Κείμενο-φωτογραφία: Κυριάκος Παπαγεωργίου
Διαβάσαμε την περασμένη Κυριακή σε ολοσέλιδο αφιέρωμα της Καθημερινής για την περιπέτεια δυο Ελλήνων ορειβατών που «τους ένωσαν τα Ιμαλάια και τους χώρισε ο ιός».
Ο Χρήστος Λάμπρης, καταξιωμένος και έμπειρος Έλληνας ορειβάτης, με πλήθος αναβάσεις στα ψηλότερα βουνά της υδρογείου, φίλος καλός, συνεργάτης και σύντροφος σε πολλές οδοιπορικές περιπέτειες και ο έτερος δεινός Έλληνας ορειβάτης Μιχάλης Τσουκιάς, που το 1985 είχαν εμπλακεί σε μιαν απίστευτη περιπέτεια στα Ιμαλάια, όταν τους παρέσυρε χιονοστιβάδα, πέσανε θύματα του κορωνοϊού.
Δυστυχώς ο Μιχάλης έχασε τη μάχη με τον ύπουλο ιό, παρά τη σιδερένια υγεία του, ενώ ο φίλτατος Χρήστος δίνει ακόμη τον δικό του αγώνα αν κι έχει βγει από την εντατική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων.
Οι δυο φίλοι είχαν συστήσει εδώ και πολλά χρόνια την εταιρεία Trekking Hellas, στα Γιάννενα κι ασχολιόντουσαν με υπαίθριες δραστηριότητες. Μαζί τους μάλιστα είχα κάνει τη διάσχιση του Άραχθου και με τον Χρήστο κοινή ανάβαση στα Μετέωρα και πολυήμερη διάσχιση των Τζουμέρκων. Ο Χρήστος ήταν και συνεργάτης του περιοδικού Ελληνικό Πανόραμα που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη κι επιπλέον συντηρούσε για κάποια χρόνια το υπέροχο δασικό χωριό στον Καταρράκτη της Ηπείρου.
*
Οι δυο Έλληνες ορειβάτες μαζί με άλλα μέλη παγκόσμιας ορειβατικής ομάδας είχαν συμμετάσχει σε κοινή ανάβαση το 1985 στα Ιμαλάια, όταν ο Χρήστος Λάμπρης παρασύρθηκε και καταπλακώθηκε από χιονοστιβάδα, στα 6.400 μέτρα κοντά στην κορυφή της Αnnapurna South κι έμεινε ημιθανής μέχρι να τον ανακαλύψει και προσεγγίσει ο Τσουκιάς και να τον τυλίξει με υπνόσακο, ώστε να κερδίσει λίγες ώρες ζωής.
Αυτό που έκανε ο Μιχάλης με κίνδυνο της ζωής του ήταν σωτήριο για τη ζωή του Χρήστου. Αλλά ευτύχημα υπήρξε και το γεγονός που ο Χρήστος άντεξε τόσες ώρες. Μέχρι να φτάσει, καθυστερημένα βέβαια, η ομάδα σωτηρίας που τον κατέβασε με φορείο στο καταφύγιο βάσης.
Οι πρόσφατες πληροφορίες, που τις επιβεβαιώνει ο ρεπόρτερ της Καθημερινής, στο κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας, καθώς του αφηγείται ο Λάμπρης, λένε πως οι δυο φίλοι συνορειβάτες ξανάσμιξαν, εκεί κοντά στις αρχές Μαρτίου (φέτος) κάνοντας σχέδια για επανέναρξη των δραστηριοτήτων τους.
Τους πρόλαβε όμως ο κορωνοϊός. Ο Μιχάλης μόλις είχε έρθει από την Ιταλία και μάλλον κουβαλούσε τον ιό μαζί του δίχως να το ξέρει. Έτσι πρέπει να κόλλησε και τον φίλο του τον Χρήστο. Αρρώστησαν και οι δυο. Μπήκαν σε διαφορετικά νοσοκομεία. Ο Μιχάλης, στην Αθήνα, στο «Σωτηρία», όπου ύστερα από λίγες μέρες έχασε τη μάχη για την επιβίωση κι ο Χρήστος στο Πανεπιστημιακό των Ιωαννίνων, από το οποίο βγήκε μόλις πριν από λίγες μέρες, αδυνατισμένος κατά 17 κιλά.
*
Με τον Χρήστο Λάμπρη μάς συνδέει παλιά και άρρηκτη φιλία. Με είχε κατ’ επανάληψη φιλοξενήσει στα σπιτάκια του δασικού χωριού που εκμεταλλευότανε στον Καταρράκτη, όπου κάναμε αφιερωματικές διασχίσεις του ορεινού τόξου των Τζουμέρκων.
Μια φορά μάλιστα αποπειραθήκαμε, χειμωνιάτικα, να διασχίζουμε την κόψη της Στρογγούλας, με βαριά συννεφιά και ομίχλη. Φυσικά και δε χαθήκαμε. Ο Χρήστος ήταν άριστος γνώστης της περιοχής και καταφέραμε να βγούμε από τα σύννεφα στην κορυφογραμμή με μιαν εντυπωσιακή θέα στην ηπειρωτική θάλασσα των βουνών.
Επίσης διασχίσαμε το μονοπάτι της Βίδρας, στον Άραχθο, κατεβήκαμε από το Καλέντζι στον καταρράκτη Καταφύκι, διαπλεύσαμε το ποτάμι, και φτάσαμε ώς το γεφύρι της Πλάκας, που δεν υπάρχει πια.
Με τον Μιχάλη κάναμε rafting στον Άραχθο, βγήκαμε στους καταρράκτες και κάτω από το γεφύρι της Πλάκας στήσαμε τρικούβερτο γλέντι.
*
Ο Χρήστος, όπως είπα, υπήρξε συνεργάτης του περιοδικού γράφοντας και φωτογραφίζοντας για το Ελληνικό Πανόραμα, ενώ συμμετείχε και σε εκδηλώσεις, αφιερώματα και επετείους.
Η περιπέτειά του στα Ιμαλάια ήταν πάντα στο μενού της συζήτησης και πάντοτε σχεδόν είχε έναν χρήσιμο λόγο να μας πει. Ιδιαίτερα τα φθινοπωρινά βράδια, στον Καταρράκτη, ανάμεσα στις φλόγες του τζακιού και στις προπόσεις από τα τσίπουρα που απέσταζε, κουβεντιάζαμε ώρες, ίσαμε να ξημερώσει.
Ο Χρήστος βρέθηκε επί τρεις εβδομάδες υπό καταστολή και το περίεργο είναι ότι, κάτω από τις ίδιες συνθήκες, είχε βρεθεί και το ’85, όταν, βαριά τραυματισμένος στα Ιμαλάια, επέστρεψε στην Ελλάδα για να παραμείνει υπό καταστολή και τότε για περίπου τρεις εβδομάδες, ωσότου επανεύρει την υγεία του. Παρά ταύτα ο Χρήστος δεν το έβαλε κάτω. Συνέχισε τις ορειβασίες του, ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο κι ανεβαίνοντας ακόμη και στις Άνδεις.
Θα κλείσω την αναφορά μου αυτή στα δυο παλικάρια που υπήρξαν θύματα του κορωνοϊού, με την αντιγραφή του αποσπάσματος εκείνου που υπογράφει ο ρεπόρτερ της Καθημερινής Γιάννης Παπαδόπουλος κι έχει σχέση με τις εμπειρίες του βουνού και τ’ ατυχήματα που μας κουβαλάνε οι διάφοροι δολοφονικοί ιοί, οι οποίοι δεν αντιμετωπίζονται από κανέναν «σιδερένιο» οργανισμό:
Του λέει λοιπόν ο Χρήστος Λάμπρης, από την κλίνη της ανάρρωσης:
«Στο βουνό εάν έχεις εκπαίδευση και εμπειρία ξέρεις τι μπορείς να κάνεις, όταν αντιμετωπίζεις κάποιον κίνδυνο. Με τον ιό είναι κάτι απολύτως άγνωστο»…
Χρήστο, σιδερένιος και καλά βουνά…
