεριζώνονται τα φυτά από την ύπαιθρο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι ορχιδέες, που μαζεύονται για σαλέπι. Το τσάι στο Πήλιο είναι ελάχιστο, όμως άλλα φυτά όπως η ρίγανη, το θυμάρι, το μελισσόχορτο και το βαλσαμόχορτο, συλλέγονται σε μεγάλες ποσότητες, για εμπορία και όχι για να καλύπτουν τις προσωπικές ανάγκες».

Ο διευθυντής του Εργαστηρίου Ανθοκομίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στάθηκε ιδιαίτερα στην οργάνωση των καλλιεργητών: «Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχω, υπάρχει μία ομάδα ανθρώπων. Όχι πολλοί. Κοντά στα 20-25 άτομα, που παράγουν βότανα και χρησιμοποιούν κυρίως τα παράγωγα των φυτών που καλλιεργούν, για να πάρουν μεταποιημένα προϊόντα. Όπως για παράδειγμα είναι οι διάφορες κρέμες. Ως επί το πλείστον καλλιεργούν λεβάντα, βάλσαμο και μελισσόχορτο. Περισσότερο για φαρμακευτική χρήση, ενώ άλλα βότανα χρησιμοποιούνται για πρόσθετα σε τροφές, όπως είναι η ρίγανη. Εάν οι νέοι, κυρίως, άνθρωποι, εκμεταλλευτούν τις σύγχρονες τεχνολογίες, είναι εφικτή η παραγωγή καινοτόμων προϊόντων από βότανα. Αγάπη για το αντικείμενο υπάρχει. Το ζητούμενο είναι να αξιοποιήσουν με τον ενδεδειγμένο τρόπο τη δυναμική που κρύβει το Πήλιο στα αρωματικά και φαρμακευτικά φυτά».